მაინც ჩემი იქნები (თავი მეხუთე)

მას შემდეგ უამრავმა წელმა ჩაიარა, ახლა 30წელს ვარ გადაცილებული... სევიოს ამბები ჩემთვის უცნობი იყო, რადგან არ მინდოდა იმის გაგება თუ როგორ ცხოვრობს მის ქმართან ერთად, ისიც არ არის გამორიცხული რომ რაიმე დაეშავებინა მისთვის რადგან მე ვიყავი მისთვის

გატეხილი გულების პაემანი (თავი 2 )

თითქოს ჰაერი თხოვდა ფილტვები მისით აევსო, ლანაც ღრმად ისუნთქავდა ჰაერს. კაფეს მიუახლოვდა, ლანას წარმოდგენაც არ ჰქონდა თუ ვინ დახვდებოდა იქ, რა პატარაა სამყარო არა? ...

მაინც ჩემი იქნები (თავი მეოთხე)

მას შემდეგ რაც სოფელში ჩამოვედით, ბიჭებს მოვანატერე ჩემი მომღიმარი სახე... სწორედ ამიტომ უკვირდათ ტყიდან დაბრუნებული ასეთ კარგ ხასიათზე რომ ვიყავი

მწვანე ლაქა (თავი 3)

უკვე სამი საათია რაც პატარა მყუდრო კაფეში ვსხედვართ მე და ვაჟა, ამ დროის განმავლობაში ზუსტად 6 ჯერ დამირეკა დედაჩემმა, არც ერთხელ არ ვუპასუხე, უფრო მეტიც ტელეფონი გამოვრთე. სახლში რომ მივალ რა მოხდება გაფიქრებაც არმინდა. გადავწყვიტე ამაზე მაშინ

მაინც ჩემი იქნები (თავი მესამე)

შებინდებულზე შევაღწიე მეზობლის ეზოში, ჩუმად ავიარე კიბე და კარი ბრთხილად შევაღე... დერეფანში არავინ არის, შესვლა მინდა მაგრამ ვერ ვბედავ...

მწვანე ლაქა ( თავი 2)

ჩვენი რეზორტის გახსნიდან ერთი თვე გავიდა, საკმაოდ კარგად მუშაობდა, არვიცი ჩოხელების დამსახურება იყო თუ გოგასი, რადგან ევროპიდანაც საკმაოდ ბევრი დამსვენებელი გვყავდა და მეზობელი სახელმწიფოებიდანაც. უკვე საქართველოს საზღვრის გარეთაც იწყებდა ნელ-ნელა

ისევ ჩემი იქნები (თავი მეორე)

:ისე კარგი გოგონები იყვნენ... მაგრამ ხვალ ნელ ნელა შევაპარებ თემებს, თორემ მხოლოდ ცეკვა თამაში ბავშვები ხომ არ ვართ. გელა: ოხ რა გარყვნილი ხალ ნიკა, იქნებ წესიერი გოგონები არიან ასე რატომ აზროვნებ? : კარგი რა... აქ აბა სხვა რა უნდა ვაკეთოთ?...

მარტო'სული 18 თავი

-რა უაზრო კითხვებს სვამ?-გაბრაზდა თორნიკე-მე და შენ ძმები ვართ! იმდენი ხანი შეგიძლია დარჩე რამდენი ხანიც მოგინდება, ეს სახლი შენიცააა

თავშესაფარი (თავი 2)

- ის არ უთქვამს, რომ დედაჩემი მე მოვკალი?- სწრაფად გასწორდა წელში, მრისხანე მზერა ესროლა დაუპატიჟებელ სტუმარს და ირონიულად მიაჩერდა - ეგ არ უთქვამს - დაბნეულად უპასუხა და კუპრივით შავი თვალები უფრო ჩაუშავდა

საწინააღმდეგო პოლუსები (თავი II)

თვალი გავახილე თუ არა, კედლის საათის ციმციმა წითელმა შუქმა თვალები მომჭრა. დილის ხუთი საათი იყო, ოთახში მხოლოდ ჩემი სუნთქვა ისმოდა. აზუზუნებულ ტელეფონს დავხედე, ვახტანგის ნომერი ვიცანი და ვუპასუხე