ზღაპრის იმედად

მე მოგიყვები ზღაპარს.იმ ზღაპარს,რომელიც ჩვენ ცხოვრებაზე იქნება,ან ქალზე და კაცზე,ან უბრალოდ ადამიანებზე.ზღაპრებში ხომ სასწაულები ხდება,არიან დევები,ლაპარაკობენ ცხოველები,ფრინველები,ხეები,კლდეები,მოკლედ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს ზღაპარში ისე რომ

უსინათლო ანგელოზი

ხანდახან ყველაფერი ერთად ხდება. იმ დღესაც ასე მოხდა. ცხოვრების ოღრო-ჩოღრო გზაზე ყველაზე ღრმა ნაპრალში ჩავვარდი და ამოსვლაში კი, რა თქმა უნდა არავინ დამეხმარა, პირიქით, უკანასკნელი ძაფიც, რომელსაც ვებღაუჯებოდი გაწყვიტეს.მაღვიძარამ არ დარეკა…კარში

კლინიკაში

დღიურო,ახლა კლინიკაში ვარ.მამაჩემი როგორც ყოველთვის,დღესაც ნასვამი მოვიდა,ჩემს საცემად წამოვიდა,მე კი ამჯერად აღარ დავჯექი გულხელრაკრეფილი,დანა ცამეტჯერ ჩავარტყი,რა იცი რა ხდება...მკვდარ სულებს დღესაც ველაპარაკე,არ დაგიმალავ და,საინტერესო დიალოგი

მტირალა ხე

ჩემი სახლის წინ ტირიფი იდგა. ძალიან მომწონდა. მიყვარდა კიდეც. ლამაზი იყო და მტირალა. ჩრდილიც კარგი ჰქონდა, ჩემმა ბიჭმა პატარა ხის სკამი გამოჭედა და იქვე ჩაფლო მიწაში. ხშირად ვისხედით ამ ხის ძირას და ათას სისულელეზე ვლაპარაკომდით. -იცი, ტირიფი

მართალია რომ ამბობენ.. გული არ ბერდებაო

ამდენი წლის შემდეგ.. ვუყურებდი მის თვალებს .. ღიმილიან სახეს სინანული ცვლის... მე თვალები მლაშე სითხით მევსება..ის თავს დანანებით გადააქნევს აქეთ იქით.. შემდეგ კი ბრბოშ ი ერევა... მე ღრმად ამოვისუნთქე.... ისევ იმ ადგილს გავუშტეერე თვალი, სადაც

ცოდვის შვილი (ტელეკინეზი)

სოფია 13 წლის იყო. ორივე მშობელი დაღუპული ჰყავდა. ბებია ზრდიდა. ბებია ეკლესიური ქალი იყო, ამიტომ სოფიასაც ჩაუნერგა სულში ღმერთის სიყვარული, გოგონაც არ გასძალიანებია ყოველდღე ეკლესიაში დადიოდა. კოჭამდე კაბა მიწაზე დასთრევდა. ხშირად ფეხს აბიჯებდა და

ჩემი მეზობლის გოგონა

წლების წინ სოფელი მქონდა. ბებიისეული, იქ გავიზარდე, მაგრამ ომს ემსხვერპლა. ჩემი სახლი ტყესთან ყველაზე ახლოს იყო, ყველაზე მაღლა იდგა. სოფელში ერთი მეზობელი გვყავდა, ცოლი მოიყვანა, კარგი გოგო იყო მაგრამ მშობლებმა არ მიიღეს და ჩემმა თანასოფლელმა ცოლთან

კიდევ ერთხელ მოვკვდი

დედამიწის თვალიერებისას შემომისწრეს. ვიცოდი, იმ დღეებში ეძებდნენ ვინმეს დასაბადებლად, შემომთავაზეს და მეც დიდხანს არ მიყოყმანია. პირველად ერთ მარტოხელა მოხუცთან გამიშვეს, მოუარეო. ხის სახლში ცხოვრობდა და სახედაღარული, თვალის უპეებში იგუბებდა ცრემლს.

წმინდა ვალენტინის დღე

ქვაფენილზე მივაბიჯებდი ჩემი საყვარელი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით და დროდადრო ფეხი მიბრუნდებოდა. უკვე შებინდებულიყო და რადგან 13 თებერვალი იყო, საკმაოდ გრილოდა, ქუჩები (განსაკუთრებით ეს ქუჩა) ხალხისგან დაცლილიყო. ნაზად ბარდნიდა. რატომღაც, მიწაზე

ხილვა

-ისევ ის მოკლე კაბიანი მეძავი!-ჩავილაპარაკე ვითომ ჩემთვის, თითქოს მსურდა არ გაეგო. ეფიქრა, რომ მის გასაგონად არ მითქვამს. ასეც მოხდა. თავი ისე დაიჭირა, გეგონება არც გაუგიაო, მაგრამ ომ ვიცი, რომ შესანიშნავად გაიგო? ვახშამი შევთავაზე. ზერელედ, ვიცოდი