ჩემი სიცოცხლის აზრი ხარ!!! (2)

სახლამდეც მივაღწიეთ, ძალიან მომნატრებია ეს ადგილები. სახლში რომ შევედით მაშინვე ჩემი ოთახისაკენ გავემართე და ჩემს ტანსაცმელს ადგილი მივუჩუნე. შემდეგ, კი კვლავ მისაღებში დავბრუნდი. იო იქ არ დამხვდა, ამიტომაც სამზარეულოსაკენ ავიღე გეზი. იო

ცოდვილი მამაკაცი (VII)

ჩემს ირგვლივ ხალხი მოძრაობდა . ლაურაც აქვე იყო და თავის მეგობრებს ესაუბრებოდა . მივუახლოვდი მას და გვერდით დავუდექი , ის კი აგრძელებდა იმაზე საუბარს, რომ მალე პარიზში გადავიდოდით საცხოვრებლად . საუბარში ჩავეჭერი და ირგვლივ მყოფებს მოვახსენე რომ:

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ.

თითქმის ყველა გაკვეთილზე მას ვხატავდი, ფურცელს მაშინ ვდებდი როდესაც მასწავლებელი გვიახლოვდებოდა ეს კი ძალიან ხშირად ხდებოდა. მეხუთე და ბოლო გაკვეთილი სპორტი იყო, ზოგადად 20 ბავშვიდან 19 ფეხბურთს ან იშვიათად კალათბურთს თამაშობდა ხოლმე მიუხედავდ იმისა

ძველი პიანინო - 45

პატარა, ერთსართულიანი სახლის ღია ფანჯრიდან შორიდანაც კარგად ჩანდა, თუ როგორ აფრიალებდა ქარი თეთრ სრიალა ფარდებს. რაფაზე დიდ გამჭვირვალე, სქელ ძირიან ლარნაკში უკვე ნახევრად დამჭკნარ ყვავილებს თავები დაეხარათ და მოწყენილად გამოიყურებოდნენ. ყვავილების

ვარსკვლავის მკლავებში (სრულად)

- ჩემი გემრიელი - ღიმილით ამომხედა - ბედნიერებად დამიდიხარ ძარღვებში.. - რა რომანტიული ხარ ბატონო ილარიონ! - ენას ვუყოფ და უფრო გემრიელად ვთავსდები მის მუხლებზე.

მაბედნიერებ! (7 თავი)

მარი გთხოვ არ გინდა ეს ისეთი საკითხია... -ალექსანდრე გადი.-დავიყვირე ბოლო ხმაზე და ტირილი დავიწყე. -მარი გთხოვ არ იტირო. მარი-ამ დროს ყველაზე მეტად მტკიოდა თუ მნიშნელოვანი აირაფერი იყო რატო არ მეუბნებოდა -მარი რა ხდება რა გაყვირებს- შემოვარდა ოთახში

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი14)

დროის გასვლა დიდად არ მახარებდა, რადგან წინ საშინელი ტანჯვა მელოდა... სკოლა... ფიქრიც კი არ მინდოდა, არ მინდოდა წარმომედგინა მტანჯველი გაკვეთილები და გამოცდები, ვაიმე გამოცდები... არ ვიცი როგორ გავმკლავებოდი ამდენ სირთულეს ერთად, თანაც მარტო, მაგრამ

ჩემი მორაგბე (6)

საპასუხოდ გამიღიმა და წავიდა. თითქოს ნაღვლიანი ღიმილი იყო. ალბათ გული სწყდებოდა მისგან რომ მოვიდიოდი, ან მე მინდოდა რომ ასე ყოფილიყო.. ველოდი მის ჩახუტებას ,მაგრამ უბრალოდ გამიღიმა. ჰო აი ასე უბრალოდ წავიდა.

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 9 თავი

რა უნდა იყოს ამ საშინელ ტკივილზე უარესი მტკივნეული რასაც მე ვუძლებ,თუნდაც თითოეული ქიმიურის გაკეთებისას,მაგრამ მე დარწმუნებული ვარ იმაში,რომ ადამიანი სიკვდილის შემდეგაც განაგრძობს სიცოცხლეს.რეალობა კი მაინც ერთია,ადრე თუ გვიან სიკვდილი მაინც მოდის

სიმშვიდემდე შეშლილი(3)

-ნახვამდის პატივცემულო ... -ნახვამდის მარიამ ! - ამ მარიამს როგორ ამბობს... შემომხედა? ჯანდაბა ეს თვალები ... როგორი შავია და თან როგორი ნათელი. შავია და ბნელი ა რუნდ აიყოს? ამისი თვალები რატომ ანათებს რა უნდათ? დერაფანში გავრბოდი კი არ მივდიოდი.