ტკივილი წავა და ბედნიერება მოვა (თავი 5)

თუგინდა წავიდეთ სხვაგან სხვა ქვეყანაში გადავსახლდეთ. ისინი ამშვიდებნენ, თუმცა იცოდნენ რომ ეს ანაზე არ მოქმედებდა. ის როგორ ტკივილს გრძნობდა ღმერთმა იცის. ანი ადგა სააბაზანოში გავიდა, კარი ჩაკეტა. წყლის ქვეშ იდგა და ვერაფერს გრძნობდა, ვერაფერს.

ტკივილი წავა და ბედნიერება მოვა (თავი 4)

გაოგნებული ვიყავი, ამ გოგოს რა გრძნობები არ გააჩნია? არც გამომლანძღა ეს როგორ გააკეთეო?არც კი დაუყვირია? და ასე უცებ დამიჯერა? ჰაჰ, დარწმუნებული ვარ მალე მოვარჯულებ. რალამაზი თვალები აქ მაგ ბოქსიორს ჰა? კარგი კი მხია და. ჩემთვის მივდიოდი და თან

მოვა ცხოვრებას აგირევს და წავა (6)

-მშია -გავიგეთ წამოიძახა დაჩმ და ელით გამწია -გამიკეთე მერე თუგაიგე შევუჩიჩხინე და კიდევ გადავეფარე ტელევიზორს -შენოღონდ გაიწიე და კარგი -ძალიან კარგიი მაღლა ვიქნებით და მოგვემსახურეთ ერთხელ პასუხს არდაველოდე და გამხიარულებული მაღლა ავარდი

ცასა და მიწას შორის

გოგონა ლამაზად იწვა და თითქოს ძილს მისცემოდაო.არ უყვარდა ყვავილები,ამიტომ იქ მიმსვლელ არცერთ ადამიანს ყვავილი არ მიჰქონდა.ტანზე თეთრი სარაფანი ეცვა და ხელში ლამაზი გვირილების ეჭირა.სახეზე ისეთი ვარდისფერი იყო,რომ ვერც კი გაარჩევდი ცოცხალი

და ჩემი სევდა მელნისფერია

ნუ დაბრუნდები ძველი გრძნობისთვის, აღარ არსებობს ჩვენი წარსული და სამომავლოდ, შენი ტრფობისთვის აღარ შემოკრებს მომხრეებს სული! ახლა კი შენთან შეხვედრა მინდა, რადგან წარსული უნდა დავმარხო...

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [3]–[დასასრული]

ნუგო გაბრაზებული იჯდა, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით უყურებდა თეკოს. ბექა კი ნინას ზედაც არ უყურებდა. მისი დამოკიდებულება საშინლად მაბრაზებს. თითქოს არც აინტერესებს ის თუ რა ქნა ნინამ. დათი გაბრაზებული ავიდა მეორე სართულზე ისე

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [2]

-შეეშვით მას, რომ გაიღვიძებს მერე მოეფერეთ რამდენიც გინდათ- გავლა დავაპირე როცა წინ სოფო გადამიდგა, გაცოფებული სახით... -ოუქეი, ჯობს მე წავიდე -თავის დაძვრენის მიზნით ვცადე, რომ სოფოსთვის თავი ამერიდებინა და მაშო ჩემს საძინებელში წამეყვანა, მაგრამ

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [1]

მანქანის სალონში გოგონას ჩუმი ქვითინი ისმოდა, რასაც მისი დედა ყურადღებასაც არ აქცევდა, არც მის დამშვიდებას ცდილობდა, პირიქით ტუქსავდა და იმას უმეორებდა რომ შეეწყვიტა ეს თვალთმაქცობა.

ლორა და გრენუი (სრულად)

დიდი ხნის წინ დავდე ეს.პირველი ისტორია იყო და "მამენტ"მასწინათ ზღვაზე ვიყავი ასული.ღამით.მარტო.ბოლო დროს უცნაურობები დამჩემდა,რაც შუაღამით გარეთ გასვლებით გამოიხატებოდა. სიმართლე გითხრათ,არასდროს გამოვირჩეოდი ნორმალური ადამიანის ქცევებით,რაზეც დედა

ტკივილი წავა და ბედნიერება მოვა (თავი 3)

გახევებული ვუყურებდი,ვუსმენდი და ვერ ვიჯერებდი. ნუთუ კიდევ იგივე გამიკეთა ცხოვრებამ, ისევ გამწირა ისევ უმიზეზოდ. განა მინდა ესეთი ცხოვრება? ღმერთმა იცის მერამდენეჯერ ვეკითხები ამას ჩემთავს, და არა მხოლოდ ამას. უნდა ვიყო ძლიერი, უნდა ვიბრძოლო, არ