იმედი...

არის მომენტები როცა არავინ გაინტერესებს,იკეტები შენს თავში და ფიქრობ,რატომ გაჩნდი ამ ქვეყანაზე? რატომ გაჩნდი თუ ასეთ ტკივილში უნდა იცხოვრო? ფიქრობ და ვერ აცნობიერებ რა ხდება შენ თავს,იცი რომ არ გაქვს უფლება შენ თავს,იცი რომ არ გაქვს უფლება შენ თავს

ზამთრის ზღაპარშიც მხოლოდ შენ ჩანხარ

არ ვიცი როგორი გამოვიდა,მაგრამ ეს ჩანახატი ეხება ყველა შეყვარებულ ადამიანს,რადგან ყველა ასეთი ადამიანის მოვალეობაა არასოდეს დაიდოს ბინა ჩვენს გულში მკაცრმა ზამთარმა,არასოდეს მოხდეს გულის გაასმაგებული ძგერის შეჩერება და არასოდეს არ უნდა დავკარგოთ

2015-დან 2050-ში

2050 წელია?! ღმერთო,არ მჯერა.რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ,რაც პირველად ვიყავი შეყვარებული.წლებიც კი ამრევია ერთმანეთში..ისე მდურედ მივყვები ცხოვრებას,რომ სათვალავის მნიშვნელობაც კი დამავიწყდა.

ერთი კვირაა არ უწვიმია...

არ წვიმს.... უკვე ერთი კვირაა არ უწვიმია.... ყველას სახეზე ღიმილი აკერია, მაგრამ ნახევარზე მეტი ყალბია. სამწუხაროდ, წვიმა მხოლოდ სკოლის დღეებშია და ვერ ვახერხებ ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარმა აცრემლებული თვალებით ვუყურო წვიმის წვეთებს და ვერ ვითვლი მათ

,,ეკლესია არის სამოთხის კარიბჭე,,

აპრილში ისევ დაიწყო თოვა, ღრუბელმა არა, გათოვდნენ ხეები სხვადასხვა ფერად....დღეს აპრილის ცამეტია.მე კი ტყეში მარტოდმარტო დავბოდიალობ....ყვავილების სურნელით გაჟღენთილია ჰაერი და ცხვირში სასიამოვნოდ მიღიტინებს... ტყიდან შორიახლოს ხმაური მომესმა, მეც

ჯილდო უმადურობისთვის

თითქოს ერთი ჩვეულებრივი ღამე იყო... სამსახურებიდან დაბრუნებულ ადამიანებს დასვენება კარგა ხნის წინ დაეწყოთ. აქა-იქ ქუჩებს, ღამის წყვდიადის გასაფანტად, ლამპიონები ანათებდა ისე, როგორც ადრე...

ბებიის ჩახუტება

ექიმის კაბინეტიდან გამოვედი. ექოსკოპიიდან. ხელში რაღაც შავი სურათის მსგავსი მეჭირა და სწრაფად მივაბიჯებდი ქუჩაში. ერთი სული მქონდა მისთვის მეთქვა. დრო და დრო შავ ფოტოსურათს ხელში ვჭმუჭნიდი და გულზე ვიკრავდი.აი მისი სადარბაზოც. პირველი კიბე. ლიფტი არ

გალაკტიონის მოგზაურობა XXI საუკუნეში

–აი, ეს არის თქვენი პრობლემა! – თითს ჰაერში ფშიკავს და ფანჯარასთან მიდის. – ის, რასაც ვხედავ არის ცარიელი ქუჩები. „ტყუპად“ შეკრული ადამიანები, რომლებისთვის სიყვარული პრესტიჟია. ვხედავ წყვილებს, რომელთა თვალები არ ელავს სიყვარულით. ვხედავ სიყალბეს.

თამაშით დაღლილი მოთამაშე

ღია ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, უაზროდ გავცქერი ქუჩას უკვე ორი საათია. ცივა, ქუჩაში ხალხის მოძრაობა ნელ-ნელა მცირდება. საკუთარი სხეულის ჯერ კიდევ სიცოცხლიანობაში რომ დავრწმუნდე, ყავის ბოლომდე დაულეველ ჭიქას ფეხს ვკრავ და იატაკზე ვარდება. დავარდნის

სიყვარული

გრძნობა რომელიც ყველაფერს აფერადებს ! აფერადებს და თანაც როგორ ! რომ არა ის რასაც ჩვენ სიყვარულს ვეძახით და ვუწოდებთ იქნებოდა ქვეყანა ასეთი ? იქნებოდა მსოფლიო ასეთი ? რომ არა სიყვარული ვიქნებოდით ჩვენ საერთოდ ? შეიყვარეთ ხალხო შეიყვარეთ !!!!!!