მე მტანჯავს დარდი, მე ფიქრიც მტანჯავს!

მე მტანჯავს დარდი, და ვიცი ბევრი,იგივე გულის ტკივილით დადის...მე მტანჯავს ფიქრი, სხვას რომ არა აქვს,სხვას არც კი ესმის ეს ცრემლი რად ღირს!რამდენად მტკივა ყოველი სიტყვა,ღიმილთან ერთად ნათქვამი რაც მაქვს,რამდენად მტანჯავს უთქმელი სევდა,სევდა რომელიც

მე შენ მიყვარხარ! (7)

გაოგნებული ვიდექი და ვუსმენდი სანდროს,არც ვამტყუნებდი,თუმცა მაინც გული მეტკინა ასე რომ მოგვიხსენიებდა,ხმა არავის ამოუღია,ყველა იდგა და უსმენდა,ალბათ ყველა მიხვდა,რომ მართალი იყო სანდრო და რამის თქმაც აზრიც კი არ ქონდა -დაწყნარდი ძმაო-როგორც იქნა

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი და ჩუმად შენზე ვუყვები მთვარეს. კუპიდონს ისარს მე თვითონ ვესვრი, თუ ჩემს თავს მალე არ შეგაყვარებს. ამ პატარა ღმერთს ყველა ისარი გაუჟღენთია ღვინით და შხამით,

მე მწამს (6)

საავადმყოფოს კარები უხმოდ ჩავირბინეთ. გასასვლელთან ჯოში,რომ დავინახე გამეღიმა. ის ნელ-ნელა გვიახლოვდებოდა. -გამარჯობა-მე ჯოში ვარ. ბაბის შეყვარებული-გაიღიმა ჯოშმა. -გაგიმარჯოს მე მაიკლი ვარ, ბაბის მშველელი-ხელი ჩამოართვა ჯოშს.

მე რომ ასეთი გიჟი არ ვიყო- გიორგი მნათობიშვილი

მე რომ ასეთი გიჟი არ ვიყო, არ გეყვარებოდი ალბათ... ჯიუტი არ ვიყო, დამყოლი რომ ვიყო ვინ გეყოლებოდა დარდად? შენი ამოსუნთქვის სული, რომ არ ვიყო და შენი სიცოცხლის ბადე ხომ არ იქნებოდა ეს ჩვენი ცხოვრება ასე ოცნებებით სავსე,

მეასეჯერ, მე-ასე-ჯერ არასოდეს მყვარებია! III

პირველი კლასიდან ჩვენს სკოლაშია… რატომ არ შემიმჩნევია არასდროს? ასეთი უხილავია? ან იქნებ მე ვარ უყურადღებოდო? ფაქტია, რომ ამ გოგომ სხვებისგან განსხვავებით ძალიან დამაინტერესა. საქმე იმაშია, რომ როდესაც სხვებს ველაპარაკებოდი, ვერავინ ბედავდა

მე მწამს (5)

ძალიან დაღლილი ვიყავი. ფიქრისთვისაც კი ვერ მოვიცალე.ჩამეძინა. მძულდა საავადმყოფოები. ძილითაც კი ვერ დავიძინე წეესივრად. ალბათ ღამის 2-3საათი იქნებოდა ჩემი პალატის ფანჯარაზე,რომ დააკაკუნა ვიღაცამ. არ შემშინებია. ვიცოდი ასეთ სიგიჟეს მარტო ჯოში

მე შენ მიყვარხარ! (6)

რაო სიყვარული აშტერებსო? ჰო ზუსტადაც ასე დააშტერა სანდროს ღიმილმა,მას როცა ვხედავდი ირგვლივ სამყარო ჩერდებოდა და მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიავით მასში,მისგანაც ვგრძნობდი ყურადღებას და სითბოს თუმცა მაინც ცდილობდა თავი აერიდებინა და თავისი ადილი

მეასეჯერ, მე-ასე-ჯერ არასოდეს მყვარებია! (2)

სახის ფერის და მზერის მკვეთრი ცვლილებით მიხვდებოდით, როგორ აღიზიანებდა ჩემი ასეთი ფლირტი. მის აფეთქებას ველოდი, მაგრამ მაინც მოახერხა თავის შეკავება! გამომწვევად გამიღიმა და ისე მიპასუხა:...

მე-ზღვა.

ხარბად ვისუნთქავ დიდი დოზით ჰაერს და თვალებს ვხუჭავ. ხანდახან ხომ ისე ადვილია შენ თავად იყო სიმშვიდე...თვალებს მიღმა ორომტრიალია. მე ვარ ზღვა. მე ვარ დედამიწა.მე ვარ თვითონ ტკივილი. მე ვარ სიმშვიდე.