მიყვარხარ წუთში სამოცჯერ! (თავი 2)

მოვტრიალდი და წასვლა დავაპირე, თუმცა უცებ ზურგზე ბურთი მთელი ძალით მომხვდა, უკან მოვიხედე და ისევ მისი შავი თვალები აღმოჩნდნენ ჩემს წინ. ძალიან გავბრაზდი და ვუთხარი, რომ თამაში დაგვეწყო. ეს ბიჭი გამაოცებს, ძალიან მაგრად თამაშობდა და ადვილად მოახერხა

ცხოვრება ცეცხლის ალში(7 ნაწილი)

ექიმთან ვიყავით მე და დედა თაბაშირის მოსახსნელად.ეს ორი თვე როგორ ვიტანდი ამ საშინელებას ვერ ვხვდები.თან როგორ გვალოდინებს ეს ექიმიც,სადაცა შევუვარდე და ვცემო.აბა ვის გაუგია პაციენტის ორი საათი ლოდინი,ჯერ ერთი საათი აქ მოსვლას მოუნდა და ეხლა

ბრძოლა?_წესების გარეშე!(4)

მანქანაში სიჩუმე იყო გამეფებული.ხმას არც ერთი იღებდა.ქეთას ფანჯრის მინაზე მიედო თავი და თვალები დაეხუჭა.არაფრის თავი აღარ ქონდა, მთელი დღის დაღლილ დაქანცული მოკუნტულიყო გიგას გვერდით და მამაკაცს არც უყურებდა.ალბად აღარ უნდოდა მისი მწველი მზერა და

გული დადაგული

მთვარემ დაკარგა დღეთა სინათლე, ღამეა მწველი, ვითარცა მბჟუტავი სასანთლევარსკვლავნი ჩაქრნენ ცაზე და გავითანგე,შენ, ჩემო კარგო, სიბნელეში გაცვალე სინათლე.შავმა ფიქრებმა შთანთქა ნათელი,გულზე მომეხვია მე მძიმე დარდი,საშველი არ არის, ჩაიწვა სანთელი,და შენ

საზაფხულო ბანაკიდან დაწყებული სიყვარული(თავი 5)

ახლა ვზივარ ფანფრის წინ, ვკითხულობ წიგნს, საკმაოდ რომანტიული და ცხოვრებისეული შინაარსი აქვს დართული, ასევე ხაზი აქვს გასმული მძაფრ სიუჟეტიან სიყვარულს, ჩვენ ადამიანები ვქმნით ცხოვრებას, ცხოვრება მთელი სიყვარულია, ჩვენი გადასაწყვეტია იქნება თუარა

ვერონიკა როთის "გასხვავებული" ნაწ.1

შინ მხოლოდ ერთი სარკე გვაქვს.მეორე სართულზე,დერეფანში კიდია და გადასაწევი კარები ფარავს.ჩვენი ფრაქციის წესდების თანახმად, სარკეში ჩახედვის უფლება ყოველი მესამე თვის მეორე დღეს მაქვს. დღეს სწორედ ეს დღეა და დედა თმას მჭრის. პატარა, მრგვალ სკამზე

ლიზიკო ჯაფარიძე დასასრული

უამრავი, ცოტნე საქართველოში აღარ დაბრუნებულა... ლიზასთვის საერთოდ აღარ დაურეკავს... მისგან მარტო ბოო დარჩა, რომელიც მალევე სხვას აჩუქა...სანდროც არ გამოჩენილა... არავინ იცის ის სად არის.. არავის ეკონტატება საერთოდ...თოჯინები კი მალევე გაქრნენ...

სექსი ქორწინებამდე

-ჰეი! -უკაცრავად?! -ამდროს აქ რას აკეთაბ? -მკითხა უცნობმა. -თქვენ? -მე ვსეირნობ. -მომხიბლავად ჩაიღიმა -მე არ მაქვს უფლება? გაოცებულმა ვკითხე -კი როგორ არა, უბრალოდ ასეთ დროს. -დაბნეულმა მოკლედ აღებულ თმაზე ხელი გადაისვა. -ჰოდა ვსეირნობ. მხრების

უცნაურია...!

უცნაურია, შეყვარება გამვლელი ქალის უცხო სხეულის გაღმერთება, წამებში თუნდაც.ასე უეცრად, გაჩერება წვიმის და ქარის ასე უეცრად მონატრება, სულ ბოლო სუნთქვად. ​ უცნაურია, უმიზეზოდ ეფერო თითებს უცნაურია დანახვისას მიყურო ურჩად. დიდი ძალა აქვს მონტრებას,

ჩემი ხარ

–სენ ელეკლეს აქალი გოგო ქალ? – უკნიდან ხმა მომესმა, შევტრიალდი და პატარა ოქროსფერ კულულებიანი გოგონა დავინახე რომელიც თავის დიდ თვალებს აქეთ–იწით აცეცებდა. –შენ ვინ ხარ პატარა? აქ ცხოვრობ? –მე მალიამი ვალ და აქ ნათლიასთან მოვედიი –აჰა გასაგებიაა –