ბებიის ჩახუტება

ექიმის კაბინეტიდან გამოვედი. ექოსკოპიიდან. ხელში რაღაც შავი სურათის მსგავსი მეჭირა და სწრაფად მივაბიჯებდი ქუჩაში. ერთი სული მქონდა მისთვის მეთქვა. დრო და დრო შავ ფოტოსურათს ხელში ვჭმუჭნიდი და გულზე ვიკრავდი.აი მისი სადარბაზოც. პირველი კიბე. ლიფტი არ

გალაკტიონის მოგზაურობა XXI საუკუნეში

–აი, ეს არის თქვენი პრობლემა! – თითს ჰაერში ფშიკავს და ფანჯარასთან მიდის. – ის, რასაც ვხედავ არის ცარიელი ქუჩები. „ტყუპად“ შეკრული ადამიანები, რომლებისთვის სიყვარული პრესტიჟია. ვხედავ წყვილებს, რომელთა თვალები არ ელავს სიყვარულით. ვხედავ სიყალბეს.

თამაშით დაღლილი მოთამაშე

ღია ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, უაზროდ გავცქერი ქუჩას უკვე ორი საათია. ცივა, ქუჩაში ხალხის მოძრაობა ნელ-ნელა მცირდება. საკუთარი სხეულის ჯერ კიდევ სიცოცხლიანობაში რომ დავრწმუნდე, ყავის ბოლომდე დაულეველ ჭიქას ფეხს ვკრავ და იატაკზე ვარდება. დავარდნის

სიყვარული

გრძნობა რომელიც ყველაფერს აფერადებს ! აფერადებს და თანაც როგორ ! რომ არა ის რასაც ჩვენ სიყვარულს ვეძახით და ვუწოდებთ იქნებოდა ქვეყანა ასეთი ? იქნებოდა მსოფლიო ასეთი ? რომ არა სიყვარული ვიქნებოდით ჩვენ საერთოდ ? შეიყვარეთ ხალხო შეიყვარეთ !!!!!!

წარსულის აჩრდილი

ჩვენ შორის არის ყველაფერი და არაფერი… და ამ უსასრულობით გაჯერებულ ვეება სამყაროში დასეირნობს პატარა და დამფრთხალი ფიქრი… ჩვენს შორის არის დრო, დრო, რომელიც დიდ დუმილს იტევს და ამ დუმილში არის ის არაფერი, რომელსაც ჩვენთვის ყველაფერი ჰქვია

ცეკვა

ყოველთვის მინდოდა მოცეკვავე გამოვსულიყავი, საკმაოდ რთული გზის გავლა დამჭირდა ამისთვის. პატარაობაში ვერ აღვიქვამდი სერიოზულათ ცეკვას და ვფიქრობდი ,რომ ეს უბრალო მოძრაობები იყო ,რომელსაც არანაირი მნიშვნელობა არ გააჩნდა, მაგრამ ახლა ყველაფერი შეიცვალა

უდანაშაულო

უბრალოდ ამისთვის დრო აღარ მრჩებოდა…გვიან ღამით შინ დაბრუნებულს, შავი კნუტი, რომელსაც ლინდა დავარქვი, ფეხებზე მეალერსებოდა, სანამ მე საჭმელს ვუყრიდი თავის პატარა ჯამში.იმის გამო, რომ იაპონური ყოველთვის ყველაფერი მომწონდა საწოლის ყიდვას იატაკზე ძილი

ძველი ოცნებები ანუ პროფესიები

გაისმა ჰანგები,უცნობი ჰანგები...მე ჰანგებს ავყევი,ამ ჰანგებს ავყევი... სასაცილოდ არ გეყოფათ ალბათ,მაგრამ მე ვცეკვავ საკუთარ თავთან,ეს პროცედურა ჩემმა ფსიქოლოგმა მასწავლა,ამშვიდებსო,მაგრამ პირიქით,შენი მონატრება უფრო მომეძალა,მაგრამ ხომ იცი,ფსიქოები

ზღაპრის იმედად

მე მოგიყვები ზღაპარს.იმ ზღაპარს,რომელიც ჩვენ ცხოვრებაზე იქნება,ან ქალზე და კაცზე,ან უბრალოდ ადამიანებზე.ზღაპრებში ხომ სასწაულები ხდება,არიან დევები,ლაპარაკობენ ცხოველები,ფრინველები,ხეები,კლდეები,მოკლედ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს ზღაპარში ისე რომ

უსინათლო ანგელოზი

ხანდახან ყველაფერი ერთად ხდება. იმ დღესაც ასე მოხდა. ცხოვრების ოღრო-ჩოღრო გზაზე ყველაზე ღრმა ნაპრალში ჩავვარდი და ამოსვლაში კი, რა თქმა უნდა არავინ დამეხმარა, პირიქით, უკანასკნელი ძაფიც, რომელსაც ვებღაუჯებოდი გაწყვიტეს.მაღვიძარამ არ დარეკა…კარში