არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (4)

იმ დღის შემდეგ ხშირად ვსტუმრობდი „ნიკოს სარდაფს“,რაც ცუდად აისახა ჩემზე,მაგრამ ამის გასაცნობიერებლად არც ისე ცოტა დრო დამჭირდა. სრული კონტაქტი გავწყვიტე სამეგობრო წრესთან,ოჯახთან ხომ საერთოდდ,უკვე შვილადაც არ აღმიქვამდნენ.მეც შევეგუე

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (3)

ბოლო წუთამდე,მანამდე სანამ მის ცივ სხეულს შევეხებოდი მჯეროდა,რომ ეს ყველაფერი ფარსი იყო.ყოველწამს ველოდი როდის გაიცინებდნენ და გავიგებდი,რომ ეს მხოლოდ ბოროტი ხუმრობა იყო და მეტი არაფერი.მაგრამ(აი ისევ ეს მაგრამ!როგორ მძულს ეს სიტყვა!)

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (2)

ახალი წელია და ძალიან მიხარია,დილიდან ამაღლებულ განწყობაზე ვარ და ერთ ადგილას ვერ ვჩერდები.ხან სახლში ვარ,ხან ოთოსთან და ხან ახალ შეუღლებულ წყვილთან (სანდრო და თათუკა).შევთანხმდით,რომ დილით ექვსი საათისთვის ყველანი ჩემთან მოვიდოდა.მეც ამით ბედნიერი

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე(1)

ანასტასია ლეხმანიუკი.22 წლის მხატვარი.ოჯახი:დედა_ხათუნა გასვიანი(42 წლის).მამა_ვლადიმერ ლეხმანიუკი(46წლის).და_დიანა ლეხმანიუკი(24 წლის) მამინაცვალი_სერგო ვაშაკიძე.(57 წლის). სერგოს შვილი_ბექა ვაშაკიძე(28 წლის).სამეგობრო წრე_თათუკა ლეჟავა,ოთო

აქ მე გიჟი ვარ ყველა ლოგიკით

აქ მე გიჟი ვარ ყველა ლოგიკით, რადგან არავის ვუმალავ გრძნობებს და ძველ მეგობრებს არ ვგავარ იმით, რომ კვლავ ვაგროვებ მომავლის ცნობებს! აქ მე გიჟი ვარ ყველა ლოგიკით, რადგან ყველასგან არაფერს ვითხოვ და ფორსმაჟორად ქცეულ სინდრომით ჩემს გადაქექილ

დიახ, მე სუსტი ვარ

ეჰ, ღრმად ვიწყებ სუნთქვას, იმდენად ღრმად რომ ფილტვების ტკივილს ვგრძნობ და მაინც არ მყოფნის ჰაერი, რომელიც ჩემს გარშემოა. ვაღიარებ, დიახ მიჭირს მაგრამ ვაღიარებ შემომეჩვია სევდა ამქვეყნიური, აღარ მანებებს თავს, ვცდილობ, დიახ რაოდენ გასაკვირიც

ვინ ვარ მე?!

რელიგიური თვალსაზრისით, ღვთის ხატად და სახედ ვარ შექმნილი, სამყაროს გვიგვინად მოვევლინე. საკუთარი ბედისა და ცხოვრების გამგებელს წუთისოფელი დროებით ნავსაყუდლად უნდა მექცეს და ამქვეყნიური ყოფით იმ ქვეყნად უნდა დავიმკვიდრო სასუფეველი. თუმცა

"ღმერთო მე აქ ვარ"

მთისა თავზე ხარ,ცივ ნიავსაც გრძნობ თმებს რომ გიწეწავს ურცხვად და ნანობს ეთამაშება სახის ყველა ნაკვთს ნაზად,სათუთად თითქოს არც გაკრთობს

დიახ, ქალი ვარ !

დიახ, ქალი ვარ - მშვენიერი, მგზნებარე ალი და იფერფლება ჩემს ფეხებთან სიცრუის კვალი! მე სიცოცხლე ვარ და მშობელი ისევ სიცოცხლის, არ დასრულდება ჩემი ერა, ის გზას იპოვის!

მახინჯი ვარ

ვდგავარ ჩატეხილი სარკის წინ, რომელიც ორი წუთით ადრე ჩემგან ნასროლმა ჭიქამ ჩაამსხვრია. თუმცა სარკის ნაწილებში მაინც იკვეთება სიმახინჯე. სახეს ამჩვნევია წყლულები, რომლებიც დაგროვილ სისხლსა და ჩირქს კიდევ უფრო გაუმსხვილებია და რბილი კანი მიუჩქმალავს.