სტამბულში გემით (სრულად)

-გინდა რამე ვითამაშოთ? -კარგი რა დაჩი...რამდენი წლის ხარ? -წლოვანებას რა მნივნელობა აქვს,ანა?ის კი არ მიგულისხმია "კუკუ-დამალობანა" ან მსგავსი რამე ვითამაშოთ-მეთქი,უბრალოდ რაღაც გასართობად გითხარი.

ზამთრის წერილები (სრულად)

გარეთ კი წვიმდა. წვიმდა ისე,როგორც არასოდეს უწვიმია, არსად. ჩემთვის ამაზრზენად, მიუღებლად. დაუნდობლად, ეხეთქებოდნენ ალაგ-ალაგ შემორჩენილ, ფერწასულ ფოთლებს და გზას შავად ღებავდნენ. სიცივე იყო, დიდი სუსხი... ქალაქი ბურუსში გახვეულიყო, ირგვლივ მხოლოდ

სიყვარულს საზღვრები არ გააჩნია! (სრულად)

-კიდე მე რა მინდა?არაფერი!საერთოდ არაფერი!მაგრამ შენ აშკარად გინდა!გინდა,რომ ყოველწუთს გითხრა როგორ მიყვარხარ,რომ ვგიჟდები შენი დანახვისას,რომ ერთადერთი ხარ ვიზეც სერიოზუკად ვფიქრობ.ესეა ხო?არ გინდა ეს ნია? მაყაშვილი სიბრაზისგან ღრიალებდა.

ქვა, ქაღალდი, მარკატელი (სრულად)

- არ ეშინიათ? - მოულოდნელობისგან შეხტა. ვერ გაიგო საიდან ისმოდა ეს ნაცნობი ხმა. სისხლი გაეყინა ნიტას. მექანიკურად შემობრუნდა. არავინ იდგა იქ. -მიშოებს არ ეშინიათ-მეთქი? - კიდევ ის ხმა, ამჯერად უფრო ახლოს. სიბნელიდან გამოვიდა ერეკლე. კანკალებდა ნიტა.

შემოდგომისფერი მირა (სრულად)

ყვითელ,ნარინჯისფერ,გახუნებულ ფოთლებს ვხედავ. მინდა რომ ისინი ჩემი იყოს. სულ ჩემი,მე მათ ვგრძნობ,ჩემი დაკარგული ფერებივით ვგრძნობ,რომელებიც არ მეკუთვნოდა.

ბროწეულის გაზაფხული (სრულად)

ნელა, მაგრამ მტკიცედ მძერწა განგებამ. მძიმედ, მაგრამ სრულყოფილად გამომაქანდაკა გამოცდილებამ. ძალიან ფუმფულა ხასიათი მაქვს _ ბუმბულივით მსუბუქი და ზღარბივით ეკლიანი. გოლფსტრიმის დინებასავით ვარ, ზოგს ვათბობ, ზოგს არა, გააჩნია, ვის გაუმართლებს. 26

ის წავიდა ზამთარში (სრულად)

-შენი ტელეფონი სამუზეუმო ექსპონატი უფროა, რა ურთიერთობებზე მელაპარაკები?- ჩაეცინა ლილეს. -სამაგიეროდ მე ყოველთვის მყავს გვერდით ადამიანები, ვინც ამ ტელეფონის ზარს უპასუხებს,- უთხრა სიამაყით მან.

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა სრულად

- ბევრი ვიფიქრე. -და რა გადაწყვიტე? -მივდივარ. -მითხარი სხვა გყავს? -მყავს. -მატყუებ ვიცი, რომ ჩემი ხარ. -ცდები მე შენი არასდროს არ ვყოფილვარ და არც ვიქნები.

ტყვიით დამსხვრეული ბავშვობა (სრულად)

ახლა ყველანი დიდები ვართ. ჩვენში მაინც ყოველთვის დარჩება ის ტკივილი, ტკივილი რომელმაც შეცვალა ჩვენი სამყარო... 2008 წელი. აგვისტო. მე 6 წლის ვარ. 6 წლის მარიამი, რომელიც სულ სხვა ფერებში ხედავს სამყაროს.

თითქმის ვიპოვე... (სრულად)

ბებიაჩემის სახლში ვარ... წვეულებაზე?! წვეულება? აქ იშვიათად კიარა თითქმის არასდროს არ იმართება წვეულებები... მეგრამ ფაქტია რომ მე ნამდვილად ბებოს ზღვისპირა სახლში ვარ და იმ ქართული სიმღერების მელოდიებს ვაყოლებ ტანს რომელიც ბებოს მე თვითონ ჩავუწერე.