უნებლიე შეცდომა (16 თავი)

-დაჩი, ლილია რომ იყოს? წარმოიდგინე რომ ლილია გაიქცა, არ მიაკითხავდი?-ხოხვით მივიდოდი_თავი ჩაღუნა დაჩიმ -კარგი, წავიდეთ.მდუმარეთ იარეს გელათამდე, ისეთი ძლიერი წვიმების შემდეგ ყველაფერი

ყველაფერს ვიხსენებ 8

-ამან შეიძლება გადაგარჩინოს, გგონია აქ დავტოვებ?-ხელში შეათამაშა საქაღალდე და ისე მიუახლოვდა სუნთქვა დაეფინა სახეზე. თვალებში უყურებდა ევა და თითქოს სადღაც ქრებოდა ქარიშხლები. სიმშვიდე ჟრუანტელად იღვრებოდა სხეულში.

პაპასკირი და ბაბუციძე 23

- მე აგარაფერი მგონია გაიგე? ვერ ვიგებ უკვე ვერაფერს რო წარმოვიდგენ აქ შემოდიოდა და გიყურებდა ალბათ გეხებოდა კიდეც ჭკუიდან გადავდივარ,-არავინ შემხებია-ეგ უნდა დავიჯერო?-არც უნდა შეგეპაროს

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) ოცდამესამე თავი (35)

-აქ რას აკეთებ?_ჰკითხა გაბრაზებულმა დათომ ქალს და სესილი მის ზურგსუკან მოიქცია -სესილი აქ მოდი_ყვიროდა ის,შენთან მაქვს საქმე -რა გინდა?_ზიზღით ჰკითხა სოფიამ

უნებლიე მოწმე (თავი მეთხუთმეტე)დასასრული

-შენ რა მოასმენინე ყველაფერი?-დიახაც ,შენ მაგის მთქმელი არ იყავი-წამოხტა და ოთახში შეიკეტა-ლილიანა,მიპასუხებ-ისმის ბოხი ხმა ტელეფონიდან-რა გინდა, ნოე? რას შემიწუხე გული?-გამიმეორე რაც ლაზარეს უთხარი

აქ არის უყვავილო წარსულის გალერეა.

უშენოდ ცივია ზაფხულიც,კამელია... მცივა და მზის სხივები ჩემსკენ არ ბრუნდებიან, ოთახში ყვავილები სულ ყველგან დამელია... თოვლია უმეტესად,ან თოვლის გუნდებია. დრო გადის.სხვა სურნელი შენსაში არ მერევა, ცრემლები წვიმასავით წამწამზე ცურდებიან...

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეცხრე თავი)

დილიდან მოყოლებული ჩემი მობილური წამში 9ჯერ რეკავდა. ხან რა პრობლემა იქმნებოდა ხან რა, იქ მძღოლს ინსულტი მოუვიდა, იქ თაღი ჩამოინგრა, დაკიდებისას ჭაღი ჩამოუვარდათ და ვიღაცას მის ქვეშ ფეხი მოყვა, ამას ისიც დაემატა, რომ მენიუში ზღვის პროდუქტების შეტანა

შენი აქ ყოფნა მკლავს.

ისევ ზღვისფერი დამაქვს თვალები, სხვისი ცოლი ვარ კვლავ, ისევ შორიდან მელიცლიცები, ისევ შორიდან მკლავ, ო, რა ტყუილად დაგიქადნია, მე მოგიკლავო ქმარს. შენი სიტყვები,

აქ სიტყვები ზედმეტია (მერვე თავი)

ძლივსძლიობით წამოვწიე საკუთარი თავი საწოლიდან და დარეტიანებულმა სააბაზანოსკენ ავიღე გეზი. ფაქტობრივად თვალდახუჭულმა შევაღე კარი და თვალების გახელა უკვე მოშვებულმა წყალმა მაიძულა. ნელა მიმოვიხედე და ზურგშექცევით მდგარი დედიშობილა ალექსანდრე დავინახე.

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეშვიდე თავი)

როგორც ყოველთვის, ახლაც ფეხი ფეხზე გადაედო. წელში გამართული, არისტოკრატივით იჯდა, დინჯად აზავებდა ყავაში შაქარს და სარკასტული სახით შემომცქეროდა. რა თქმა უნდა, ეს მათე იყო. - იცი ერთხელ შენი დამსახურებით მაზიანი მოვიგე. - მერე ? წარბაწევით