დიახ, მე ის კრეტინი ვარ! - თავი II

_მაშო…_ისევ თვალებგაფართოებული მიყურებდა ნუცი._შენ იცი ეს ვინ არის?! _მირიან ალხაზოვი!_ბაგეებზე ღიმილი შემეპარა და მის გვერდით დავჯექი. _რა გაგიმართლა, რომ დედა და ბებო არ არიან სახლში!_თავი გააქნია. _10 წელი გავიდა…_ღრმად ჩავისუნთქე და თავი მივადე

დიახ, მე ის კრეტინი ვარ! - თავი I

აბაზანიდან გამოსულმა, თმები პირსახოცით შევიმშრალე, საღამურები ჩავიცვი, და ის იყო საწოლში უნდა შევწოლილიყავი, ვიღაცამ ჩემი აივნის კარზე დააკაკუნა. ფარდები გდავწიე და რას ვხედავ?!

რა გჭირს,გეღადავები,ხომ იცი რომ შენი ვარ?!

უძილობას ვუჩივი ეს ნერვოზის ბრალია, ყველას ძალით ვუღიმი კაცია თუ ქალია. ხშირად ვღიზიანდები გავხდი მოუსვენარი, იქნებ ვინმემ დაწეროთ "გიჟზე" ერთი სცენარი.

მე ვარ კატალეია(9.10თავი, დასასრული)

გრძელი გზა გავიარეთ, მე ჯეიმი და მისი ახლადშეძენილი მეგობარი, ენდი ვიყავით. ის ჩვენ დასაცავად წამოვიდა და გადაწყიტა ისეთ დროს გამოჩენილიყო როცა მართლა დაგვჭირდებოდა, და ამიტომ დიდი დისტანცია დაიჭირა ,

მე ვარ კატალეია(7,8 თავი)

თვალები კვლავ გავახილე! პირველი ქმედება მეორე სიცოცხლის შემდეგ, ეს ღიმილი იყო. დარწმუნებული ვიყავი რომ ყველამ იცოდა ჩემი და ჯეიმის შესახებ. ამან შემაშინა არა იმიტომ რომ მრცხვენოდა, არამედ იმიტომ რომ არ ვიცოდი ჯეიმის მდგომარეობა. მხოლოდ ის მინდოდა

მე ვარ კატალეია(6თავი)

დღეები უსასრულოდ იწეელებოდა ღამეების მოლოდინში. ყველაფერს აზრი მიეცა. თუნდაც იმის გამო რომ ღამით მას ვნახავდი. ჩავეხუტებოდი და დავტკბებოდი მისი ლამაზი სახის ყურებით. მასთან ყოფნისას დავიწყებას ეცემოდა ყველა და ყველაფერი.

მე ვარ კატალეია(5თავი)

აქეთ იქით დავბოდიალობდი. არც კი ვნერვიულობდი იმაზე რომ თუ დამინახავდნენ, ცოცხალი ვერ გადავრჩებოდი. 'ეს ჩემი ოცნებაა! მისი ასრულება დიდი ხამია შემიძლია! ვიცი რომ ბოლოს მაინც მომკლავენ! მომკლავენ თუნდაც იმის გამო რომ არ ვარ უსამართლობის

მე ვარ კატალეია(4თავი)

საშინელი ტკივილი განვიცადე, ტკივილი რომელიც ტერორისტებმა მომაყენეს... ტვინი მაშინვე გამეთიშა მაგრამ არსებობდა ერთი რაღაც. თეთრი სხივივით დამტრიალებდა თავს და მისკენ მივყავდი.- მე იქ მელოდებიან! არ წამიყვანო გთხოვ! - ვევედრებოდი ამ შუქს.

მე ვარ კატალეია (1,2,3 თავი)

-თაგვების სოროს უფრო გავს! - შევასწორე! იქაურობაში ახალი ამბავი არ ყოფილა რომ კითხვა უკვე 5წლისამ ვისწავლე... კლასი ნელ-ნელა ბავშვებით ივსებოდა. მალე მასწავლებელიც შემოვიდა. წკეპლით დ. ფურცლებით ხელში. დიდ, უშველებელ სათვალეში სახე

ავად ვარ.

დე, დავიგვიანებ, არ ინერვიულო, არ ინერვიულო, დე, დავიგვიანებ, აჰა, შენ ეს ჩემი ლექსების რვეული, თვალები, ხელები და გული მთლიანად. ვიხრჩობი და მაინც არ გეტყვი მიშველე, არ მინდა მოხვიდე, ჩემს დაფშვნილ მუხლებთან, თუ მოვკვდი,