თუნდაც შემთხვევით (5)

-დედიკოს მოატყუე! - გაიღიმა და ფეხზე ხელი დამადო. -არ მომიტყუებია რაღაცეები დავუმალე უბრალოდ. არის განსხვავება! -თითქმის ერთი და იგივეა-შიგადაშიგ მომანათებდა ხოლმე თავის ცისფერ თვალებს. -შენ არასდროს ატყუებ ხოლმე დედიკოს?- ეშმაკურად გავუღიმე.

მომგებიანი ბილეთი 5

-ლექსო, მომხსნი ამ თოკებს თუ აქ მოვიწყო ტუალეტი?!-ვეკითები მას. ჩემკენ მოდის და თოკებს დანით ჭრის. -ადექი!-მკლავზე ხელს მკიდებს და გარეთ გავყავარ. მეორე ოთახში მირზა ზის და დანით, ტოტს თლის. -უკან მიიხედე!-ვეუბნები გარეთ გასულს. -კიდევ რა

"ჭაობი" ( 5- ვიღაც საიდუმლოს მალავს )

შუაღამე იყო ნოე,რომ ნათელას შეძახილმა გამოაღვიძა.ქალი მის მკლავს ეჯიკავებოდა და თან დაუსრულებლად ჩურჩულებდა რაღაცას.თვალები მოიფშვნიტა და ნამძინარევი ხმით მოთხოვა წესიერად ამიხსენიო,მერე კი როცა გაიგო გოგოს ჭრილობა გაეხსნა და სისხლი ისევ სდიდო ფეხზე

ქმრის ვალი გავისტუმრე (8 თავი)

---არ შემაწყვეტინოთ, -დაიწყო ბებომ და ღრმად ამოისუნთქა- წლების წინ, როცა ოჯახი შევქმენი ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ნიკოლოზ გაბუნიასთან, ბედნიერად ვცხოვრობდით, მაგრამ ჩვენს ბედნიერებას რაღაც აკლდა, ის რაღაც იყო, ის რომ წლების განმავლობაში შვილი არ

თესალონიკიდან... (1 ნაწილი)

ნიკე ვარ, 17 წლის. კი, ეს ის ასაკია, როდესაც ფიქრობ, რომ ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ გაქვს, მაგრამ რეალურად მე ასე აღარ ვფიქრობ. რაც შეეხება სახელს, შეიძლება ითქვას, რომ გარკვეულ ასპექტში ვერ ან არ ვამართლებ, მაგრამ ეს რა თქმა უნდა ჩემიდან არ

სიყვარული კარზე არ აკაკუნებს

ბარიდან გვიან დავბრუნდი სახლში,, ძალიან დაღლილი, არაფრის თავი აღარ მქონდა ,, წყალი გადავივლე და დასაძინებლად წავედი. ძალიან რთულია იყო დრამერი თან ამხელა ქალაქში. ძილშიც კი მუსიკაზე ვფიქრობ, ჩემი ცხოვრების ნაწილია. ჩემი ჯგუფი ქალაქში ცნობილია, ბევრი

არც ერთი ნაბიჯი უკან! (თავი 1)

თითქმის არასდროს მაცვია უმკლაო მაიკა , სახლშიც კი . სულ აჩაჩული და ისეთი მაისურებით დავდივარ რომელშიც სულ არ მეტყობა რა მჭირს. მე ერთი ჩვეულებრივი დეფორმირებული ბავშვი ვარ . დეფორმირებული , შეუხედავი , - ჩემს დასახასათებლად უამრავ სიტყვას ვიყენებ

ორში ერთი - ( სრულად )

მაგდა! მაგდა! მოიცადე- ყვიროდა დედა. მეკი გამწარებულმა ჩემი ოთახის კარები მივაჯახუნე მთელი ძალით და იმწუთასვე ჩავკეტე. ჩავიმუხლე და ღრმად დავიწყე სუნთქვა, ვცდილობდი დავწყნარებულიყავი მაგრამ ვერაფრით ვერ ვახერხებდი. ტირილი მინდოდა მაგრამ ვერ ვტიროდი,

ზაფხულის არდადეგები (8)

Saba’s P.O.V ნამდვილად კარგი ვქენით, რომ აქ წამოვედით. აქ ყოფნის დროს დავრწმუნდი, რომ ანა მიყვარს. როგორც კი ჩავალთ თბილისში, მაშინვე ვეტყვი ამ ყველაფერს. მანქანაში მუსიკები ბოლო ხმაზე გვქონდა აწეული და თან ვმღეროდით. ცოტაც დავლიეთ. მაგრამ უცბად

ყინულივით ცივი თავი 1

დღეს გართობა არ მაწყენდა.ისედაც მთელი დღე ცხელი ყავითა და სიგარეტით ხელში ფანჯარის რაფაზე შემოსკუპებული უჟმური სახით გავყურებ გარემოს,უკვე ნერვებს მიშლის წვიმის გაუჩერებელი წკარუნი ..არადა ,როგორ მიყვარდა ადრე წვიმაში ტანტალი ,ამ დროს გაურკვეველი