აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე ნაწილი) IV თავი

კარი სწრაფად შევაღე და თვალებით გიორგის ძებნა დავიწყე, ბართან მდგომი, ვიღაცას ესაუბრებოდა. სწრაფად გავემართე მისკენ, ვიღაც გოგოს უხეშად მოვუჭერი გზა და შემაღლებულ სკამზე ჩამოვჯექი. გიომ გამომხედა და სერიოზული გამომეტყველება უცბად ღიმილმა შეცვალა. -

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე ნაწილი) III თავი

ჩვენს ძალებში აშკარად დიდი განსხვავება იყო, დაახლოებით ისეთი, ძლევამოსილი ლომის წინ მდგარი შეშინებული, დამფრთხალი ჩიხუახუა. რა უსუსური ხარ ადამიანო, მერამდენედ, თანაც ეს ის მომენტია ვერც მყარი მირალური ძალა და ვერც ძლიერი სულისკვეთება რომ ვერ

აქ

ღამის 4 საათია , ყველაფერი კარგად არის. თუმცა ვის ვატყუებ , ყველაფრის კარგად ყოფნა არაფრის არ არსებობას ნიშნავს. ვწევარ და ვფიქრობ , რაზეც ნორმალური ადამიანები არ ფიქრობენ. გამოვდივარ.

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე ნაწილი) II თავი

როდესაც აღმოჩნდები წყვდიადში, სიბნელეში, იაზრებ, რომ არც სიცოცხლის, არც სიკვდილის, არამედ მარტოობის გეშინია. შემდეგ დგება მომენტი, როცა აღარც მარტო ხარ, აღარც სხვებთან ერთად, უბრალოდ არ არსებობ, რომ შეგეძლოს ალბათ

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე ნაწილი) I თავი

ვხედავდი უფრო ცხადად, ვიდრე ყოველ დილით, მასთან გაღვიძებისას, ვგრძნობდი მის სუნს უფრო მძაფრად, ვიდრე ყოველი ჩახუტებისას, ყოველი წამი, მის გარეშე გატარებული, ეკალივით მესობოდა გულში ისე, რომ მზად ვიყავი საკუთარი ხელებით გადამეხსნა სხეული და გული

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე ნაწილი) პროლოგი

თითქოს არ მსიამოვნებდა ის ფაქტი, რომ ჩემს ცხოვრებაში როცა მოეპრიანებოდა მაშინ იჭრებოდა და ყველაფერს თავდაყირა აყენებდა, თითქოს არ მსიამოვნებდა რომ არ მაძლევდა იმის საშუალებას, მის გარეშე კარგად ვყოფილიყავი (ძალიანაც რომ მოენდომებინა

აქ.. ჩემთან..

მოდი აქ! მოდი! მომახავერდე.. შემომიშუქე ბროლი-ფიქალი მე შენზე ფიქრში ისე გავერთე, ჩემთან მოსული ვეღარ გიცანი.. ჯერ არ გასულა ათასი წელი, მე მაინც გეძებ, მოდი! გეძახი! პირველ პაემნის ადგილას ველი, მთვარს შუქჩრდილქვეს გრძნობის შეძახილს..

ის აქ არის !(სრულად)

რამდენადაც მახსოვს ყოველთვის მოხიბლული ვიყავი ბუნებით, ველური სასწაულებით... ხშირად დავდიოდით მე და ჩემი მეგობრები ლაშქრობებში, ლამაზი ბუნების სანახავად და დასათვალიერებლად, ყოვეთვის როდესაც დრო გვქონდა არასდროა ვტოვებდით შესაძლებლობას და თავს

აქ დარჩნენ მხოლოდ გადაღლილები

ნერვების მოშლამ ისე დამათრო, შემოვაგლიჯე ქურთუკს ღილები, ყველა გაიქცა ვინც კი გაასწრო, აქ დარჩნენ მხოლოდ გადაღლილები.

მე, შენ და დრო

დრო მიდის, მაგრამ არ მივყვები დროს. მე მივდევ საშინელ, სისხლისმღვრელ ომს. ზოგ ლექსთა ფონზე ამბობენ:" თმობს!" მე მხოლოდ შენი გული მათბობს! აქ არ არსებობს გალაკტიონი, ოჰ ჩემთვის შენ ხარ აქ ალიონი. არ არსებობენ ლამაზმანები და მე შენით ვარ განაწვალები.