წმინდა ვალენტინის დღე

ქვაფენილზე მივაბიჯებდი ჩემი საყვარელი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით და დროდადრო ფეხი მიბრუნდებოდა. უკვე შებინდებულიყო და რადგან 13 თებერვალი იყო, საკმაოდ გრილოდა, ქუჩები (განსაკუთრებით ეს ქუჩა) ხალხისგან დაცლილიყო. ნაზად ბარდნიდა. რატომღაც, მიწაზე

ხილვა

-ისევ ის მოკლე კაბიანი მეძავი!-ჩავილაპარაკე ვითომ ჩემთვის, თითქოს მსურდა არ გაეგო. ეფიქრა, რომ მის გასაგონად არ მითქვამს. ასეც მოხდა. თავი ისე დაიჭირა, გეგონება არც გაუგიაო, მაგრამ ომ ვიცი, რომ შესანიშნავად გაიგო? ვახშამი შევთავაზე. ზერელედ, ვიცოდი

სიყვარული

სიყვარული ეს ყველაზე დიდი ნიჭია რაცკი ადამიანს ღმერთმა უბოძა და უბედურია ის ადამიანი რომელიც ამ ქვეყნიდან სიყვარულის გარეშე მიდის. ჩემი აზრით სიყვარული რაღაც სხვაა,რაღაც ძალიან მაგარი,რისი

დაკარგული ბავშვობა,

აი ახლაც,ოთახში ვზივარ და ვტირი. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს მთელი ბავშვობა დავკარგე,თითქოს ყველა მოგონება მას გაჰყვა და აღარასოდეს,აღარასოდეს დაბრუნდება.დიდი არაფერი,ძაღლი იყო,რომელიც იშლებოდა და ბალიშადაც გამოიყენებოდა. ძალიან მიყვარდა. რომ

კლინიკაში

-არა ვარ გიჟი!-ისმოდა გოგონას განწირული ხმა, – დედა, შენც არ გჯერა, უთხარი, რომ არა ვარ გიჟი!- მიუბრუნდა და მიაძახა ვიღაც თავჩაქინდრულ, ოდნავ პუტკუნა ქალს, სავარავუდოდ “დედას”. -როგორ ვიქნები გიჟი, შემამოწმეთ, რაც გინდათ მკითხეთ! როდის ჩაიძირა

დრო უკან არ ბრუნდებაა

დრო უკან არ ბრუნდება! ძალიან დიდი ხნის წინ როდესაც 8 წლის ვიყავი სრულიად შემთხვევით, ჩემდა უნებურად დავინახე,.. ის ისეთი იყო დანახვისთანავე შემიყვარდა.. მან ჩემი ცხოვრება სრულიად შეცვალა ერთად ბედნიერები ვიყავით, მეგონა ჩვენზე

რთულია,ძალიან რთული!..

ნუთუ აღარ არსებობს ამ ქვეყნად სიკეთის,სიყვარულის წყარო...რატომმ???რა ამაზრზენია სამყაროო ეს შურით გაჟღენთილი ბრბო ერთმანეთისთვის რომ არიან უცხოო ამ ყველაფრის მიზეზი შურია... რთულია ყველაფერი,ძალიან რთული!..

სხვა დროს შეიძლება ვეღარც შეძლო ასე ტირილი.

მიაბიჯებ ქუჩაში, მიყრუებულ ადგილას. გვერდით ჩავლილი მანქანის ძრავის გუგუნი გაფხიზლებს ფიქრებში ღრმად ჩაძირულს. ყურთასმენას მუსიკა გიხშობს, ღმერთმა დალოცოს ყურსასმენის გამომგონებელი. ბოლო ხმაზე ისმის სიმღერა, რომელიც სულში გწვდება, შიგნეულობას გაცლის

წვიმის ქალი

ასეთ არაფრით გამორჩეულ ვითარებაში,სადაც ყველაფერი გაცრეცილი და წვიმის ფერი უნდა ჩანდეს,ყურადღება მიიქცია ერთმა ფაქტმა,ამდენ "მეჩქარება" ადამიანში,ერთი,მხოლოდ ერთი არ ჩქარობდა,არც არაფერს იფარებდა თავზე.ის იყო უნდა მეფიქრა გიჟიათქო,რომ გამახსენდა,მეც

გული სევდას ვეღარ იტევს

"მოდიხარ სახლში, იმზადებ ყავას, ჯდები, ირგვლივ კი სიჩუმეა.. და ყველა ჩვენთაგანი თვითონ ირჩევს, რა არის ეს: მარტოობა თუ თავისუფლება..." გარეთ, ქუჩაში წვიმს, ისევე, როგორც შიგნით, ჩემში, ჩემს სულში. გარეთ წვიმის წვეტებით სათითაოდ ივსება გუბეები,