ცოლი და დედა კანონის გარეშე ( 18 )

როცა ბატონი მერაბი გავიცანი მაშინვე მივხვდი,რომ მას ადამიანების ამოცნობის ნიჭი ჰქონდა თუმცა არ მეგონა ასე პირდაპირ თუ მოგახლიდათ მის შეხედულებას თქვენზე,სამწუხაროა,გითანაგრძნობთ_ არ მინდოდა ასეთი უტაქტო ვყოფილიყავი მის მიმართ

შენ რომ არსებობ... 1

როგორი ხალხი ვართ? მივდივართ გზაზე, ვითომ მხიარული გამომეტყველებით და ამ დროს რას ვგრძნობთ, ჩვენ თვითონაც არ ვიცი. უბრალოდ მივდივართ და ვსუნთქავთ. იმას, რასაც ჩვენ დედამიწაზე ვაკეთებთ, უბრალოდ არსებობა ჰქვია და მეტი არაფერი. ნოემბრის ცივი სუსხი

მე შენ მიყვარხარ! (3)

ნუკას გზაში ენა არ გაუჩერებია,უკან უჯდა და ერთ ყურში უკვე აღარ მესმოდა,დადიანი იჯდა შიგადაშიგ გამომხედავდა და გამიღიმებდახოლმე.უნდა ვაღიარო,რომ ძალიან სიმპატიურია,მაღალი,მხარბეჭიანი,შავი თვალ-წარბით და თმებით.ეტყობოდა,რომ თავში არ ჰქონდა ვარდნილი

ტრამალის აჩრდილი -4-

სალომე ქარბორბალასავით დაატყდა თავს სახლს და მეც ყოველი მისი ხუშტურის შესრულება მიწევდა.ჩემი ბატონიც უფრო და უფრო ღიზიანდებოდა მისი დანახვისას და მუდამ ცუდ ხასიათხე იყო.ხოლო პატრა დემტრე უფრო და უფრო იზრდებოდა დააყვარებდა თავს.

[photoalbum](4)

მსოფლიოსთვის შენ შეიძლება იყო ადამიანი, მაგრამ ერთისთვის-მთელი მსოფლიო მეგობარი არის ადამიანი, ვისაც ესმის შენი წარსული, სჯერა შენი მომავლის და გიღებს ისეთს, როგორიც ხარ თუ შენ იცოცხლებ 100 წელი, მე მინდა ვიცოცხლო 1 დღით ნაკლები, რადგან არცერთი დღე

* * *

მაშინ ცხოვრება ახალი დაწყებული მქონდა,დედის კალთას ახალი მოწყვეტილი ვიყავი,ცხოვრება ნათელ ფერებად მესახებოდა.კოლეჯში ახალი მისული ვიყავი და სწორედ მაშინ შევამჩნიე ის... არც პოპულარული იყო,არც მდიდარი,არც სიკვდილამდე სიმპატიური,უბრალოდ ზღაპრული

InkeD #12

დილით გაღვიძებულს დედა ჩემს გვერდით აღარ დამხვდა. უცებ წამოვდექი,თავი მოვიწესრიგე და საძინებლიდან გავედი. კედელზე ჩამოკიდებულ საათ გავხედე რომელიც ჯერ მხოლო რვის წუთებს უჩვენებდა. უეცრად მომესმა სამზარეულოდან გამომავალი ხმები,რომლებიც

ჯარისქალი 7

ახლა თავი რომ ამეწია და მისთვის შემეხედა, ნამდვილად ვერ შევიკავებდი თავს და ჩემ გრძნობებს გავცემდი. დარწმუნებული ვარ მანაც იცოდა, რომ ერთ კვირაში ვერ გადავიყვარებდი და უნდოდა უფრო მეტად დავეტანჯე. ლელა მართალი იყო.

სიყვარულიდან სიკვდილამდე 7

მაქსი: უკვე ერთი კვირაა რაც ბრაზილიაში ორი ოჯახი ვისვენებთ.ბრაზილიაში დასვენება ყოველთვის რაღაც აღუწერლად სასიამოვნოდ და მხიარულად მიმაჩნდა,სულ ერთი იყო ვიქნებოდი შეყვარებული თუ არა.მაგრამ ახლა არაფერი იქცევს ჩემს ყურადღებას,არც ჩემი

მოღრუბლული ფიქრები

ისევ ეხეთქება სიმარტოვის ნაპირებს აბობოქრებული ფიქრები. შესისხლხორცებულა ჩემს სულთან და გარდაუვალია ყოველ წამს თავი არ მახსენოს, გამოაჭყიტებს ხოლმე სადღაც ბნელი კუთხიდან და "ჭიტას" მეუბნება. აიმღვრა ჩემი დალაგებული გონება და კვლავ ნაცრისფერმა