ძველი პიანინო - 53

თავჩაქინდრული მიუყვებოდა აღმართს, თოვლის ფიფქები ნემსებივით ჩხვლეტდა სახეს.... „პირველი თოვლი... სევდიანი პირველი თოვლი... და სრული სიმარტოვე...“ ყველაზე მეტად ერთგულება უნდა დააფასოო - ასე ასწავლიდა ბაბუ, მაგრამ ახლა სრულიად მარტოხელამ ვისი

ძველი პიანინო - 52

პიპა ტკბილ სიზმრებში გაეხვია, ცხოვრებისგან დათრგუნულს ასე ბედნიერად არასდროს უგრძვნია თავი. ხშირად ისეთი კოშმარიც დასიზმრია, რომ დასვენების მაგივრად დილით საშინლად დაღლილი იღვიძებდა. ახლა კი ჩაძირული უცნაურ სიზმარში თავს ბედნიერად გრძნობდა. გულს

ძველი პიანინო - 51

სკამზე მხედარივით შემომჯდარ ბიჭს, ხელები სკამის ზურგზე შემოეჭდო და თავჩარგული თვლემდა მოხუცის საწოლთან. „ამანაც, რომ მიმატოვოს, რა მეშველება?!.. რა?.. …ნეტავ ვინ იყო ის კაცი? ვისთან დამარეკინა?.. ეჰ, არც კი მოვიდა... არც არაფერი უკითხავს.

ძველი პიანინო - 50

პიპას მწვერვალისკენ მიმავალი გზა, სადღაც ჰაერში გაიფანტა... ბაბუ საშინლად დაღონებული იყო. როგორი იმედი ჰქონდა, ბიჭი კარგ ოჯახს არის შეკედლებული და ახლა მშვიდად შემიძლია მოვკვდეო... მაგრამ, როგორ წესი გაჭირვებულ კაცს ქვა აღმართში კი არ მომეწია, წინ

ძველი პიანინო - 49

ბოლოს და ბოლოს რაღაც მაინც ყოველთვის მთავრდება და შენ კი ჩაჭიდებული ხარ და არ უშვებ და შენვე თუ არ აღიარე ეს დასასრული იგი არასდროს დამთავრდება...“ პიპა კედლისკენ შებრუნებული იწვა, მოხუცის სიტყვები ყურში ჩაესმოდა, ზურგს უკან მის მზერასაც გრძნობდა...

ძველი პიანინო - 48

მხატვარი ისე იყო მოგონებებში გადავარდნილი, რომ არაფერი ესმოდა მიმი რასაც ეჭიკჭიკებოდა... საშინლად არეულ და დაბინძურებულ სახელოსნოში, მიმიმ შემოსვლისთანავე დასუფთავება შესთავაზა, მართალია ეზარებოდა, მაგრამ აბა ვინ მოასვენა?.. დიდი ხნის დაკარგული და

ძველი პიანინო - 47

მხატვარი ოთახში ბოლთას სცემდა, საფერფლეში ნერვიულად ჩასრისა სიგარეტი. დიდი ხნის დაკარგული და მონატრებული მიმის სტუმრობამ ის დრო გაახსენა, როცა სახელოსნოში საბოლოოდ გადმობარგდა და ნივთების დალაგებისას წიგნიდან გადმოვარდნილი მისი ძველი ნახატი იცნო

ძველი პიანინო - 46

ზამთარი ისე მიილია მიმის არც მხატვარი უნახავს და არც ფიფოს შეხვედრია. გაზაფხულზე, ისევ შეიკრიბნენ, თითქოს ისევ ისე ძველებურად გაგრძელდა მეგობრობა, მაგრამ მიმი გრძნობდა, ეს ისეთი ურთიერთობა აღარ იყო, როგორიც ადრე ჰქონდათ... გაზაფხულს მერე ზაფხულიც

ძველი პიანინო - 45

პატარა, ერთსართულიანი სახლის ღია ფანჯრიდან შორიდანაც კარგად ჩანდა, თუ როგორ აფრიალებდა ქარი თეთრ სრიალა ფარდებს. რაფაზე დიდ გამჭვირვალე, სქელ ძირიან ლარნაკში უკვე ნახევრად დამჭკნარ ყვავილებს თავები დაეხარათ და მოწყენილად გამოიყურებოდნენ. ყვავილების

ძველი პიანინო - 44

„თავიდან ბავშვებს უყვართ მშობლები, მერე თანდათან მათ განსჯას იწყებენ, და ძნელად თუ აპატიებენ.“ /ოსკარ უაილდი/ ხანდახან პატარა მხატვარს მამა აკითხავდა. ბიჭი თავჩაღუნული უსმენდა და ხმასაც არ სცემდა. მერე კაცი ფუთას უტოვებდა, გასული არ იყო, რომ