საბა და ლილე (რაღაცნაირი ლოვე სთორი(ბანალური))(სრულად)

_დედა საბუნამ თმები მომქაჩა_ტირილით ჩაებღაუჭა კალტაზე პატარა ლილე დედას _კარგი ლილე შვლო..ყოველდღე გამიგია ასე..აწი აღარ მიხვიდე საბასტან ხომ ხედავთ ჭამთ ერთმანეთს.._გაიცინა ქალმა და ნანას მის არაბიოლოგიურ დეას და საბუნას დედას ღიმილით გახედა _ნუ

და იყო ასე ...

უცებ რომ გნახე პირველად, მივხვდი, რა და რატომ მაკლდა და რომ უშენობით დაღლა არ მომიწევდა, მწამდა! ასე ვვოცნებობდი შენზე, გელოდი სანატრელ ვარსკვლავს! ისე არ მინდოდა წასვლა, რომ არ გავურბოდი ამ ხმას! და მზე ჩაიღვარა წუთში, როცა შემომხედე ახლა! გრძნობა

ეშმაკი და ანგელოზი ოცდამეოთხე თავი (დასასრული)

რა უცნაურია არა ჩვენი ცხოვრება? ხან კარგი რამე ხდება ხან ცუდი. ბოლოს რა მოგელის არ იცი რადგან ყოველთვის იცვლება ყველაფერი. შეიძლება ერთ დღეს ბედნიერი ხარ თუმცა მეორე დღე უკვე ყველაფერი თავზე ჩამოგენგრეს. ან კიდევ უბედურებისგან იტანჯებოდე და დროთა

დაეწყობიან დღეები და გადიან გაღმა (სრულიად)

-გაბრიეეელ! ესაა შენი ძმაკაცი საჭესთან რომ ზის?-არა, მეორე.-გაიცანით ეს გიორგი მენაბდეა, მიგვანიშნა მაღალ, შავგვრემან ბიჭზე, რომელიც გაღიმებული სახით გვიყურებდა.-გიო, ეს თაკოა, ნიტა, ნინა, კოტეს და მიშოს კი იცნობ.-სასიამოვნოა გოგოებო, ეს კი დაჩია

ეს ჩემი ქალაქია და აქ აღარაფერია ჩემი

ეს ჩემი ქალაქია და აქ არაფერია ჩემი. ვდგავარ და ლექსებს ღერებზე ვყიდი, იქ სადაც არ ეწევიან, იქ სადაც ზუსტად იციან, რომ მოწევა კლავს. არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების,

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 11)

უკვე რამდენიმე დღე იყო რაც, ილია მამაჩემს გავაცანი, როცა ღამით ჩემთან დარჩა. ეს, რა თქმა უნდა, მამაჩემმა არ იცოდა, ჩუმად შემოვაპარე და ჩუმი, ფრთხილი და ამით უფრო ადრენალინის მომგვრელი სექსის შემდეგ, ჩახუტებულებმა გვიანობამდე ვუყურეთ ტელევიზორს.

შემიყვარდი და რა ვქნა? თავი №5

-ეს როგორ გამიბედაა? (ვტიროდიი) ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, გული საშინლად მქონდა ნატკენი! ეს რა იყოო ვითომ? მიყვარხარო, მეფიცებოდა და!.. რა სულელი ვარ! ეგ ნაგავი როგორ შემიყვარდა?! მარა თან რა საყვარელიაა... ფუ! რა საყვარელი?! ნატას აკოცაა! -აქედან

შემომეფეთე და... პასუხი მინდა..

შემომეფეთე და კარგო, ისე გამიღიმე, ტრფობის ჩამიტარე თითქოს გაკვეთილი. სიტყვა ვერ გავბედე, მხოლოდ გავიღიმე, მიწას დავენარცხე მუხლებმოკვეთილი. მართლაც წამი იყო, ტურფავ, საოცნებო, ნეტავ რა გსურდა რომ გეთქვა, შავთვალებავ, იქნებ მიმახვედრო, რაზე

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 10)

ჰოდა, წარმოიდგინე, მივდივარ ჩემთან სახლში და ყველას ვუბღვერ. დედაჩემი მაგიდისკენ მიმიძღვის, სადაც კონვერტი დევს. ვხსნი კონვერტს და ვიღებ უნივერსიტეტის პასუხს ჩემი კანდიდატურის წაყენების თაობაზე. გასაუბრებაზე დამიბარეს, რაც 90%–ით აყვანილს ნიშნავს!

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 9)

–კარგი, ანუკი, ხვალ დაგირეკავ. მშვიდობიან ღამეს გისურვებ.–მობილური ტელეფონი გადავდე და პლედი მჭიდროდ შემოვიხვიე. გარეთ წვიმდა და სითბოს ძიებაში ვიყავი. –აბა, რა უნდა გეთქვა?–საწოლის კიდეზე უნებართვოდ ჩამომიჯდა. არ ვიცოდი როგორ დამეწყო. კეფა მოვიქექე