მაღვიძებს ფიქრი, შუაღამისას.

მაღვიძებს ფიქრი, შუა ღამისას... საწოლიდან ვდგები, სააბაზანოში გავდვარ და სარკეში ვიყურები. ჩემს ანარეკლს ისე ვაკვირდები, გეგონება პირველად ვხედავდე. თითოეულ ნაკვთს ვიმახსოვრებ და მიკვირს. არ ვიცი რა, მაგრამ ფაქტია ასეა. ხელს სახეზე ვისვამ, აი ამ

აკრძალული სიყვარული

ისევ ჩეულებრივი დილა გათენდა... ჩვეულებრივი, განსაკუთრებული არაფრით. არც ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ, არც სიბრალულს. ნაცნობზე ვფიქრობ. ნაცნობზე, რომელიც შორიახლოს ზის და სულაც არ ცდილობს თვალი თვალში გამიყაროს. რა რთულია, როდესაც შენ შენი ფიქრებით

მზის ამოსვლა

თვალი გავახილე,სხვებს ჯერ კიდევ სძინავთ,ირგვლივ გამეფებულმა სიჩუმემ,ჩემშ ცოტა არ იყოს უცნაური გრძნობა დაბადა.სარკმელში გავიხედე და მომსწრე გავხდიმზის ამოსვლის,თურმე რა უმშვენიერესი მოვლენა ყოფილა დაბნელებულ ჰორიზონტზე უეცრად მზის გამოჩენა,თუ როგორ

მიტოვებულ გოგოებს!

გამარჯობა გოგონა! დღეს ქუჩაში შევხვდით ერთმანეთს და შენ ტიროდი. იცი როგორ გაიზარდა ჩემში ბრაზი სამყაროსადმი,როცა კიდევ ერთ განადგურებულ ახალგაზრდას შევხედე? მერე ჩემში ახალი კითხვები გაჩნდა. ღმერთო იმაზე ფიქრიც არ მინდა თუ როგორ იტანჯებოდი, არ მინდა

მე რომ აღარ ვიყო!

ერთ დღესაც გაიღვიძებდა ჩემი მშობლები, ნათესავები და მეგობრები, ხოლო მე კი არა!  სამუდამოდ დავიძინებდი და ჩემს სხეულს მატლები შეჭამდნენ, როგორი ამაზრზენია არა ? მაგრამ ეს ხომ რეალობაა ! ალბათ, როდესმე ყველას გვიფიქრია იმაზე თუ რა მოხდება ჩვენი

you’re my favorite color.

მისი ცხოვრება ქარია-რომლის მიმართულებასაც ვერავინ გაიგებს,ჩემს გარდა. ნაზია.-იმის მიუხედავად,რომ ცდილობს დამალოს. ამიტომ ვიცი,რომ არ შეიძლება ვატკინო. მან შეძლო მისდაუნებურად ჩემი ჩამონგრეული სხეული აეწყო. მერე შევიდა დ'დაიწყო ცხოვრება ჩემში.

ბიპოლარული აშლილობა!

ყველაფერი ისე მაქვს ყელში ამოსული, უკვე დეპრესიაში გადამდის, მე დავიღალე, საშინლად დამღალა ერთფეროვნებამ, დავიღალე იმით ვინც ვარ, არ მომწონს ეს ყველაფერი, მაგრამ....უკვე მოწყენილობაც ავადმყოფობაში გადამდის, ვფიქრობ, რომ მე საკმაოდ დეპრესიული

მონატრებული "მე"

ჩემი ბედნიერების მიზეზით არსებული ცხოვრება ცოტა მახრჩობს, ეს რეალობა არ შეესაბამება ჩემს სურვილს, წერა მინდა.. სხვასთან თუ არავისთან ჩემს თავთან საუბარი მინდა, მსმენელიც მინდა ვაღიარებ.

დაბზარულ სულს

როცა ღამის სიმარტოვე ძებნას გიწყებს უეჭველია ადრე თუ გვიან ხელებში მოგიმწყვდევს. კეკლუცი ბავშვივით გაგაბრუებს და სადღაც შორს, ფიქრთა მორევში ჩაგითრევს.. იქ ყველაფერი ისეა როგორც მე მინდა ან იქნებ შენ, იქნებ სულ სხვას უცხოს?! მოგონებები კარგი და

ბედნიერება რაშია

სა გადის ზღვარი ბედნიერებას და რეალურ ცხოვრება შორის?სად უნდა იპოვო ის რასაც ეზებდი?როგორ უნდა ამოიოცნო შენი საკუტარი მე?რა არის ჭეშმარიტება და რატომ ცხოვრობ ამქვეყანაზე?რა არის ის ძირიტადი კითხვა რომელსაც შენს თავს დაუსვამ? ეს ის კიტხვებია რომელზეც