მრცხვენია...

მრცხვენია ყველა იმ სიტყვის, რომელიც ერთი სულიერი არაფრისმქნელი ნაძირლის მყრალი პირიდან ამოდის, პლანისა და თამბაქოს მომწამვლელი აირის თანხლებით.. მრცხვენია ყველა იმ ბგერის, ამ სახლიდან, რომ უსწრაფესი სიჩქარით აღწევს გარეთ და უცოდვილ ბუნებას მყრალი

თვითმფრინავის ბიჭები

–გაფრენა ყოველთვის მინდოდა ახლაც მინდა და გავფრინდები კიდეც, ოღონდ არა თვითმფრინავით. –რომ ვერ გაფრინდეთ? –მაშნ ზღვას გადავცურავ. –რას? –ზღვას. –როგორ? –სიმღერით

შემიყვარდი..არ დამტოვო (3თავი)

მეორე დღეს სახლში გამოგვწერეს. სახლში მისულს ძილი მომინდა, მომინდა დიდი ხნით მოვშორებულიყავი ყველაფერს.. თვალები დავხუჭე... თუმცა სიბნელის ნაცვლას მხოლოდ რატის ვხედავდი... ის არ იღიმოდა..გაუნძრევლად იდგა... არ მახსოვს რამდენ ხანს ვიყავი მასზე

მოგონება

რაც დედაჩემი წავიდა მას შემდეგ, ჩემს ,,ნამდვილ სახლში" ნორმალურად არ შევსულვარ. სულ რაღაც 6 წელია. ახლა ვზივარ ჩემს ოთახში და ყველაფერს ვიმახსოვრებ რომ, არასდროს დამავიწყდეს. ჩემი ბავშვობის ნივთები, თოჯინები, აკვარიუმი, დათუნიები და დღიურები

ცვლილება

ხალხი ქმნის ყალიბს, გინდა თუ არა, უნდა მოერგო. მერე რა, თუ სხვა მასალისგან ხარ ნაძერწი. უნდა შეიცვალო მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე სურთ სხვებს. შენდა უნებლიედ ებმები უსასრულო ჯაჭვში. არ გაპატიებენ ამ მთლიანობის დარღვევას.... ხელს გკრავენ, გიბიძგებენ,

შემიყვარდი..არ დამტოვო (2თავი)

თვალებს დახუჭვის საშვალებას არ ვაძლევდი, ძალებს ვიკრებდი, მინდოდა რაიმე გამეხსენებინა. რას ვაკეთებდი ასეთ უცხო გარემოში. მახსოვს, ბოლოს რა ბედნიერი ვიყავი მას ჩემი ხელი ეჭირა. ერთნაირი რიტმით ვსუნთქავდით, მთელი სამყარო ჩემი მეგონა. ასე რატომ დამსაჯა

უფროსო ძმაო!!!!

ძმაო, სად ხარ? აქ ხარ? მოხვედი? შენთან საუბარი მინდოდა, მინდოდა მეკითხა რატომ მიმატოვე? რატომ დამტოვე ამ სამყაროში კენტად? რატომ ჰყავთ ისეთებს დიდი ძმა ვისაც საერთოდ არააქვს სურვილი, და მე რატომ არ მყავს? ნუთუ შეგეძლო ისე წასულიყავი რომ ერთხელ

სიმართლე.....

როცა იცი სიმართლე და გატყუებენ, მხოლოდ მაშინ ხვდები ზოგი ადამიანის ნამდვილ სახეს, ზოგი კი ამას ხშირად აკეთებს, მართალია თავადაც გრძნობ, რომ მაიცდამაინც არ ეხატები გულზე ამათუიმ ადამიანს, მაგრამ მაინც ვერ წარმოიდგენ იმას რომ ის შენზე რამეს იტყვის,

მე ვნახე ის...

თეთრი კაბა ეცვა. ლურჯი ყვავილებითა და გვირილით მორთული. მაშინაც ასე შეემოსა სხეული როცა ხელი სთხოვეს, უბრალო ქალაქის უბრალო კაფეში, უბრალო ხალხითა და სავსე გრძნობებით გარემოცულ სამყაროში.. მე ვნახე ის...

შემიყვარდი..არ დამტოვო (1თავი)

განა ასეთი რთულია გიყვარდეს ის, ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდება შენი სიყვარული?! მაგრამ, ჩვენ არასწორად ვიქცევით, როდესაც ვიყვარებთ იმას ვინც ამის ღირსი არაა, რატომ ხდება ასე?! არა... უნდა ვეცადო! უნდა შევიყვარო!..