ჯერ ისევ შორს. (ნაწილი 2)

ლიჩელი ანისგან გაიცნო გოგა. მისი ძმაკაცი იყო. მოსწონდა, მაგრამ არასდროს უფიქრია მასზე სერიოზულად. არც იმ დროს, შემოდგომას ანისთან, ანიტასთან და გოგასთან ერთად რომ წავიდა სვანეთში 3 დღით. იმ დროს ჯერ კიდევ შეყვარებული ყავდა ემილი ჯაშს და მასთან

"საყვარელი ერთი თვით" (დასასრული)

დღეებმა ისე უცებ განვლო,რომ თვალის დახამხამებაში გაქრა ის ბედნიერება,სიმშვიდე,რასაც ორივე იყო შეჩვეული და უეცრად დამტყდარმა უბედურებამ ყველაფერი შეცვალა.ცხოვრება ყოველთვის მოულოდნელია,თუმცა არავინ იცის როდის გამოგვისვამს მოულოდნელობის ბჭყალებს ყელში.

თავი მოაჩვენე ჩემს მეუღლედ (4)

როგორც იქნა დედაჩემი დაბრუნდა თავის ოთახში, უცებ კარადასთან მივიპარე და ჩიფსები ავიღე.ოთახში რომ შევედი ლიზას ეძინა. "დებილი" ჩავიბუტბუტე ჩემთვის და ჩიფსი თავში ვესროლე, თუმცა ვერ იგრძნო, ან იგრძნო და არ შეიმჩნია.ვერ ვიძინებდი, ხვალ პასუხი უნდა

ბედნიერებასა და შენს საფლავს ვეძებ დე... 7

ვიგრძენი როგორ ათამაშდნენ ჩემს სახეზე მზის სხივები...ისე ცელქობდნენ და მითმობდნენ სახეს...მეც ვეღარ მოვითმინდე და ფრთხილად გავახილე თვალები... მაშინვე თომას მძინარე სახეს გადავეყარე... ისე მშვიდად ეძინა...პატარა ბავშვივით ბერავდა გაცრეცილ

ფრთხილად-აკრძალულია! [3]

მეგონა ფრენა განუსაზღვრელი დროით გაგრძელდებოდა.აღელვებული ვიყავი და სწრაგად მინდოდა ჩასვლა.მეგობარს სიკვდილი მტაცებდა,მე კიდე ჰაერში ვიყავი გამოკიდებული.ყველაფერი უნდა მეღონა,რომ მარიამი გადარჩენილიყო.მისი დაკარგვა ჩემთვის და ქრისტინესთვის უდიდესი

12 საათზე ოცნებები ხდებაო თავი(8,9,10 დასასრული)

ბავშვებო ვიცი ამ მოთხრობის დაწერა ძალიან დავიგვიანე. ახლაი წელი,მერე 1 , მერე ბედობა ,3 ში სოფელში წავედი და როცა ჩამოვედი შობა იყო. ამიტომ ვერ მოვახერხე ამ სიახლის დადება. ახლა კი დავწერე ვიცი ძალიან დამაგვიანდა მაგრამ მაინც იმედები არ გაგიცრუეთ და

ბედნიერების გამოძახილი /1

როგორც იქნა, გათენდა. მთელი ღამე ვერ მოვხუჭე თვალი. პირველი დღე სამსახურში... ნეტავ, როგორი გარემოა? როგორი ხალხია? რა პასუხისმგებლობ მეკისრება? როგორც მითხრეს, კარგი ანაზღაურება იქნებაო. რა მაგარია! ლამისაა ვიყვირო სიხარულისგან.

იმ ღამიდან (დასასრული)

ექიმი რომ გამოვიდაა და პატარა ვაჟკაცის დაბადეება გააგებინა ეგონა თავიდან დაიბადა, რაღაც განსხვავებული იგრძნო ისეთი ჯერ რომ არ გამოუცდია აქამდე.მთელ სხეულში დაუარა რაღაცამ.შვილს რომ დახედა ყველაფერი დაავიწყდა მთელი სამყარო გაქრა...ეგონა ამდენ

სიყვარულის მიღმა (სრულად)

მოკლედ მე ვარ მარიამი 18 წლის, საშუალო სიმღლის, გამხდარი შავგვრემანი, მწვანე თვალებით, ვცხოვრობ ამერიკაში თუმცა რამოდენიმე დღის წინ ჩემი მშბლებლები ავტოკატასტროფის შედეგად გარდაიცვალნენ, დავკარგე ადამიანები ვინც ჩემს საყრდენს წარმოადგენდნენ და

წიგნის დასასრულს ჩემი იქნები ( XII თავი )

როდესაც ხვდები რომ ცხოვრება გაძლევს შანსს რომ იყო ბედნიერი წამითაც არ უნდა დაფიქრდე უნდა მიყვე და იბედნიერო, არის ცუდი დღეეებიც, როდესაც ვფიქრობთ რომ ვსო დამთავრდა ყველაფერი და აი უცებ თენდება და ხვდები რომ არა ჯერ ადრეა მე ხომ ცოცხალი, ჯანმრთელი