შეშლილი პიანისტი

თანდათან წყდებოდა, სულ უფრო ჩუმად მოისმოდა ბგერების ხმა. კლავიშებზე ყურმიდებული, ცდილობდა უკანასკნელად მაინც შეეგრძნო ჟღერადობა, სასოწარკვეთილების გაბმულ ზარად რომ გაისმოდა მთვარის შუქით განათებულ ოთახში. გამეტებით ახეთქებდა თითებს, დააცურებდა ერთი

ზოგჯერ სიკვდილსაც ტკივა.

ზოგჯერ სიკვდილიც ნანობს.დედამიწა ქუხდა.ირგვლივ ყველაფერი წყვდიდას მოეცვა.ქარი კიოდა,საშინელი კივლით.წვიმა ტიროდა საშინელი ტირილით.ჭექა-ქუხილი,ირგვლილვ ყველაფერს ანათებდა და ანგრევდა.თითქოს დედამიწა გაარღვია და სადღაც უსასრულობაში გადავიდა.იწვოდა

იღიმება ვინმე?

ქუჩაში გამვლელებს დაკვირვებიხართ? მათ სახეებს? იღიმება ვინმე? იშვიათად, ხომ ასეა? ალბათ, ერთი ან ორი მათგანი. და რატომ არ იღიმებიან ადამიანები უჩაში სიარულისას? ერთი შეხედვით, პასუხი მარტივი ჩანს, მაგრამ აბა დაფიქრდით… მართალია, ყველას თავისი

იცოდეთ მეგობრობის არსი

მეგობრობა.ამ სიტყვას ბევრნაირი განმარტება გააჩნია.ეს სიტყვა ბევრს ამბობს.ბევრს არ შეუძლია მეგობრობის გაწევა.არსებობს "პონტის"მეგობრები რომლებიც მხოლოდ იმიტომ გემეგობრებიან რომ ფული გაქვს ანდაც კაი ზმანზე ხარ.მადლობა ღმერთს მე ნამდვილი მეგობარი

ღიმილი აქვს სასწაული.

იცით როგორი? შენს საყვარელ ადამიანს რომ შოკოლადის ტორტს გამოუცხობ და ნასიამოვნები, თუმცა დაღლილი მიესვენები იქვე მდგარ სავარძელზე. ნაცრისფერი ჟაკეტი, ნაცრისფერი ‘’ საროჩკა’’ და ნაცრისფერი ელასტიკი ეცვა, ეს უკანასკნელი ელასტიკზე მეტად, კლასიკურ

შავი ბილიკი

სიბნელემ შთანთქა ჩემი თითოეული სიტყვა, სიბნელემ შთანთქა ჩემი სინათლე. უკვე აღარ ლიცლიცებს ჩემი სანთელი, აღარ მინათებს წყვდიადით მოცულ გზას. მივრბივარ ხეების მუქ სილუეტებს შორის, თითქოს სწრაფი ნაბიჯით უკან ჩამოვიტოვებ ყველაფერს, დავტოვებ დედამიწას და

ეგოისტი (სრულად)

შენ რომ შეგხვდი, თითქოს სამყარო, რომელიც აქამდე ჩემთვის მხოლოდ შავ-თეთრი იყო და ჩაბნელებული, ათასნაირი ფერებით მოიდღაბნა და სინათლით აივსო. და სწორედ ამიტომ მივდივარ. შენგან რაც შეიძლება შორს. მე ამას არ ვიმსახურებ. მე სიბნელეში დავიბადე და

ჩემი დემე

მინდა გაგაცნოთ დემე ჩემი დემე... დემე სულ პატარაა,მაგრამ უკვე თეთრ და შავ ადამიანებს არჩევს,იცის ვინაა მისი და ვინ არა... უყვარს ყველა ვინც მის გვერდითაა...

შენთან აღარ მინდა !

იცი რამდენჯერ მიტირია შენ გამო? ახლა კი დაზუსტებით შემიძლია ვთქვა რომ კვლავაც ვიტირებ არა მხოლოდ ერთხელ არამედ ბევრჯერ მაგრამ უნდა დავამთავრო. აღარ მინდა ვინმეს ტკივილის მიზეზი გავხდე. უნდა წავიდე და დაგტოვო შენს სამყაროში,სადაც ყველაფერი

ორი ფინჯანი ყავა გულახდილი საუბრისთის.

შავი მაგარი ყავა მაგიდის კიდეზე დადო,ერთი ფინჯანი თავისთვის აიღო და სავარძლის ბნელ კუთხისკენ გასწია.დაჯდა და როგორც ჩვევია,ფინჯანს ორივე ხელი შემოხვია და თავი უკან გადაწია.ფანჯარა ღია იყო,მის თმას ქარი ელამურებოდა,უსიტყვოდ უხსნიდა სიყვარულს.