აბლაბუდა (თავი მესამე)

ქალბატონი ელენე უკვე გონს იყო მოსული, შუბლშეკრული უმზერდა პლასტირით მკლავზე მიმაგრებულ პეპელას, რომელსაც წვრილი მილით გადასხმის აპარატიდან ბლანტი სითხე უერთდებოდა. ვაღიარებ, საავადმყოფოს კვალობაზე, საკმაოდ კომფორტულ ოთახში მოეთავსებინათ,

აბლაბუდა თავი მეორე

გულით რომ მდომოდა, დაძინებას მაინც ვეღარ მოვახერხებდი, როგორი დაღლილიც არ უნდა ვყოფილიყავი დილით სარბენად ყოველთვის დავდიოდი. ჩვეულებას არც ამჯერად ვუღალატე, შეძლებისდაგვარად ჩუმად, ისე რომ თიკო არ გამეღვიძებინა ჩავიცვი სპორტულად, თმა ისევ შევიკარი

აბლაბუდა თავი პირველი

თბილი და მზიანი შემოდგომა იდგა თბილისში, აი ისეთი ცხოვრებას რომ მოგანდომებდა ადამიანს. ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, ყვითელ ფოთლებში ხელის არევას და ჭრელ ფერებში დაკარგვას. სამარშუტო ტაქსში მჯდომმა იმდენად რეალურად წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი, რომ უნებურად

მე

ზოგჯერ უბრალოდ ზიხარ და ფიქრობ, ფიქრობ საკუთარ ცხოვრებაზე, გავლილ გზაზე, იმაზე რა შეიძლებოდა ყოფილიყო და რა მოხდა. საკუთარ ოცნებებზე და რეალობაში დაკარგულ პატარა გოგოზე რომელიც წლების წინ ასეთი უდარდელი გეჩვენებოდა.

მარიონეტი (თავი ორმოცდაორი - დასასრული)

რას-რას და ალბათ ვერასოდეს წარმოიდგენდა, თუ ოდესმე საყვარელი ქალის თვალებში ამხელა სინანულს დაინახავდა. ერთმაბაშად გაცივდა და შეიცვალა ნინო. მისი მშვიდი ხასიათიდან აღარაფერი დარჩენილიყო, ფეთქებადი და იმპულსური სიტყვას აღარ არჩენდა აღარც მეუღლეს და

მარიონეტი (თავი ორმოცდაერთი)

საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ გონს ისევ ზურა მოვიდა. დალილავებულმა და დასისხლიანებულმა დახმარების სათხოვნელად უახლოეს სახლამდე ძლივს მოახერხა მისვლა, მასპინძელს დიდად არ გაჰხარებია გვიანი, დაუპატიჟებელი სტუმრის გამოჩენა, მით უმეტეს ასეთ მდგომარეობაში,

მარიონეტი (თავი ორმოცი)

თბილისში დაბრუნების შემდეგ შავნაბადას სამხედრო ბაზაზე სულ რამდენიმეჯერ იყო გიგა ნამყოფი. ყოფელთვის უჭირდა აქ ამოსვლა. მოგონებები, რომელთა დავიწყებასაც ასე მონდომებით ცდილობდა, სულაც არ იყო ასე მარტივად გასაქრობი. ახლაც თანამებრძოლებით სავსე ეზოს

მარიონეტი (ოცდამეცხრამეტე თავი)

ალბათ, ძნელი წარმოსადგენი არ უნდა იყოს, როგორ ჩაივლიდა პანაშვიდები და დასაფლავება. არც მე შეგაწყენთ ამაზე საუბრით თავს. თუმცა ორიოდე სიტყვით მაინც აღვნიშნავ, ტატოს მკვლელობის სხვადასხვა ვერსია არსებობდა. სამძიმარზე მომსვლელნი ხან ერთ სიბინძურეს

მარიონეტი (ოცდამეთვრამეტე თავი)

მაქსიმუმ ნახევარი საათის სავალი გზაღა იქნებოდა დარჩენილი ყაზბეგამდე. წარსულის ტკბილ ზმაზებაზე ფიქრში ზუსტად ვერ მიხვდა რა დროს ჩაეძინა ნინოს. ღიმილი სახეზე შერჩენოდა. ოდნავ გახსნილი წითელი ტუჩებიდან მარგალიტებივით მოუჩანდა თეთრი კბილები. შუბლზე

მარიონეტი (ოცდამეჩვიდმეტე თავი)

როგორც უკვე აღვნიშნე ზურას დაბრუნებას მოჰყვა ბოჭორიშვილებთან მოსიარულე სტუმრების მომატებაც, ხალხმრავლობა არასოდეს აწუხებდა და არც ამჯერად გაუპროტესტებია ნინოს, თუმცა ერთი ადამიანის სტუმრობამ ნამდვილად გააოცა. თვალები გაუფართოვდა გოგონას, როცა ერთ