"მე მინდა რომ ოცნებებმა გამიტაცონ..." (ნაწილი 1)

მე მქვია ნენე მაისურაძე ვარ მდიდარი ბიზნესმენის გიორგი მაისურაძის და დიზაინერი ნატა გიორგაძის 24 წლის დედისერთა შვილი. ჩემი მშობლები უცხოეთში ცხოვრობენ ოღონდ არა იმიტომ რომ გვიჭირს პირიქით ფული ძალიან ბევრი გვაქვს უბრალოდ საქართველოში ბიზნესს აზრი

ტანგო ჰორიზონტზე -2-

''-დიდი მადლობა, რომ ყურადღება მომაქციეთ და ეს ნაგავი მუსიკაც გათიშეთ! ისე, მაინტერესებს, როგორ არ გბეზრდებათ ყოველ კვირას ასეთი წვეულებების მოწყობა, როცა ქვეყანაში უამრავი ადამიანი კვდება ავადმყოფობით, შიმშილით, ტკივილით, სიცივით? თითოეული ხომ

მარტოსულობის უპირატესობა-დასასრული(თავი 20)

ჩვეული დინებით მიდიოდა ჩემი ცხოვრება სანამ კიდევ ერთი ცვლილება არ მოხდა. ოთხშაბათი-19 აგვისტო.. ანიმ მომწერა,ლიზ როგორ ხარ გოგო? ლიზა:კარგად შენ? და გაკვრივებული სმაილით გავაგზავნე შეტყობინება,ცოტა არ იყოს უჩვეულო შეტყობინებას გავდა. ანი:მეც

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 14

სახლში მივედი აბაზანაში შხაპი მივიღე თავი მოვიწესრიგე და პირსახოც მოდებული ოთახში დავიწყე ბოდიალი. დღეს კურსელები ერთმანეთს ვხვდებოდით, მე კიდევ სასურველი კაბაც კი არ მომიძებნია, ბევრი ძრომიალის შედეგად ვიპოვე რასაც ვეძებდი. ფერებიდან შავ ფერზე

გოგონას საფლავი

მინდა რომ შუბლზე ნიავად მოგხვდე, და ტურფა თვალებს წამწამად მოგწყდე მიწოდე აწი მე შენი მოყმე, შენი გულისთვის ათასჯერ მოვკვდე, მარად დაგრჩები ლამაზო ვალში, მზერით დამჭერი მარჯვენა მხარში, როგორ გამშვენებს მზისპირზე ლანდში გიშრის მტევნები

დრო არას კურნავს

წამალს ვეძებდი ტკივილების დასაამებლად, მინდოდა რაღაც ძლიერი და ღიმილგამჩენი. ტკივილს კურნავსო - აშუშებსო ყველა ჭრილობას, სად ვიპოვო თქო გამიმხილეთ მისი სახელი. მეც კი დავეჭვდი უნებურად ისე ფიქრობდა, მაგრამ პასუხის გაგებისას მივხვდი კვლავ შევცდი.

ბედის ირონია (1)

ჩაბნელებულ ოთახში ოთხი პაგონიანი მამაკაცი რაღაცაზე გახელებული საუბრობს და ერთ-ერთი მათგანი ვიღაცის მოკვლით იმუქრება. საბოლოო ჯამში ხრინწიანი ხმით წარმორტქვამს დ ათან აქეთ-იქით დამფრთხალი იყურება - რუსეთის მაფია. ამბობს ერთი - დიდი მაფია. პასუხობს

ტკბილი შეცდომა- ნაწილი 8

-არაუშავს.-ღრმად ამოვისუნთქე და ჰორიზონტს გავხედე. ტანში ჟრუანტელი მივლიდა როდესაც ვხედავდი ულამაზესს თბილისს,კაშკაშა მით და ულამაზესი ბუნებით. ზოგჯერ სიო რომ მოგვინახულებდა და თავის გზას რომ გააგრძელებდა. უამრავი მანქანის ხმა, ბავშვების. მაგრამ

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (5)

თითქოს გაცივდა ჩემს მიმართ, ისე ხშირად აღარ მწერს და აღარ მკითხულობს როგორც ადრე,ნერვიულად დავაბოტებ ოტახიდან ოტახში და თითებს ერთმანეთში ვხლართავ,ვფიქრობ მასთან გატარებულ ღამეებზე და შიში მიპყრობს,იქნებ სრულიად შეეცვალა ჩემზე შთაბეჭდლება? ეს

უკარება (3)

ალექსის წასვლის შემდეგ ორი დღე მეძნა სიზმარში გამუდმებით მას ვხედავდი იმიტომ რომ მიყვრად და მასზე კარგი არაფერი არ გამაჩნდა ქვეყნად.გოგონები უშედეგოდ ცდილობდნენ ჩემს გამხიარულებას მე მათთვის ზედმეტი ბარგივით ვიყავი ზომბივით დავდიოდი და უიმედოდო