მიწის ქვეშ ფეთქავ ქეთელაურო

„აკეთე ის რაც შენ გინდა, თუ ნებას მოგცემს უფალი.. იფრინე სივრცის გადაღმა იყავი თავისუფალი“ „ჯონ... შენ წაიყვანე არა? შენ წაიყვანე ხომ ასეა? გამეცი ხმა.. რატომ არ მპასუხობ? დავიჯერო თავს დამნაშავედ თვლი?. არა ვერ დავიჯერებ.. ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა

მონატრება ნაწილი 3

ვუთხარი დარჩითქო და წავიდა,თქვა რომ აუცილებელი იყო.მე არ მჯერა სიტყვების,მჯერა თვალების რომლებიც დარჩენას ლამობდა.ყავას ვადგამ,მაგრამ ეს ყავა კი არა ნაგავია.სანამ ონკანში ჩავდებ,ქვევით მეღვრება.ყველაფერი არეულია სახლიც და მეც.სახლიც და მეც ერთნი

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 2 )

საღამოხანს მანქანით გარეთ ვიყავი გასული, ვათვალიერებდი ქუჩებს და ვხვდებოდი რომ ყველაფერი ნაცრისფეი გამხდარა, ერთფეროვანი როგორც ჩემი ცხოვრება, მოწყენილი და ამავე დროს მრავლის მთქმელი... ხალხი რომლებიც სახლისკენ მიიჩქარიან, იქ კი სითბო და საყვაელი

ცხოვრება გრძელდება _4_

სცენაზე გასვლისას უბრალოდ ყველაფერი დამავიწყდა, ჯგუფის წევრები გარშემო შემოვიკრიბე და სულ ორი სიტყვა ვუთხარი გავაკეთოთ ის რასაც ვაკეთებთ - მაგრამ ჯგუფის ნაწილი ჯერაც არ მოსულა. შემაწყვეტინა მაიკლმა და შეშინებული და თან დაბნეული თვალებით შემომხედა.

უცნობი(5)

ოთახში ისეთი სახით შევედი, მარიამი ყველაფერს მიხვდა, მაგრამ არაფერი უკითხავს. მთელი დღე მიშოზე ვფიქრობდი, მაგრამ დავრწმუნდი რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე, ეხლა მიშლის ხელს რომ საქმეზე ვკონცენტრირდე და შეყვარებული რომ გავმხდარიყავი, წარმომიდგენია

სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო . .

"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . . ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ, ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ? თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო. რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი, ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?

დაუჯერებელი 'თავი 3'

ვიქტორია ან უბრალოდ ვიკა ძალიან ლამაზი გოგონაა, რომლის ცხოვრებაშიც ბევრი რამ ხდება, დაწყებული იქედან რომ ბიჭი რომელსაც დაქალი ურიგებს არ აღმოჩნდება ის ვისაც ელოდა და ძალიან გაუცრუვდა იმედები,

მებაღე (სრულიად)

დადას დიდი მწვანე თვალები ჰქონდა... ყველაფერზე დაკვირვება უყვარდა. საათობით აკვირდებოდა ხოლმე რასაც თვალს დაადგამდა, მერე კი იჯდა დიდ ხანს და ხატავდა, თან შესაფერის მუსიკას შეარჩევდა, ყურსასმენს მოირგებდა და ჩაეფლობოდა თავის შემოქმედებაში...

ასეც ხდება ხოლმე (მერვე თავი)

სიბრაზისგან აწითლებულმა გამომხედა და ჩქარი ნაბიჯით წამოვიდა ჩემსკენ .. ხელში ამიყვანა და თოვლში ჩამრგო, ახალი დარგული ნაძვისხესავით, თან თოვლს მაყრიდა .. -ვერგიტან, მეზიზღები ნიკა დვალო , მძულხარ.. ვკიოდი და თან ანას ხელს ვეჭიდებოდი, რომ

ფიქრებში დაკარგული

სიჩუმე ჩამოწვა. თაფლისფერი თვალებით დაჟინებით უყურებდა მაგიდაზე მდგარ ლურჯ ლარნაკს. სახეში ვუყურებდი. მისი ნაკვთები არაფერს გამოხატავდნენ, ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა, თითქოს ყველაფრისადმი გულგრილი იყო. ერთხანს ვიფიქრე, რომ ჩემი არსებობაც კი