ბიპოლარული აშლილობა!

ყველაფერი ისე მაქვს ყელში ამოსული, უკვე დეპრესიაში გადამდის, მე დავიღალე, საშინლად დამღალა ერთფეროვნებამ, დავიღალე იმით ვინც ვარ, არ მომწონს ეს ყველაფერი, მაგრამ....უკვე მოწყენილობაც ავადმყოფობაში გადამდის, ვფიქრობ, რომ მე საკმაოდ დეპრესიული

მონატრებული "მე"

ჩემი ბედნიერების მიზეზით არსებული ცხოვრება ცოტა მახრჩობს, ეს რეალობა არ შეესაბამება ჩემს სურვილს, წერა მინდა.. სხვასთან თუ არავისთან ჩემს თავთან საუბარი მინდა, მსმენელიც მინდა ვაღიარებ.

დაბზარულ სულს

როცა ღამის სიმარტოვე ძებნას გიწყებს უეჭველია ადრე თუ გვიან ხელებში მოგიმწყვდევს. კეკლუცი ბავშვივით გაგაბრუებს და სადღაც შორს, ფიქრთა მორევში ჩაგითრევს.. იქ ყველაფერი ისეა როგორც მე მინდა ან იქნებ შენ, იქნებ სულ სხვას უცხოს?! მოგონებები კარგი და

ბედნიერება რაშია

სა გადის ზღვარი ბედნიერებას და რეალურ ცხოვრება შორის?სად უნდა იპოვო ის რასაც ეზებდი?როგორ უნდა ამოიოცნო შენი საკუტარი მე?რა არის ჭეშმარიტება და რატომ ცხოვრობ ამქვეყანაზე?რა არის ის ძირიტადი კითხვა რომელსაც შენს თავს დაუსვამ? ეს ის კიტხვებია რომელზეც

წამალი ჯანმრთელობისთვის

ძნელია წერო,როდესაც თავში უამრავი სიტყვა ერთად მოდის.ენა გებმევა, არ იცი რითი დაიწყო,მაგრამ მაინც აგრძელებ თითებით სიტყვების შექმნას,რათა სხვაც გახვიო შენ ემოციებში და ოდნავი შვება იგრძნო. ღამე-დრო,როდესაც ნამდვილი შენ ხარ და არა ის,ვინც გინდა რომ

ცხოვრების აზრი

ხანდახან ადამიანებს გონიათ რომ ისინი მთავარნი არიან და მხოლოდ მათი აზრია გადამწყვეტი, ხანდახან კი პირიქით ჰგონიათ რომ, ვარასდროს მიაღწევენ საზოგადოების მაღალ ფენას და დავრჩებით უჩინარნი როგორც ჩრდილნი რომელნიც მზის ჩასვლის შემდეგ უკვალოდ ქრებიან და

დაკარგული

ზოგჯერ დრო კი არა წამები ჩერდება...უბრალოდ ხვდები რომ ისეთი აღარ ხარ, როგორიც ადრე იყავი...თავიდან ეს სულის წამებად მიგაჩნია და დრო ჩერდება...გინდა მალე გაქრეს ტკივილი, ტირი როგორც კი იხსენებ რა ხდება მაგრამ ამაოდ....ბოლოს ფიქრობ რომ სიკვდილი

შენი ჩემდამი სიყვარული მიყვარს !

გიგრძვნიათ ოდესმე მუცელში პეპლები საყვარელი ადამიანის დანახვაზე? მე ახლა ვგრძნობ და ეს იმდენად მაგარი გრძნობაა, შეუძლებელია ამ გრძნობის სიტყვებით გადმოცემა. ლევანი ჩემს ცხოვრებაში უეცრად შემოჭრილი სიყვარულია, იმდენად მოულოდნელად გამოჩნდა და ისე

"ზღვის" გოგონა

 ზღვა მიყვარს, რომელიც თვითონ ღელავს, მე კი მამშვიდებს. ღამით გინახავთ ზღვა ?  იცით როგორია? მყუდრო, სასიამოვნო და იდუმალებით მოცული, მაგრამ გულში რაღაც გიზის, ერთგვარი შიში, უსასრულობის ალბათ.

სირთულები

აი ისევ მოვიდა ფიქრები დარდები ისევ მოადგა აზრები გონებას და ვიწყებ ამ უაზროს სტრიქონებზე ჩემი დარდის დატევას ვწერ ვწერ გამუდმებით მაგრამ რა არც ისე ბევრია ვინც გაიგებს ჩემს დარდს ჩემ ტკვილის ყველას ვგონივარ სუსტი უსუსური ადამიანი რომელიც პირველივე