პრიზი თუ განაჩენი?! -4-

''-მიბრაზდები?-გაღიმება სცადა ტაისიამ. -არა, უბრალოდ ეს სახელი ჩემთან მეტად აღარ ახსენო.-მოლბა და თავი ჩახარა. -გიყვარს და ამიტომ? -არ მიყვარს და ამიტომ. ტაისიამ მხრები ისე ჩამოუშვა, თითქოს ტვირთი ააცალეს ზურგიდან. ნოემ თალები დააწვრილა, თუმცა

კორსეტის საიდუმლო (თავი 4)

ნირწამხდარი მოშორდა ლეა პიერის ტუჩებს და მორცხვად გახედა ახალმოსულებს.ანჟელიკა გაოგნებული უყურებდა ხან პიერს,ხანს ლეას,რომელიც მასში ეჭვიანობის გრძნობას ბადებდა. -ასეთი რეაქცია მგონი არ იყო საჭირო...-უკმაყოფილება გამოთქვა პიერმა და ტანსაცმლის

დედი მიყვარხარ მიყვარხარ წმინდავ

პატარაობა და ყრმობის წლები შენ მე მაჩუქე ძვირფასო დედი ბაღში ლექსები, სკოლის ანბანი ეს ყველაფერი შენგან ნასწავლი ცეკვა, თამაში, სიმღერა, ლექსი ეს ყველაფერი შენგან არს დედი კოცნა, ალერსი, სითბო და ცრემლი მე შენ დაგკარგავ ოდესმე დედი?

ის... ნაწილი 13

ლიზი...ლიზი ჩემო გოგო მადლობა ღმერთს კარგად ხარ,ვიმეორებდი და უფრო მაგრა ვიკრავდი გულში... როცა ემოციურად ცოტა დავმშვიდდით ლიზიმ ვერ შეძლო იმის ახსნა რა მოხდა.უბრალოდ იგრძნო როგორ გაუჭრდა სუნთქვა და გონება დაკარგა.

სიზმრიდან რეალობაში (1-4)

ხო... არა არ ვარ.... ძმაკაცთან... ამო ტო.... არა რა ტეხავს მისამართს მოგწერ.... -აუ ლუკა ნიტა , ხო არ ტეხავს ჩემი მამიდაშვილი რო ამოვიდეს? მესიჯი რომ გააგზავნა მერე შემოგვხედა მე და ლუკას და უკვე არა საჭირო კითხვა დასვა... -კი ტეხავს... გაეხუმრა

სულის ადამიანები [3]

ყველაზე ცუდი სიცარიელის შეგრძნებაა, დილას პირველ გრძნობად რომ მოდის და ახლად თვალგახელილს უცებ რომ შეგახსენებს მომავალი დღის უაზრობას.რა გინდა რომ ქნა?მეგობრები ნახო? წერო? იკითხო? მუსიკას უსმინო? ეს ყველაფერი ხომ მეასედითაც

45°C

ისევ ეს ღამე,ოფლში ვიწურები,ყველაფერი არარეალურია,მაგრამ ყოველი გაღვიძებისას ჩემი სხეული ისევ გრძნობს მის შეხებას,კანის თითოეული უჯრედი მეწვის რომ მახსენდება.ვცახცახებ.მინდა ვიკივლო,მაგრამ ყელი იმდენად გამშრალი მაქ სიცხისგან ერთ ასოსაც კი ვერ

ჩემს ვენებში [4]

ახლა უკვე, არც ის აინტერესებდა სად იყო და არც ის, ვინ უყურებდა. მისთვის მხოლოდ ერთადერთი იყო მთავარი, რომელიც საავადმყოფოში იწვა, სწორედ იმ პალატაში, სადაც გასულ ღამეს. ყველაფერი იმაზე ცუდად იყო, ვიდრე წარმოედგინა. – უნდა დაურეკო. აუცილებლად! –

სობრანიე (4)

ქერა ბიჭი თვალებგაფაციცებით უსმენდა ხნიერ ქალბატონს, რომლის თმები ისეთივე თეთრი იყო, როგორც დეკემბრის თოვლი და სახე ისეთივე დამჭკნარი, როგორც აგვისტოს პაპანაქება სიცხეში გაუფურჩქნელად დამჭკნარი ვარდები, მაგრამ თვაკლები ?? თვალები ჰქონდა რაღაც

შემიფასეთ !!!

მაინც დაგიჭერ მთვარეო , მაინც დაგიწერ ლექსს , ამ სიძულვილის მორევში კვლავ სიყვარული ძგერს. იქნებ მომიყვე ამაღამ რად მიატოვა ქალწულმა ეს დასაწვავი ქვეყანა