მიყვარს შემოდგომა! (პირველი თავი)

-თქვენ სულ გასულელდით? ამას არასდროს შევიყვარებ (სიცილი) და ისე მოხდა რომ მართლაც შემიყვარდა შემიყვარდა თავდავიწყებით მთელი გულით და სულით. სკოლაში უკვე ამ ბიჭს ვაკვირდებოდი გოგონები გარს ეკრა დიდი სასტავი ჰქონდა თან სულ ისეთი ხალხის გაარემოცვაში

ზოგჯერ სიკვდილსაც ტკივა.

ზოგჯერ სიკვდილიც ნანობს.დედამიწა ქუხდა.ირგვლივ ყველაფერი წყვდიდას მოეცვა.ქარი კიოდა,საშინელი კივლით.წვიმა ტიროდა საშინელი ტირილით.ჭექა-ქუხილი,ირგვლილვ ყველაფერს ანათებდა და ანგრევდა.თითქოს დედამიწა გაარღვია და სადღაც უსასრულობაში გადავიდა.იწვოდა

იღიმება ვინმე?

ქუჩაში გამვლელებს დაკვირვებიხართ? მათ სახეებს? იღიმება ვინმე? იშვიათად, ხომ ასეა? ალბათ, ერთი ან ორი მათგანი. და რატომ არ იღიმებიან ადამიანები უჩაში სიარულისას? ერთი შეხედვით, პასუხი მარტივი ჩანს, მაგრამ აბა დაფიქრდით… მართალია, ყველას თავისი

დაუჯერებელი 'თავი 6'

-იცის გულმა ვის შეხებაზე უნდა აჩქარდეს-ჩამჩურჩულა ლაზარემ ყურში, ამ სიტყვების გაგონებაზე სწრაფად გამოვფხიზლდი, ხელები რომელიც ლაზარეს კისერზე მქონდა შემოხვეული გავუშვი და კვლავ ავფართხალდი -რა მძიმე ყოფილხარ ეე-გაიცინა ურიადმყოფელმა და ხელი მიშვა,

სიყვარული მოდის,სიყვარული ქრება (თავი 5)

როგორც ყოველთვის უაზროდ ჩაიარა დღემ,მარიამი არ დამინახავს.შესვენებაზე ნიასთან გავედი -არ ჩამოხვალ?ნამცხვარზე და ყავაზე გეპატიჟები გავუღიმე -ოჰ,უფროსო რაღაც უნდა გთხოვო გამეკრიჭა,უკვე ვიცოდი რაც უნდა ეთხოვა -კარგი,კარგი წადი

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (15)

მგონი ჩემს ცხოვრებაში პირველად მეძნა ასე სასიამოვნოდ, სრულიად ბედნიერს. რომ გავიღვიძე შუადგე იყო და რაღ თქმა უნდა ალექსი ჩემს გვერდით არ იყო, აბა ამდენი ხნით ხომ არ გაუჩინარდებოდა.თავი წამოვწიე და წამოვჯექი, მუცელში ყრუ ტკივილს ვგრძნობდი, საწოლზე

ბაიდაური (2თავი)

გუშინწინ საშინელზე საშინელი დღე მქონდა! დავრწმუნდი რო ადამიანები ადამიანები არ არიან,ერთი დიდი ბრბოა,რომელსაც ადამიანობის ნასახიც კი არ გააჩნია.გული მტკივა მათ გარემოცვაში რომ ვცხოვრობ,თუმცა რავქნა,მე,ერთ პატარა საბრალო ბიჭს არაფრის შეცვლა არ

ირონია(2)

ასე ვაგრძელებდი დალევას, მოწევას და წამლის მიღებას, სანამ არ მივხვდი რომ მთელი ცხოვრება გლოვაში არ უნდა გამეტარებინ, პირიქით უნდა დავმტკბარიყავი ყოველი წუთით, რადგან ცხოვრება ხანმოკლეა. აქედან მივედი იმ დასკვნამდე რომ უნდა მეპოვნა ჩემში ისეთიცრამ

'შენი წილი სუნთქვა პოეზიით'

ქალაქს ეტყობოდა სიფერმკრთალით მშრალი დღეებიდან, ღამე შპიონივით ალიონთან, როგორ მაბეზღებდა. გრძნობებს ამოგიცლი წაკითვისას ჩემი ლექსებიდან, გრძნობებს ამოგიცლი , არ შეწუხდე! - ერთიც არ შემცდება.

ქუჩის სამოთხე (მეორე თავი)

-ნი, გაგიტყდა? ღმერთო ეს რა უბედურება სიტყვაა? - უკაცრავად? ვუყურებდი ირონიულად მომღომარ დამიანეს და მისი ცემა მინდებოდა. - გადაგითარგმნო შენს ენაზე? ისევ ირონია - არ არის საჭირო. ჩავიბურტყუნე და ზურგი ვაქციე სამივეს. -მოკლედ, კონკურსის მიზანია,