26/03/2016

26/03/2016 -ხომ შეიძლებოდა ყველაფერი სხვაგვარად მომხდარიყო? -მაშინ მე და შენ არ იქნებოდა, არც ცალ-ცალკე და არც ერთად -იქნებ მასე უფრო იოლი ყოფილიყო? -ნუთუ ნანობ?

კიკაურებში ნაპოვნი სიმსუბუქე

ვგრძნობდი, რომ ძლიერად მიყვარდა ეს მიწა და მისი დაუვიწყარი სურნელი, დრო, რომელიც ჩემს გულს ისარივით ერჭობოდა და აქ დარჩენას ლამობდა

წერილი დედას !

დე... ახლაც იმ აზრამდე მივყავარ ამ ცხოვრების გზას საითკენაც ყოველთვის მიმაქროლებდა. აღარ ვარ ბავშვი თუმცა არც ყოველი ნაბიჯი, ფიქრი თუ უბრალოდ განზრახვა არ მაქვს ჩამოყალიბებული ადამიანის.ვიცი მაინც გაიგებ ჩემს ყოველ ცრემლს, შეცდომას. შენ ხომ ის

ფერები

თითქოს ვერ ხედავ ჩემს სისასტიკეში გადასულ სილუეტს და უფრო მეტად იზრდება წითელი ფერი ჩემს სიმწვანეში... თუმცა არც კი ვიცი რას გავაკეთებდი ჩემი რომ გესმოდეს და მაფასებდე, ალბათ მოვკვდებოდი, დავიღრჩვებოდი ამ სიმწვანეში და არ

****

ორი საათია.ახლა ჩანთის მაგარი ნაწილი ზედმეტად რბილი და კომფორტული მეჩვენება.მარჯვნივ ისტორიის მასწავლებელი ზის და გულისშემაწუხებელი ხმით უხსნის რაღაცას დაფასთან გასულს.ტელეფონზე შეერთებული ყურსასმენებიდან 'ედ შირანის' ჯადოსნური ხმა ისმის.

ვიცი, ოდესღაც გამოიდარებს

ჩემი სულიერი სამყაროს მსხვრევას და გახლეჩვას, როგორც წესი კაპიუშონში გახვეული ვხვდები. ასე და ამგვარად ვცდილობ გარდავიქმნა უსასრულო სიმკვრივედ; ჩავიპრესო სრულ არარაობაში, ვინაიდან ვიგრძნო წმინდათაწმინდა მოსვენება, რომელსაც უხსოვარი დროიდან გამალებით

...

უსასრულობა...ამ ყველაფერს დასასრული არ უჩანს...მტკივა,თითოეული შენი სიტყვა სულის შეძვრამდე მტკივა და მე ამას ვგრძნობ,ისე თითქოს ეს ქვეყნის დასარული იყოს.შენი სიტყვები სულს მიკაწრავენ და გულში ერთ დიდ და ღრმა ნაიარევს ტოვებენ...არ ვარ

წყვდიადი შენს გარეშე !

და ისევ ისე მოვიდა გაზაფხული გი... ისევ ჩაიცვა ბუნებამ გრძელი, ყვავილებიანი კაბა. აჭრელებული სამოსით განაგრძობს ხალხი სიარულს. მე კი ისევ შავთეთრად ვხედავ სამყაროს. იმ სამყაროს საიდანაც წაგშალა დრომ. წაშალა ღიმილი, ნამდვილი ღიმილი.

გათენებამდე დარჩენილია 16 წუთი !

ვეალერსებოდი მის სხეულს. ყელზე ვკოცნიდი, სახეზე ხელს ვუსმევდი. ბუნება კი თავისთვის ნაზად გვიმღეროდა. თითქოს სევდას, ვნებას, ცეცხლს ღამე გაეღვიძაო. თითებით ვეხებოდი სახეზე, მისი არსებობა რომ უკეთესად მეგრძნო. თუმცა ალბათ ირღვევა ყველა სიმშვიდე.

მონატრება ყველაფერს ანგრევს, ყველაფერს ლეწავს

უცნაური გრძნობაა მონატრება, ერთდროულად სასიამოვნო, თან საშინლად მტკივნეული.. არაფერი შეედრება მონატრებას როცა სუნთქვაც კი გბეზრდება მის გარეშე..და როცა სიტყვები ვერაფერს ამბობენ, თვალები და ხელები ყვებიან გრძნობებზე ყველაფერს, სწორედ მაშინ