მე ვიღიმი...

მე ვიღიმი... ჰო და ვტირი ხოლმე კიდეც, მაგრამ განა რამით განვსხვავდები ვინმესგან?! ბოლოს გუშინ, ახლობლის ბავშვს გავუღიმე, ყალბად.

სიყვარულმა სიმსიმნე დაამარცხა!

ჩვეულებრივი და მოსაბეზრებელი ცხოვრება დაიწყო!!! ჰაჰ რა ვიყავი და რა ვარ. ან იქნებ არაფერი არ ვყოფილვარ... ყოველ შემთხვევაში ცხოვრება რადიკალურად შემოტრიალდა ჩემთვის 15 მარტს: -ანალიზების პასუხი მზად არის-მშვიდად შემოვიდა ექთანი და ექიმს მიაწოდა

ელენიკო

დღეს ჩემმა დამ დაუნი მიწოდა... მე კი– მე გამეღიმა. ბედნიერს გამეღიმა. თვეზე მეტია, რაც ელენიკო გავიცანი, პატარა სათუთი არსება, რომელმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალა. ჯერ მხოლოდ სამი წლისაა მაგრამ მოხუცივით სევდიანი და დაღლილი თვალები აქვს.

ცხოვრება

ყველაფრით დავიღალე. ცხოვრება დუნედ მიდის. რუტინა,რუტინა და ისევ რუტინა.ერთფეროვნება მკლავს.არ მაძლევს საშიალებას,რომ თავი ვიგრძნო ცოცხალ ადამიანად.ადამიანად,რომელსაც თავისუფლების ფრთები აქვს შესხმული.

აპატიე...იბრძოლე...იმედი იქონიე...

სიცივე, სიცარიელე, სევდა.. ჩაბნელებულ ოთახში მარტოდმარტო იწვა და.. არაფერი. არც ფიქრობდა.. არც საუბრობდა.. არც მოძრაობდა.. გაშეშებული მიშტერებოდა ერთ წერტილს, გონებაგათიშული, აზროვნებადაკარგული. არა, ვეღარ გაუძლებდა კიდევ ერთი ადამიანის დაკარგვას.

ცხოვრების მიღმა

საოცარია ... მაგრამ არავის არცერთი წამით არ უგვრძნია თითოეული წამის აზრი . არ შეგვიგვრძვნია არცერთ წამში სხვისი ჩაყლაპული არსებობა. სიცოცხლე იმდენად შეუცნობადია , რომ ამქვეყნად ვერავინ ვერასდროს გაიგებს მის ფასს ... სიცოცხლე გაჩერებულ გზაში სჩქეფს

გოგონა გვირილებით

აი აქ უკვე გამოვშტერდი. გვირილების და ყაყაჩოების შუაში პატარა და ძალიან ლამაზი ქოხი იდგა.-ეს... ეს ვინ ააგო? -მე, მითხრა მან. როდესაც გაგიცანი მაშინ გადავწყვიტე მსგავსი რამ გამეკეთებინა, მაგრამ დრო არ მქონდა აი ახლა კი ეს ქოხი ჩვენი სიყვარულია.სულ

ფერებში გახვეული გოგონა...

მინდა დავწერო რაღაც ისეთზე,რაც ყველას გულსა და გონებამდე მიაღწევს.მინდა ყველას გავაგონო ჩემი გულისტკვილი,აზრები,გრძნობები.დავანახო ჩემი თვალით დანახული რეალობა,ავუხილო თვალი და მნიშვნელოვანი საკითხის წინაშე დავაყენო,მაგრამ ჩნდება ერთი დიდი

ფორთოხლის არომატით

- სიგიჟეა ეს ყველაფერი, - ვეუბნები და ჩაის ბოლო ყლუპს ვსვამ.- მერე რა? - მპასუხობს ისე სასხვათაშორისოდ.- ზღვარზე ვდგავართ. ზღვარზე, რომლის მიღმაც საკუთარი თავი მე აღარ მეკუთვნის.- გადადგი ნაბიჯი, - მეუბნება და პირდაპირ თვალებში მიყურებს. - და იქ რა

არშობილი ბავშვის დღიური

ჩემი პირი სწორედ ახლა იხსნება. მხოლოდ დაფიქრდი, ერთ წელიწადში ან დაახლოებით ამდენ ხანში მე ვიკისკისებ და მოგვიანებით ვილაპარაკებ. ვიცი, რომელ სიტყვას ვიტყვი პირველად: დედა.25 ოქტომბერი დღეს ჩემმა გულმა თავისით დაიწყო ძგერა. ამ წამიდან დაწყებული ის