ყველაფერი იცვლება ( თავი 3)

უფროსის კაბინეტში შევედი და შეცდომებზე ვესაუბრე როდესაც ჩემი მძიმე დღე დასრულდა სახლისაკენ ავიღე გეზი როგორი დამღლელია უნივერსიტეტი და სამსაუხი ერთად შეიძლება სწავლისთვის თავის დანებებაც მომიწიოს რადგან ერთმენთს თითქმის ვერ ვუთავსებ ძალიან არ მინდა

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(2)

ბავშვებო ამ თავს გჩუქნით.გთხოვთ ტქვენი აზრი დააფიქსიროთ კომენტარების სახით.თუ ასე გაგრძელდა შეიძლება შევწყვიტო ასე რომ,იაქტიურეთ. -დაიკო შენთვის სიურპრიზი მაქვს,მაგრამ სამწუხაროდ ზედმეტი ატრიბუტიც მოყვება.ჰო ესეიგი მოდი თვალები უნდა აგიხვიო-ლიზამ

აღარ მიყვარხარ

ვიცი გაიყო ეს ჩვენი გზები, ვიცი, ვერასდროს ვეღარ შევხვდებით, მარტო დავრჩები ჩემთვის ეული თუკი შევხვდებით ისიც შემთხვევით. არ გაგიკვირდეს ჩემი დანახვა,

თუ მექალთანეს შეუყვარდი, ესე იგი დაგერხა. (10)

-ხო, უკარება...შენ ჩემთვის ყოველთვის ის უკარება იქნები, რომელსაც მე მაშინ ბურთი მოვარტყი...-წელზე მომხვია ხელები და ჩემი ყურისკენ დაიხადა.-ახლა კიდე...წამოდი, გავისეირნოთ, სანამ გადავიფიქრე.-ხმამაღლა გაეცინა.   სახლიდან გავედით. უზომოდ სასიამოვნო

ჭაობის ქალღმერთი –1–

''ეს ყოველივე დაენგრია? გაეცამტვერებინა? ლაღი და თავისუფალი ცხოვრებისთვის კარი მიეხურა? კი, მაგრამ ის არ ჯობდა, რომ ვიღაცის შვილისთვის ახლავე გამოეტანა სასიკვდილო განაჩენი? ხო, რა თქმა უნდა, ეს ბევრად აჯობებდა!''

ოხ, ეს სიყვარული

ოთახში სიბნელე იყო დამხოლოდ ბიჭის გამოსახულება ჩანდა. უცებ მან ნაბიჯი გადმოდგა კესოც უკან იხევდა ბოლოს კედელს აეკრო. ბიჭი კი წინ მოიწევდა. უცებ კესომ ხელი აიქნია და პირდაპირ ცხვირში გაარტყა მუშტი.

ასე თავდება ჩემი ცხოვრება...

ასე თავდება ჩემი ცხოვრება, იქ დუმილია და ქალი ცხოვრობს. მწყურია ზეცის გამოთხოვება, მთვარესაც მინდა გამოვეთხოვო. მგონია ეს დრო სიკვდილს მავალებს, ვწევარ და მინდა გავიდე ველად, ვწევარ და კივის შორს ორთქლმავალი, კივის და თითქოს თხოულობს შველას.

თუნდაც შემთხვევით (2)

-კარგი სერიოზულად -უბრალოდ მენდე -რთულია ეს! -არა მარტივია...მერწმუნე ჩემი ნდობა მარტივია. -რატომ ფიქრობ ასე? -გაიგებ! -მოუთმენლად ველოდები წამს როცა ამას გავიგებ.

ბოლო ამოსუნთვამდე (სრულად)

თავი მაქ გადაჭედილი სხეული დაღლილი ამდენი ფიქრისგან გავსკდები და ასე დავამთავრებ ალბათ სიცოცხლეს მერამდენედ გადავბრუნდი საწოლში ვერცდავთვლი ალბათ ფიქრისგან უკვე ტირილამდე მივდიოდი მალე გავგიჟდებოდი

ზღვის ცისფერ ლაჟვარდძე (9)

(გაბინოდან წამოსული ბიჭები ჟორჟს ეხვეწებოდნენ მასთან ერთად აღენიშნათ ბარში კარგი ამბები, როცა ტომს დაურეკეს) - მე ვარ - ლორენა რამოხდა? - მომენატრე ტომ - რამე მოხდა? - ცუდათ ვარ, იმ ამბის მერე ჩემთან აღარ ყოფილხარ..მენატრები - ნუ ტირი, გნახავ