გაზაფხული

იყო ნათება,თბილი და საოცარი. ვგრძნობდი,როდესაც პირველად გავახილე თვალი,თვალიმომჭრა ამ სხივებმა,რომელიც ობობის ქსელივიით,მოედება ყოველ კუთხე-კუნჭულს და გასაზრდოებს როგორც საზრდო.

მელანქოლია ( თავი 1 )

კალმის წკაპუნმა ამიკვიატა, სულ ასე მემართება ხოლმე ,მოუსვენრად ვარ, როდესაც რაიმეს ახლიდან ვიწყებ.თითქოს რევოლუციას ვაპირებო და სულიერი მშიერი ჩემი ცალი მხარე ხელებს იფშვნეტს.

„ვენერას ცრემლი“ - 3

მე-20 საუკუნის დროინდელმა ტელეფენმა მკვეთრად დაირახრახა, ლერი ზღვაური უკმაყოფილოდ შეიშმუშნა, თვალები მძიმედ გაახილა და ძველებურ ტელეფონს, რომელიც კვლავ დაუღალავად რეკავდა მოსისხლე მტერივით მიაჩერდა.

დღეს ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა !

დღეს,ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა, ზამთრის სუსხიზგან, გაყინულს  არვინ მათბობდა, ხელებ დათოშილს,თავზე დათოვლილს, კვლავ სიმარტოვე მეგებებოდა,

დედის სურნელი

საიდან საით ... სიცოცხლიდან სიკვდილის ზღვაში, და კვლავ ცრემლებით დავასველე ბოლო ფურცელი. მხოლოდ შენ მწამხარ, ვერ გრძნობ, მაგრამ ყოველთვის მწამდი, რას არ დავთმობ, რომ წამით ვიგრძნო შენი სურნელი.

მე, უშენოდ...(ნაწილი 8)

ესეც ახალი თავი მათთვის ვინც ასე მოუთმენლად მელოდებოდა. მაქსიმალურად ვეცადე თავი გამეზარდა. მიხარია თქვენი კომენტარები, ის რომ ისტოროა ასე მოგწონთ და ბოდიში ყველას რომ ვერ გპასუხობთ.

გამოიდარებს (თავი 6)

გვანცას და ბიჭის თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ,ძალიან დაიბნენ ერთმანეთს რამდენიმე წუთი უყურებდნენ,ეს ის იყო ყვავილების ავტორი და ბიჭი რომელმაც გვანცა დაიცვა არ ვიცი რა იგრძნო მაშინ გვანცამ. ეს დემეტრე ნავერიანია დიახ ის დემეტრე, რომელიც სულ ცოტახანში...

„ვენერას ცრემლი“ - 2

ლერიმ ფურგონი ქალაქის იმ კვარტალისკენ გააქროლა, სადაც საავადმყოფო იყო წამოჭიმული, ავტომობილი თავისი მბჟუტავი შუქფარებით ძლივს ანათებდა ჩაბნელებულ ქუჩებს, ამიტომ ლერის ხშირ-ხშირად უწევდა მანქანის დამუხრუჭება, რათა შუა ქუჩაში მოსეირნე, შიმშილისაგან

განსხვავებულნი (2)

-რა იყოთ მოჩვენება ხო არ დაინახეთ? სიცილით და უფრო ირონიით მოგვიგო დევდარიანმა -ვაიმე ბიჭებო ღმერთმა გამოგვიგზავნა თქვენი თავი,ბენზინი გაგვითავდა კაკრას-ღიმილით თქვა ლენკამ და ჯობდა მიწა გამსკდარიყო ამ დროს და შიგ ჩავეტანე,სულ გასულელდა ეს გოგო.

შემო'დგომისფერი

პირველ ოქტომბერთან ერთად შემოაღო ჩემი ოთახის კარი. ჩვეული სიმშვიდე უთამაშებდა სახეზე. -გილოცავ ლილ მარტოსულების სეზონს! ჩაიცინა, ისე როგორც მე მიყვარდა.