"რწმენა"

ერთხელ ერთმა ჭკვიანმა პროფესორმა, უნივერსიტეტში ერთ-ერთ სტუდენტს დაუსვა შეკითხვა:პროფესორი: -ღმერთი კარგია?სტუდენტი: -კი. პროფესორი:-ეშმაკი კარგია?სტუდენტი: -არა.პროფესორი: -მართალია. მითხარი ერთი შვილო, არსებობს

ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?! (9)

შუაღამე იყო, კარების გაღების ხმამ რო გამოაფხიზლა... თხელი პიჟამოების ამარა ვიწქი დიდ ლოგინში და გაყინული სხეულის გათბობას ვცდილობდი... ფეხის ხამაზეც კი ვცნობდი დამიანეს უკვე, თვალები მაგრად დავაწირე ერთმანეთ და რაღაცის

მშვენიერი ლედის ვნებიანი ღამეები -12- დასასრული

ბედნიერებიდან უბდურებმდე,ერთი ნაბიჯიაო ამბობენ,მართალი ყოფილა...აკანკალებულ ხელებს ყელზე ვისვამ,ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს ვიხრჩობი.მუცელში იმედგაცრუება და ზიზიღი მიბუყბუყებს,მინდა ვიკივლო,ვიტირო და ემოციებისგან დავიცალო,

ჩიტ(ებ)ი

_ცრემლები, რომ გცვივა აი მაშინ ფერმკთალდებიან ადამიანები შეგრძნებები უფრო მეტია,ვიდრე სიტყვები .არცერთი ზედმეტი კითხვა არ დაგვესმის მიუხედავად ამისა ყველაფერი რთულადება _რთულდება მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამაინები ინდივიდმაიზმს

სიზმრის თეორია (2)

პიანინოს კლავიშებზე ვიღაცამ თითები შემოაწყო და სასიამოვნო მელოდიაც სწრაფად მოხვდა ქალის ყურთასმენას. იმის ნაცვლად, რომ გასულიყო, წონასწორობის შესანარჩუნებლად კედელს მიეყრდნო. და თუმცა შოპენის ნაცვლად ბეთჰოვენის „სიჩუმე“ იჭრებოდა კედლებში ხმაურით,

ფიფქის ეფექტი [თავი 3]

ფეხზე წამოდგა და დარიას მიმართულებით დაიძრა. რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, მოწყვეტით დაჯდა გოგონას გვერდით და გულში ჩაიკრო გაშეშებული სხეული. იმ დროს არანაირი ცუდი განზრახვა არ ჰქონია... უბრალოდ გრძნობდა! დარიას გრძნობდა!

გაყიდული სხეული “10“

ცვლილებები მართლაც იყო,ელენე შეეგუა საკუთარ ბედს.ძალიან რთულია საკუთარი წარსულის ერთი ხელის მოსმით გაქრობა,უფრო სწორად ვერც გავაქრობთ,ის მუდამ გვემახსოვრება,ავად თუ კარგად. ელენე ზიზღით უყურებდა საკუთარ სხეულს სარკეში,რადგან იცოდა რომ ის გაყიდული

მამის სიყვარული

თავდაპირველად ისეთი პატარები არიან რომ მათ ხელში აყვანისაც კი გეშინიათ.სულ გინდა რომ გულში ჩაიკრა და არასოდეს გაუშვა .ეს უდიდესი პასუხისმგებლობაა.ყოველთვის უნდა იყოთ მზად რომ მათ გვერდში დაუდგეთ.

ისევ გახსენი გული ჩემი

ჩემი კამარა! ისევ გახსენი გული ჩემი მზე-მთვარისათვის და დამიფარე, ვით წალკოტში ყვავილს იფარავ!

"ნახვამდის!"

ლექსებით ნათქვამი გრძნობებზე მეტია, მას კი ჰგონია რომ ის არის მართალი! მას ჩემი არ სჯერა, რატომღაც არ სჯერა... არც ჩემი, არც ჩემი ლექსებით ნათქვამის! არ ვიცი ამ წასვლით გული ვის დასწყდება, მას თუ მე?! მე თუ მას?! შევხედო სხვასავით?