მუდამ ჩემში (სრულად)

ადგა და წავიდა.მე ის დავკარგე.დასრულდა დამთავრდა მორჩა.ვისკის ბოთლი ავიღე და მოვიყუდე.ახლა მჭირდება გაბრუება და დავიწყება.ისევ ვუშვებ წამალს ორგანიზმში და ისევ ვგრძნობ როგორ დუნდება სხეული,როგორ

სიყვარული მარადიულია 10

სირბილისგან დაღლილი,როგორც კი სკამი დავინახე იქით გავიქეცი და დავჯექი.გგონიათ ვფიქრობდი?არა,ფიქრის უნარიც დავკარგე.ნამუსთან ერთად მთელი ჩემი სიცოცხლე გავატანე დემეტრეს.მისი სახელის ხსენებაზეც ტანში მაციებს.გულში გაუსაძლისი ტკივილიც მახსენებს თავს და

გაყიდული სხეული “17“

საავადმყოფოან გამოწერის დრო როდესაც დადგა,იქ მისულ ელენეს დამიანე არ დახვედრია,მისი ამბავი მოიკითხა,მაგრამ ყველა მხრებს იჩეჩდა,გაოგნებული და აღელვებული ქალის წინაშე.თავს ძლივს იკავებდა რომ არ ეტირა.“მიმატოვა“,ამბობდა გულში და თვალებში ჩამდგარ

მუდამ ჩემში (სრულად)

სიყვარული... რომანტიზმი... ბანალიზმი... ეს ის სიტყვებია რომელსაც არასდროს დავუკავშირებდი ჩემს ცხოვრებას. მაგრამ ყველაფერი იმ საბედისწერო დღეს მოხდა. იმ საბედისწერო დღეს დაუკავშირდა

ერთხელ მასაც კი შეუყვარდა ( დასასრული )

- სიგიჟემდე რომ მომენატრები ხოლმე, ყველაფერში გეძებ, ვცდილობ სადმე ამოვიცნო შენი ღიმილი, თვალები, ჩურჩული... ასე მგონია, ყველა ცოცხალ არსებას შენ აძლევ სიცოცხლის ელექსირს....... ალბათ ვგიჟდები.. ალბათ მალე საბოლოოდ შემშლის სიყვარული და სიკვდილის

შემთხვევითობა არ არსებობს (6)

შიგნით შევიდა და ოთახში გეგა ვერ იპოვა. თანდათან ხვდებოდა, რომ ძალას კარგავდა, მაგრამ გადაწყვიტა ფოიეში ჩასულიყო და იქ მოეძებნა. ლიფტის შიშით ისევ ფეხით გადაწყვიტა ჩასვლა. ძლივს ჩააღწია ფოიეში, მაგრამ იქ არავინ არ ჩანდა, არც მოსამსახურე პერსონალი.

წერილი პირველ სიყვარულს

არის ამბები, რაც არ იწერება, თუმცა შევეცდები მოკლედ გადმოგცე, რას ეხება ჩემი ისტორია… ყველას ცხოვრებაში ჩნდება ადამიანი, რომლის გამოჩენის შემდეგაც შენ იცვლები. არ აქვს მნიშვნელობა ეს უზარმაზარ ბედნიერებას განიჭებს, თუ არანორმალურ ტკივილს, შენ

New Old Tbilisi

აქ, საგანგებოდ "ტფილისური სიყვარულის" წერისას, ჩემთვის დავსეირნობდი ტკბილ მხარეში, ძველი თბილისი მოვათვალიერე და ვფიქრობდი, თუ როგორ განახლდა და გადასხვაფერდა, როგორ შეიცვალა, აღარ ჰგავს ძველს და ახალს დაამსგავსეს. აქ კი ამ ფოტოკრებულს

ლაგოდეხის დედოფალი!

ლაგოდეხის დედოფალი, გულით, სულით გრძნეული, და სიცოცხლის მეგობარი, ყვარელს პატარძეული. ვერ აგიხდენ მე ოცნებებს, შენ გაქუსლე მერანო ფიქრებს ატან და მოვლენებს, სხივთა ათასფერადო.

ახალი წლის კუბიდონი (სრულად)

კარს ხმაურით ვიჯახუნებ და ქუჩაში გავდივარ. სულ მალე თორმეტი გახდება. მე კი ბავშვობის მეგობრებმა ასე გამიმეტეს. არა, რა აზრი აქვს ახლა ამას, ისინი ხომ მაინც ვერ დაინახავენ... ანდაც მათი რა ბრალია! განა მე არ წამოვაყენე ეს იდეა? ისინიც ამყვნენ, რას