ბანდიტი და მე ( Part VIII)

ეს მოთხრობა გრძელდება სისის ხათრით, რა თქმა უნდა, მუზაც ვიპოვნე და იმედი მაქვს, ვინც ადრე კითხულობდა არ ჩამცხრილავთ. ღირსი კი ვიქნები. მომდევნო თავი ამდღეებში დაიდება და ბოლოს წინა თავი იქნება. :) გირჩევთ წინა თავები გადაიკითხოთ, რომ გაიხსენოთ რა

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (5)

ბოლომდე მინდობოდა მამაკაცის ძლიერ ხელებსა და გამოცდილ ბაგეებს. მუცელში ნაზად იშლებოდნენ და ყვავილდებოდნენ კვირტები. გაზაფხული დგებოდა, ნელა იტოტებოდა ფოთოლდაცვენილი ტოტები. პეპლები იშლებოდნენ და ფეხს იკიდებდნენ აყვავილებულ მცენარეებზე.

მე მომინდა ..8

ბავშვი შეიყვანა, ელეც მიყვა საწოლი გაუსწორა დააფარა აკოცა და ოთახიდან გავიდა როგორც კი კარი მიხურა და მობრუნდა ირაკლის აეკრო, დაბნეულმა ახედა თითქმის 5 თვეა ასე ახლოს არ ყოფილა მასთან ყველა ემოციამ ერთად იფეთქა, მონატრებამ, სიყვარულმა, ტკივილმა,

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (4)

მუცელზე შეუცურა გავარვარებული ტორები და ყელში ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია. - შეგცივდა, პროვინციელო? - სიცილით ჩაილაპარაკა ნაცნობმა ხმამ. უსიამოვნო ჟრუანტელთან ერთად, სასიამოვნოც კი იყო ეს სიტუაცია ვნების სიმთვრალე შეპარული ნატროშვილისთვის.

"წვიმაში მე და შენ "

წვიმს და იცი როგორ?! როგორც იმ დღეს მხოლოდ. სპეტაკ წვიმს წვეთს სახეს შევუშვერ და მწამს მე შენ შეგიგრძნობ.

ნენსი, მე შენ გგრძნობ! 10... დასასრული

ყველაფერი გაცილებით უფრო რთულად იყო ვიდრე მე წარმომედგინა. ალბათ უბრალოდ ბევრი დრო გავიდა და იმიტომ. არ ღირს დაჯდე გულხელდაკრეფილი, დახუჭო თვალები და ელოდო ხვალინდელ დღეს. მინდა რომ ლილემ მაპატიოს ყველაფრისთვის.

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (3)

ლუკა გრძნობდა გოგონას გახშირებულ სუნთქვას და რითმადარღვეულ გულისცემას და ეღიმებოდა. თითქოს უხილავი ძაფები გაბმულიყო მათ შორის, ნინას ბაგეებიც კი მიიწევდა ლუკას შესახვედრად, მაგრამ ძლიერი იყო ნატროშვილების ქალიშვილი. ხელი გააშვებინა ლუკას, შეტრიალდა

მე და მამა

ასეთი ისტორია ორ ნაწილად მაქვს დაყოფილი მაგრამ გადავწყვიტე რო გამეკეთებინა სრულად აქ მე ვყვები მამაჩემის ტყუილ სიყვარულზე იმაზე რი ფრთხილად უნდა იოცნებო რადგან ის ოცნება შეიძლება ახდეს.მე ვარ თაკო 13 წლის უბრალო გოგონა

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (2)

გადმოსცვივდა ცრემლები. – არ შემიძლია რა... – ამოთქვა ასლუკუნებულმა და ანკას აეკრო. – არ გრცხვენია, ლუკა? რომ შემიშინე სტუმარი! – ბრაზით ჩაილაპარაკა გოგონამ. – ოჰ, მე ბოდიში! სტუმარი შევურცხვინე... – გაჯავრებით წარმოსთქვა, წამოდგა და გაბრაზებული

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (1)

- როგორი სასაცილო ხარ, - ღიმილს ვერ იკავებდა. - ჰო? - ლოყები ვაშლივით წითელი გაუხდა. - მისმინე... - ჩაახველა და დასერიოზულდა, - სიგარეტის ამბავი ჩვენში უნდა დარჩეს, - თვალი ჩაუკრა, ფარდა გასწია და სიბნელემ შთანთქა ყველაფერი, რაც რამდენიმე წუთის წინ