ბაიკერი ლინდა VI

ლინდას და მარიტას ერთმანეთის გარეშე ძალიან უჭირდათ, ამიტომ გადაწყვიტეს ტელეფონზეც არ ელაპარაკათ, იცოდნენ, რომ ამით უფრა გაძლიერდებოდა მათი მონატრებისგან გამოწვეული ტკივილი. სარბოლო ტრასაზე შორიდან უყურებდნენ ერთმანეთს და უსიტყვოდ ესმოდათ

ფიქტიური ქორწინება - სრულად

"თავის ოთახში" იჯდა და ცრემლ მორეული ათვალიერებდა ახალ ოთახს . ყველაფერი ისე არეოდა და ქაოსურად აბლანდვოდა ერთმანეთში , თვითონაც ვერ არკვევდა ეს ყველაფერი როგორ უნდა დაელაგებინა . დინებას მიყვებოდა და დროს მიანდობდა ყველაფერს , თვითონ ამ ყველაფერს

სულ მეყვარები პატარა ქალბატონო (დასასრული)

ისტორია, ეს ის ისტორიაა რომელიც ცხოვრების ბოლომდე ანიუტას ნაცნობებსაც და აჩის ნაცნობებსაც დარჩება თავში დიახ ახლაც დიდ ხანს არ გავაგრძეელებ და ბევრს არ ვიბოდიალებ მოხდა ის რაც არც აჩისაც არ ეგონა რომ მოხდებოდა .......დილით აჩიმაც და ანიუტამაც ადრე

კეთილის მსურველს!

კეთილის მსურველს დღეს რა გისურვო, ბედნიერების გარდა?! გრძნობა სველია, თუმც ქარაშოტი, კარგა ხანია ჩადგა! ცრემლად დინდება ათასი დარდი, შენს გზებს დაეძენს, ჩქარობს, თუმცა ვიცი რომ ვეღარ გიპოვნი, ბედი არც ერთს არ გვწყალობს!

ჩემო თაფლისფერთვალებავ "1"

მოგესალმებით ყველას ეს ჩემი პირველი ისტორია არის და გთხოვთ ყველამ გამოხატეს თქვენი შთაბეჭდილება.მე გახლავართ სალომე (სალი) კაპანაძე 16 წლის ვცხოვრობ თბილისში მყავს ერთი ძმა საბა 18 წლის და ერთი პატარა დაიკო მარიამი 5 წლის. შემოდგომის ერთი თბილი დღე

საზაფხულო ბანაკიდან დაწყებული სიყვარული (თავი 9)

ტყეში 2კვირაზე მეტხანს დავრჩით, მე და ბაკო ოფიციალურადშეყვარებულები ვიყავით, მის მიმართ სიმპატია მქონდა მაგრამ მასზე არ ვგიჯდებოდი.. ამ 2 კვირაში ბევრი რამ მოხდა, მახსენებდა წარსული თავს მაგრამ მომავალიც არ მავიწყდებოდა, ამბობენ მომავლს ისე ვერ

სიჩუმის ამბორი

სრული სიჩუმე, მე და ის.. თითქოს ყველაფერი კარგად იყო.. თითქოს სასიამოვნო სიჩუმე გამეფებულიყო.. თითქოს რაღაც სხვა სამყაროში ვიყავით.. სამყაროში, სადაც მხოლოდ მე ის და სიჩუმე ვიყავით.. ვისხედით სადღაც, გრძელ სკამზე.. და ისევ, თითქოს ყველაფერი კარგად

შენ ის მასწავლე რანაირად აღარ მიყვარდე...

თვითონ ვისწავლი სიძულვილსაც, შურსაც, ბოღმასაც... ბევრი არ დარჩა ჩემს სიცოცხლეს მიწის მიყრამდე. თვითონ ვისწავლი თოვლის მოსვლას, ქარის მოხრასაც...შენ ის მასწავლე, რანაირად აღარ მიყვარდე.

მებრძოლი (თავი მეექვსე)

დღეები მიდიოდა..არაფერი უკეთესობისკენ არ იცვლებოდა.ალექსანდრე ისევ კომაში იყო,ყველა განიცდიდა მის მდგომარეობას,განსაკუთრებით ლილე,მაგრამ იმედს არ კარგავდა,რომ ალექსანდრე ერთ დღესაც თვალს გაახელდა და კომიდან გამოვიდოდა.

ლაბირინთები ანუ გზა რთული ცხოვრებისკენ (1)

დედასთან მინდა! ძლივს წარმოსთქვა და ტირილი დაიწყო... ბიჭმა კი სიცილი მორთო... -არავინ არ გაბედოს კიდევ ერთი ცრემლი ჩამოაგდოს, თორემ ყველას დაგსჯით! ვის შეუძლია თქვა ცხრაჯერ შვიდი რამდენია? ხელი ასწიეთ! ყველა გაინაბა და ხმას არავინ იღებდა... -მე