წარსულის კვალდაკვალ თავი 7

-მოკლედ ასეა საქმე და ასე გადავწყვიტეთ ჩვენ მშობლებმა.უკვე დროა რომ ბიჭებმა მუშაობა დაიწყოთ და კომპანიაში დასაქმდეთ.სწავლაც დასრულებული გაქვთ ყველას და უსაქმოდ ყოფნა აღარ შეიძლება.დროებით შეგეზღუდებათ გართობა და აქეთ-იქით სიარული,განსაკუთრებით გვიან

შენი თვალები

წახვედი? არაუშავს, მე მუდამ თან გაგყვები! მეღიმაბა ამ ხიდიდან გაფრენილს, ცეკვა-ცეკვით, რომ მხვდებიან ტალღები.

გარდაცვლილი პოეტისგან

ეს სიცივე, ეს სიჩუმე, ცხელი ჩაი, წვიმა. პოეზიამ ეს ინატრა, პოეზიის სხივმა. რომანტიკა! ეს ინატრა პოეზიის სიმმა. მარტოობა! აქ იდარდა ჩემი სულის ბინდმა.ჩემი ცივი გამოხედვა აღარავის სწყინდა, უიმედო სიყვარული დარდს და ვარამს მგვრიდა. ამ გრძნობათა დიდი

გარდაცვალება/მე/

წამისმეასედი გჭირდება მაშინ როცა თვალს ხუჭავ.ერთ დღეს დილაადრიან მეც დიდი ბრძოლა გადავიტანე მასთან გამალებით ვებრძოდით ერთმანეთს მაგრამ ბოლოს მან ალუდასავით გაისროლა მე კი შემენგრა გულის ფიცარი მუცალივით.ყველაზე სანატრი და ლამაზი ბოლო წამია

ჩემი "ფიქრნი მტკვრის პირას"

მტკვრის პირას მივდივარ ღამის თბილისში, სულ სიცარიელე არის აქ ივლისში. სულაც არვინ არ დადის აქ ამ ღამის წყვდიადში, მე მთვარე და ვარსკვლავი ჯერ არ ვართ განთიადში. მივდივარ, გული აღარ ცემს მყარად. მისგან დაიჭრა ვინც ჰყავდა ფარად. მაინც მივდივარ

როგორ შემიყვარდა კრიმინალი l თავი (ნაწილი ll)

პირველად,მთელი ამ დროის განმავლობაში მის სახეზე გულგრილობა გამქრალიყო. ნიაც მშვიდად შეჰყურებდა თავისი ღია მწვანე თვალებით. ლუკამ ერთხანს უხმოდ ათვალირებდა ქალს,ბოლოს კი თვალისმოუშორებლად ამოილაპარაკა:

"დარჩი ჩემთან" (თავი 5)

ადამიანები საკუთარი ნამდვილი "მეს" დასამალად, ნიღბებს იყენებენ. სურთ, რომ მათი ნამდვილი სახის დანახვა ვერავინ შეძლონ, ამიტომ ისინი თავიანთ თავს ხშირად არ ჰგვანან. ზოგჯერ ამ ნიღბის უკან კარგი ადამიანები იმალებიან, ზოგჯერ კი ურჩხულები. ყველას არ

გამოიდარა

გამოიდარა, მაგრამ ამ გულში ღრუბელი ჭარბობს. შენი დანახვა ერთადერთია რაც კი რამ მათბობს. ეგ თვალ-წამწამი და ეგ ტუჩები საშინლად მათრობს და სიყვარული? მე ეს გრძნობები მუდმივად მახრჩობს... გამოიდარა? არა მგონია. აქ დაწყებულა ქუხილი.

ამ ტკივილსაც ხომ ქარი წაიღებს...

ქარს მიაქვს თითქოს ჩემი ტკივილი უშენოდ ვგდივარ „გულმოტეხილი" სიტყვები ქრება რჩება ფერები და, ერთ დღეს ვიცი დამავიწყდები.

ვფიცავ! ამ ქვეყნის მზესა და მთვარეს

არადა პირიქით არ უნდა იყოს?თავს ვისღა ვაკლავ? ან ვიღა მიხმობს?!გზააბნეული გეძებ თვალებით,მალვით კი არა გამომჟღავნებით.თვალები ჩემი შენსას ხვდებიან,მაშინ იწყება გრძნობათა ღელვა,