მე არ ვარ ფიტული (3)

თავი ვინ ჰგონია ამ საზიზღარს, ცხოვრებაში პირველად ვხედავ. რა უნდა ასე უხეშად რომ მელაპარაკება, თითქოს მისი საკუთრება ვიყო...ნატა გამოვიდა კლინიკიდან და სახლისკენ მიმავალ გზას გაუდგა. ოქტომბრის შუა რიცხვები იყო, შუადღე იდგა თუმცა ძალიან ციოდა.

მე არ ვარ ფიტული (2)

- მობრძანდით ! - გამარჯობა ლექსო. - საპასუხოდ გაუღიმა ელიზაბეთმა. - გამარჯობა. - ყრუდ ჩაიფრუტუნა ნატამ. - როგორ ხარ ? - ღიმილით მიუგო ლიზამ. - მე არამიშავს, გადასარევად ვარ მაგრამ აი ეს..

მე არ ვარ ფიტული (1)

ისინი ჩვეულებრივი მეგობრები არ იყვნენ, მაგრამ მათ ვერც ელჯიბითის ვუწოდებ. უბრალოდ ტკბებოდნენ ერთმანეთით. ერთმანეთის სხეულით და სულით, და ეს ორივეს მოსწონდა.

მას ისეთი შევუყვარდი როგორი გიჟიც ვარ

გამარჯობა მე თიკო მეტრეველი ვარ 17 წლის ვსწავლობ სკოლაში დამამთავრებელ კკლასში გამოცდები საბედნიეროდ ჩავაბარე და მალე ბანკეტი მაქვს, მყავს საუკეთესო მეგობრები ანნა და ნინი ძალიან მიყვარს ორივე, აი დადგა ბანკეტის დღეც კაბა უკვე შევარჩიეთ სამივემ, მე

მე არც ზეცის და არც მიწის შვილი ვარ

მე არც მიწის და არც ზეცის შვილი ვარ მე უფრო სხვაფერი სამყაროს გმირი ვარ, გადარეული და მთლად ეული... ასევე სხვგვარი ფიქრებიც კი მიყვარს!

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

საღამოს დამლაგებელი მოვიდა და მეც სახლი დავტოვე, ხელი რომ არ შემეშალა.ფეხით გავუყევი სასაფლაოსკენ გზას და თან ვფიქრობდი რა იქნებოდა ამის შემდეგ.ვაჩე ფულს მასესხებდა,ამ ფულით ვალებს გავისტუმრებდი და საზღვარს გადავკვეთდი.ბინას გავყიდდი და თანხას

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

ვიქნებოდი.გონს კარზე კაკუნმა მომიყვანა,სწრაფად მოვკეტე ონკანი,ოთოს მაიკა გადავიცვი და თმის მშრალებით გავედი მისაღებში.კარები გამოვაღე და გაოცებისგან ლამის გული შემიწუხდა.კარებთან არც მეტი, არც ნაკლები თვით ვაჩე იდგა. _რა გინდა? _მასპინძლობაც ასეთი

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (7)

ერთი აზრი დამებადა და ეხლავე დავიწყე განხორციელება. რადგან მეორე სართული იყო, არავის მოსვლია აზრად ფანჯარაზე გისოსების გაკეთება, რაც საქმეს მიადვილებდა.ფანჯარა გამოვხსენი, მაგრამ მივხვდი, რომ ვერანაირად ვერ გადავძვრებოდი, თანაც შემამჩნევდნენ.

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (6)

თითქოს წამწამებზე რაღაც მძიმე მეკიდა,ვცდილობდი ერთმანეთს დამეშორებინა და ბევრი წვალების შემდეგ გავახილე თვალი.პირველი რაც ვიგრძენი წამლების გამაბრუებელი სუნი იყო.გონს რომ მოვედი გავაცნობიერე,რომ საავადმყოფოში ვიყავი.პალატაში მედდა შემოვიდა და

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (5)

მერე ყველაფერი წყვდიდადმა მოიცვა და ისე გავითიშე დროის შეგრძნებაც კი დავკარგე.რომ გამოვფიხზლდი უცხო ოთახში ვიყავი,თანაც დაბანილი და ახალ სამოსში ჩაცმული.პირი გამშრალი მქონდა და მჟავე გემოს ვგრძნობდი.ფეხზე წამოდგომას ვცდილობდი