შეწყვეტილი გულისცემა

-გულისცემა შეწყდა - მესმის სიტყვები და ვნადგურდები. ექოსკოპიის ოთახიდან თვალცრემლიანი გამოვდივარ, მაკანკალებს და თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობ. -მე ის დავკარგე - ვიმეორებ გაუჩერებლად და გარშემო ვერავის ვამჩნევ, მხოლოდ უაზრო სიცარიელეს.

ჩვენ

სიყვარული ,რომელიც ვერ ვითარდება , ფერფლად გვაქცევს

უსათაურო

ყოველ წელი, სიზმრებად გადიან...და ჩვენ ისევ მარტო ვრჩებით. არავინ რჩება გარეთ და შუაზე გაყოფილ გზაზე, ვირჩევთ მხარეს-უკეთეს მხარეს, რომელიც გვგონია რომ სინათლის სხივებს შემოიტანს ჩვენს ცხოვრებაში.

ტყის ხმა

ღრმად შედიოდნენ ტყეში,მით უფრო ბნელდებოდა,ამას ისიც დაემატა,რომ მთვარე ღრუბლებმა დაფარა და უკუნი სიბნელე იყო,ამ დროს ერთ-ერთი ბავშვის ფანარმა ციმციმი დაიწყო და ჩაქვრა.რიგ-რიგობით მიყვა ანარჩენებისაც და საბოლოოდ სრულ სიბნელეში აღმოჩდნენ.ნიავიც აღარ

მზე რომელიც მწვავს

Სევდიან დღეებს ვებრძვი სარკესთან მივდივარ და ვიხედები ვხედავ როგორ შემომცქერის თაფლისფერი სევდიანი თვალები რომელიც ჩემი საკუთარია,მაგრამ მაინც ვერ ვცნობ მათში ის ბრწყინვალება აღარ არის როგორიც ასე უყვარდა ყველას და მეც.

მასწავლებელი

უმზეო დღეებმა თითქოს ენერგია გამოაცალა მის დაღლილ სულს . თოვლი მაინც იყოს, თოვლი უხდება ზათარს. არ უყვარს წელიწადის ეს დრო, ცივი, გრძელი, უსახო, ნაცრისფერი დღეებით... მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს. ვერაფრით დაიძინა. მერამდენედ გადაანაწილა

თვალები

არის მომენტები როდესაც სიტყვები სულაც არაა საჭირო რადგან თვალები უკეთ ამბობენ

უპირობო სიყვარული

ჩვენი პირველი შეხვედრა ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ.. იყო . პლედში გახვეულები ვიწექით და იმ წამს არაფერი მინდოდა შენს გარდა. ჩემთან იყავი ჩემს გვერდით და ჩემს ფიქრებში მაგრამ მაინც არ მყოფნიდი. გიყურებდი და ვხვდებოდი რომ ჩემი მთელი არსება შენით

*****

-გყვარებია? -კი... -როგორ? -ასობით კილომეტრს იქეთ რომ გავუთბივარ მისგან წამოსულ სითბოს... - ახლაც გიყვარს? -მტკივა... -მას უყვარდი?

მინდა გაგიცნო

მუქი,ბნელი ღამეები ქონდა,ვუყურებდი. ყოველ საღამოს, მის ფანჯარას ეტყობოდა მისი სულის მდგომარეობა..თუ ზედმეტად ცუდად იყო ფანჯარას ტოვებდა ღიას, რატომ?იმიტომ რომ ჰაერი ესუნთქა...თუ კარგად იყო,ფარდებს წევდა სინათლეს ანთებდა და ცეკვავდა,თუ განადგურებული