მე ასეთი ვარ

მე ასეთი ვარ მე არ მომწონს ჩენი ცხოვრება მე ვერ ვიპოვე სამყაროში ჩემი ადგილი მერე რა უკანა რიგებზე თუ ჩხუბსაც ავტეხავ მთავარია ხომ თქვენს წინ იყოს ფარდა გახსნილი მე ასეთი ვარ ბევრჯერ მთვრალი უფრო მტვერისგან რომელიც თქვენი ფიქრებიდან ჩემთან ჩამოდის

უცოლო პოეტს

ეწევი ბოლო დროს ღერებზე ღერებს , და ხანაც ცხოვრებას რთულსა და წვიმიანს , სვამ ბევრ ალკოჰოლს და იზრდი წვერებს, ულექსოდ გასული ყველა დღე ცივია. დადიხარ ქუჩებში კენტად და ამაოდ , იცი რომ ბოლოში არავინ დაგიცდის ,

გულგატეხილი (2)

მეორე ნაწილი ... თამო აგრძელებდა დედამისთან ერთად იმ ოჯახში მუშაობას ძაალიან უჭირდა დგითიდგე თუმცა ხმას ვერ იგებდა რა უნდა ექნა უცხო ქვეყანაში..დედის რიდი ქონდა მიუხედავად ყველაფრისა როცა რამეს ეტყოდა მშვიდად დედამისი ეგრევე ყვირილზე გადადიოდა და

გატაცება. თავი 2

-თქვენ რა უკან დამყვებით?? -ვთქვი მკაცრად. -დაახლოებით. -რას ნიშნავს დაახლოებით?? აქ რატომ ხართ?? -მინდოდა ბოდიში მომეხადა დღევანდელისთვის და თან ტირით და ვიფიქრე, იქნებ რამით შემიძლია დახმარებათქო. -საჭირო არარის ბოდიში

ნიკუშა მახალდიანი (1)

-მოიცა რაა?ვინ ნიკუშა?მახალდიანი? კითხვები მივაყარე მე და გაოგნებისგან იმხელა პირი დავაღე,მიწა გაითხრებოდა -ხო მახალდაინი -ეგ ის არარი?ნატას შეყვარებული -კი,უჩხუბიათ და წავიდა.ამჯერად საბოლოოდ...

სასახლე დაბურულ ტყეში 1

ნაზი, ფერმკრთალი სხეული მწვანე მდელოზე ესვენა და მისი წითელი კაბა, რომლის ზურგი ღრმად ამოჭრილიყო, უფრო მიმზიდველს ხდიდა თოვლივით თეთრ კანს. მზის სხივებმა მომენტალურად გაიბრწყინეს მის თმაზე და მანაც გაუაზრებლად გადადგა წინ ერთი ნაბიჯი, მაგრამ ისევ

რა ავირჩიო სიკვდილი თუ სიცოცხლე?(თავი 15)

2 საათში უკვე საავადმყოფოში ვიყავით. საკაცით დაატარებდნენ თიკოს აქეთ-იქით. ანალიზებიც გაუკეთეს და ტომოგრაფიაც გადაუღეს. პასუხები მეორე დღეს, დილით იქნებოდა, მანამდე კი თიკოს ერთი დღით დარჩენა შესთავაზეს, მაინც აქ იყოს უკეთესი იქნებაო, მაგრამ უარი

შეჩვევა თუ სიყვარული?! 2

თიკა გაუნძრევლად იჯდა და მასწავლებელს თვალს არ აშორებდა -ნუ ხარ დაძაბული, მოეშვი კიარ შეგჭამ (გვერდიდან მოესმა ნაცნობი ხმა, მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევია) გაკვეთილი თითქოს გაიწელა და ბოლოსდაბოლოს დაირეკა ზარი, მასწავლებელმა საკლასო ოთახი დატოვა და

ვ/ე (ნაწ2)(3)

გავიდა თუ არა ვატო, ელენე სავარძელში მოწყვეტით დაჯდა. ჯერ კიდევ სიზმარში ეგონა თავი. რამდნეჯერ უფიქრია ამ მომენტზე, როდესაც ვატოს ნახავდა და გაიგებდა ყველაფრის პასუხს, მაგრამ ამ შეხვედრამ ვერაფერზე პასუხი ვერ მოუტანა გარდა იმისა, რომ გაიგო ვატოს

შენ ჩემო დღიურო

გრძნობათა ბიურო შენ, ჩემო დღიურო რამდენი რამეა, შენთვის ასატანი გრძნობათა ბიურო, შენ, ჩემო დღიურო მუდამდღე ითვლები ჩემთვისვე ფარულად.