ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-6)

შემდგომ კი ვეტყოდი, რომ მიყვარდა და ბოლო ამოსუნთქვამდეც მხოლოდ ის მეყვარებოდა. მაგრამ, როცა ჩემმა გონებამ ერთბაშად ამოატივტივა ირაკლი, ანა, გასული წელი, ხელი ჩამოვწიე და მანქანაში ჩავჯექი.

შენ მე დაკარგული შეგრძნებები დამიბრუნე (სრულად)

-აბა მოუსვი აქედან, ეს ჩვენი ადგილია!- გაიგო ბიჭმა ხმა. ამ ხმამ მომენტალურად დაარღვია ჰარმონია მის გარშემო. ისინი სამნი იყვნენ. თვითდაჯერებულები და გაუზრდელები. მათ წინ გოგონა იჯდა ეტლში და დამფრთხალი შველივით უყურებდა მათ. გოგონა ძალიან თხელი და

მე მწამს (7)

პარკიდან მოვდიოდი დ ვფიქრბდი, ამ ბოლო დროს რა ბევრს ვფიქრობდი? ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა კრისტინას მესიჯი იყო. გამიკვირდა. -იცი მომეჩვენა, რომ წერილს მარტო შეენ არ კითხულობდი. ვიცი სისულელეა, მაგრამ მომინდა მომეწერა. მიყვარხარ.

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 2)

საღამოს, როცა კარგად მოილხინეს და შეზარხოშებული ბიჭები დააწვინეს გოგონებმა, სუფრის ალაგებას შეუდგნენ. მხიარულ ამბებს ყვებოდნენ, რაც იცოდნენ ერთმანეთზე და რაც არ იცოდნენ. უცბად თავბრუ დაესხა ნატროშვილს, იგრძნო, რომ თავზე კონტროლს კარგავდა.

მე ის აღმოვაჩინე [6]

ოთახში ყველაფერი დალეწული იყო, იქვე სავარძელში კი ერთ-ერთი სტუდენტი იჯდა,თაკო. -გოგო რა გინდოდა ერეკლესთან? ტინოთემ ერეკლეს ოთახშიც შემოიხედა სულ შემთხვევით,გეძებდა სად იყავი და იქ რომ დაგინახათ ჩახუტებულები გამწარებული გამოვარდა და ყველაფერი დალეწა

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 1)

– ეუ, ლუკა! მთელი ღამე რომ არ დამაძინე, არ გეყო, კიდევ ნერვებს მიშლი? – გაბუტულმა გამოწია ტუჩები წინ. – ახლა მთელი წელი ეგ უნდა მასაყვედურო? – ნაწყენმა ჩაილაპარაკა, წამოდგა და კარისკენ წავიდა. – ღირსიც იქნები! – მიაძახა და ისევ საწოლზე დაემხო.

სექსუალური მე (დასასრული)

მისი კისერი მხურვალეა და შეჩერება არ შემიძლია ან რატომ უნდა გავჩერდე...ძლიეად მკოცნის და ქურთუკის ქვეშ ხელებს მიცურებს,ვთბები და თან ნვიყინები..ეს შეგრძნება ბოლოლმდე მავსებს ადრენალინით და ენდოფირიც თავისით პოულობს გზას..ასეთი რამ ჯერ არ

მე ის აღმოვაჩინე [5]

გამთენიისას ჩაეძინა ბარბარეს.ფანჯრიდან მზის სხივები პიდაპირ ბარბარეს სახეზე ეფინებოდნენ.ბარბარემ მის მკერძე მწოლიარე ტიმოთეს დახედა და შეეცადა მისი მარწუხებიდან განთავისუფლებულიყო მაგრამ უშედეგოდ. -ტიმოთე!-ყურში ნაზად ჩასჩურჩულა ბარბარემ და ოდნავ

მე სულს მოგცემ

„ყურადღებიანი ადამიანი,აი რა მიყვარს.თითქოს ხომ არაფერი,მაგრამ ერთი წვეთი სთბო და ყურადღება რომ მოდის, ცარიელი გული ყოვეთბის სიყვარულით ივსება“ შონ აბრამი.ასე დამემართა მეც, დაიწყო ყურადღებით შემდეგ მოწონებით,ბოლოს კი სიყვარულით და ქორწილით

მე ის აღმოვაჩინე [4]

უკვე კარგად შებინდებულიყო. ჩაბნელებული "ტრასის" პირას ადვილად შეამჩნევდით ჩემოდანზე დამჯდარ გოგონას,რომელიც სიცივისგან თუ შიშისგან "მობუზულიყო". გზაზე მანქანის ჭაჭანება არ იყო.ბარბარემ დამჯდარ ტელეფონს კიდევ ერთხელ დახედა და შეწუხევულმა ამოიგმინა.