დღეს ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა !

დღეს,ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა, ზამთრის სუსხიზგან, გაყინულს  არვინ მათბობდა, ხელებ დათოშილს,თავზე დათოვლილს, კვლავ სიმარტოვე მეგებებოდა,

დედის სურნელი

საიდან საით ... სიცოცხლიდან სიკვდილის ზღვაში, და კვლავ ცრემლებით დავასველე ბოლო ფურცელი. მხოლოდ შენ მწამხარ, ვერ გრძნობ, მაგრამ ყოველთვის მწამდი, რას არ დავთმობ, რომ წამით ვიგრძნო შენი სურნელი.

მე, უშენოდ...(ნაწილი 8)

ესეც ახალი თავი მათთვის ვინც ასე მოუთმენლად მელოდებოდა. მაქსიმალურად ვეცადე თავი გამეზარდა. მიხარია თქვენი კომენტარები, ის რომ ისტოროა ასე მოგწონთ და ბოდიში ყველას რომ ვერ გპასუხობთ.

გამოიდარებს (თავი 6)

გვანცას და ბიჭის თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ,ძალიან დაიბნენ ერთმანეთს რამდენიმე წუთი უყურებდნენ,ეს ის იყო ყვავილების ავტორი და ბიჭი რომელმაც გვანცა დაიცვა არ ვიცი რა იგრძნო მაშინ გვანცამ. ეს დემეტრე ნავერიანია დიახ ის დემეტრე, რომელიც სულ ცოტახანში...

„ვენერას ცრემლი“ - 2

ლერიმ ფურგონი ქალაქის იმ კვარტალისკენ გააქროლა, სადაც საავადმყოფო იყო წამოჭიმული, ავტომობილი თავისი მბჟუტავი შუქფარებით ძლივს ანათებდა ჩაბნელებულ ქუჩებს, ამიტომ ლერის ხშირ-ხშირად უწევდა მანქანის დამუხრუჭება, რათა შუა ქუჩაში მოსეირნე, შიმშილისაგან

განსხვავებულნი (2)

-რა იყოთ მოჩვენება ხო არ დაინახეთ? სიცილით და უფრო ირონიით მოგვიგო დევდარიანმა -ვაიმე ბიჭებო ღმერთმა გამოგვიგზავნა თქვენი თავი,ბენზინი გაგვითავდა კაკრას-ღიმილით თქვა ლენკამ და ჯობდა მიწა გამსკდარიყო ამ დროს და შიგ ჩავეტანე,სულ გასულელდა ეს გოგო.

შემო'დგომისფერი

პირველ ოქტომბერთან ერთად შემოაღო ჩემი ოთახის კარი. ჩვეული სიმშვიდე უთამაშებდა სახეზე. -გილოცავ ლილ მარტოსულების სეზონს! ჩაიცინა, ისე როგორც მე მიყვარდა.

„ვენერას ცრემლი“ - 1

ავტომობილი აღარაფრად ვარგოდა, ძველი იყო, საღებავგადაცლილი, უშნო. მეოცე საუკუნის მიწურულს გახლდათ დამზადებული. სწორედ ეს იყო ყოველივეს მიზეზი, რადგან მისი აღმავლობა განლეულ საუკუნეს ჩაბარდა. ახლა ამგვარი მოდელის ავტომობილებს

შეჯახება (სრულად)

შემოდგომის ცივი დღე იყო, გაწუწული მივედი სახლში, სველი ტანსაცმელი გამოვიცვალე თბილი ჰუდი და ელსატიკი ჩავიცვი და ცხელი ყავა გავიკეთე, ბუხართან დავჯექი და წიგნის კითხვა დავიწყე მაგრამ არავინ არ მაცადა.-გისმენთ ქალბატონო ელიზაბეტ.

მე, უშენოდ...(ნაწილი 7)

დილით ცარიელს საწოლში გაეღვიძა. ახვლედიანი არსად ჩანდა, მაგრამ მისი სურნელი მთელს ოთახში გაბატონებულიყო. საწოლზე წამოჯდა, თვალები დახუჭა და წინა ღამით მომხდარი სცენის გახსენებას შეეცადა. ხვდებოდა რომ დათა იმაზე მეტად მოსწონდ