„მღერის“ წვიმა

..იმ დღეს მეგონა დარჩენილი ცხოვრება ყველაზე ბედნიერი ვიქნებოდი და ერთს პლუს ერთი როგორც იქნა სამია, მაგრამ ,როგორც აღმოჩნდა, ერთი და ჯერ კიდევ დაუბადებელი ერთი მარტოობისთვის გავიწირეთ. ყველაფერი შემზიზღდა კოზმას გარეშე.

გამიყიდეს, ჩემი ბავშვობის ეზო გამიყიდეს.....

ვიხსენებ ბავშვობას და ბედნიერებით ვივსები. ეზო, თამაში, გართობა, მეგობრები ეს ჩემს ბავშვობას საინტერესოს ხდიდა. მივაბიჯებ ქუჩაზე სადაც ბავშვობა გავატარე და ვხედავ რომ ის ცარიელია. გარშემო ვიხედები და ვხედავ ეზო სავსეა მანქანებით, გულში რაღაც

მე მოვედი...

მე მოვედი... მე სწორედ მაშინ დავბრუნდი ,შენ რომ აღარ მელოდი.მოვედი და დიდხანს ვიდექი შენი ფანჯრის ქვეშ, წვიმდა ..იმ ღამით უსაშველოდ წვიმდა, წვიმის წვეთები ქაოსურად ეცემოდნენ სახურავიდან ..და მე ვიდექი სრულიად მარტო , სველი ,წვიმით და არამხოლოდ -

მეფის დედოფლის პოეზია

მე გამარჯვება კი არა–დიდი სიყვარული მაბედნიერებს, რომელსაც ყოველდღე განსხვავებულად და თანაც უფრო და უფრო მძაფრად ვგრძნობ ,,ჩემი მეფისაგან’’.. ის ყოველდღე მიმეორებს ამ სიტყვებს: ,,გახსოვდეს, რომ ხარ დედოფალი’’!..

ამ ისტორიამ ფურცლები გააცოცხლა

ერთხელ ვერაზე, სადღაც შესახვევთან,ახალგაზრდა გოგონამ ლამაზად გამიღიმა და ზურგზე მოკიდებული დიდი ჩანთა მოიხსნა.მერე ფეხაკრეფით,ისე თითქოს ჩემს მიპატიჟებას ელოდა,ჩემსკენ გამოემართა და სველ სკამზე გრაციოზულად ჩამოჯდა. მე გამეღიმა.

ნაპრალები

მე ისევ მჯერა,რომ კიდევ დარჩა ადამიანის სულიერ მიძინებულ სამყაროში სიყვარული და კეთილშობილება.ისევ მჯერა,რომ საქართველოს,ჩვენი სულიერი ბუნების სამყაროს წიაღისეულში მიძინებული ვულკანი ოდეს გაიღვიძებს,კრატერიდან გადმოხეთქავს და გადმოაფრქვევს

მე ვიღიმი...

მე ვიღიმი... ჰო და ვტირი ხოლმე კიდეც, მაგრამ განა რამით განვსხვავდები ვინმესგან?! ბოლოს გუშინ, ახლობლის ბავშვს გავუღიმე, ყალბად.

სიყვარულმა სიმსიმნე დაამარცხა!

ჩვეულებრივი და მოსაბეზრებელი ცხოვრება დაიწყო!!! ჰაჰ რა ვიყავი და რა ვარ. ან იქნებ არაფერი არ ვყოფილვარ... ყოველ შემთხვევაში ცხოვრება რადიკალურად შემოტრიალდა ჩემთვის 15 მარტს: -ანალიზების პასუხი მზად არის-მშვიდად შემოვიდა ექთანი და ექიმს მიაწოდა

ელენიკო

დღეს ჩემმა დამ დაუნი მიწოდა... მე კი– მე გამეღიმა. ბედნიერს გამეღიმა. თვეზე მეტია, რაც ელენიკო გავიცანი, პატარა სათუთი არსება, რომელმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალა. ჯერ მხოლოდ სამი წლისაა მაგრამ მოხუცივით სევდიანი და დაღლილი თვალები აქვს.

ცხოვრება

ყველაფრით დავიღალე. ცხოვრება დუნედ მიდის. რუტინა,რუტინა და ისევ რუტინა.ერთფეროვნება მკლავს.არ მაძლევს საშიალებას,რომ თავი ვიგრძნო ცოცხალ ადამიანად.ადამიანად,რომელსაც თავისუფლების ფრთები აქვს შესხმული.