მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეოთხე თავი(16)

სოფია საწოლზე იჯდა და ჩუმად იყო.ხმას ვერ იღებდა.მის გონებაში და გულში ახლა ერთად უამრავი გრძნობა ირეოდა.ამ ახალმა ამბავმა თავბრუ დაახვია და ფიქრის უნარიც წაართვა.გულიც უფრო ჩქარა უცემდა,ჯერ კიდევ ვერ გაეანალიზებინა თუ რა ხდებოდა მის თავს.

მარიონეტი (მეოთხე თავი)

თავისუფალ საქართველოს გაუმარჯოს! - მიკროფონში გაჰყვიროდა ლიდერი. - თავისუფალ საქართველოს გა-უ-მარ-ჯოს! - სკანდირებდა ბრბო. - გა-უ-მარ-ჯოს! - ტალღისებურად გადაეცემოდა ხმა. - ძირს რუსეთის ბინძური იმპერია! - ძირს!!! - ისევ ჰყვებოდა ბრბო.

მძიმე გზა(მეორე ნაწილი) მეოთხე თავი (11)

სოფია სანდროსთან და დათოსთან ერთად მაგდას საფლავთან იდნენ.ბავშვმა თავისი ხელით დააწყო საფლავზე წითელი ვარდები.სოფია დათოს მიეხუტა.თვალებზე ცრემლები ჰქონდა.დათომ ცრემლები მოწმინდა და აკოცა.

სუსტი ძლიერი (მეოთხე ნაწილი)

-იმდენჯერ გადაგეყარე ამ ორ დღეში, თუ ბედისწერაა, ისევ შევხვდებით. აბა ნახვამდის მაიორო-თქვა, ამოიწია ჩემს სახესთან და სანამ დახრას მოვიფიქრებდი მისი სახის სიმაღლეზე, ლოყაზე კოცნა დამიტოვა და წავიდა. ისე გამოვშტერდი, ტაქსამდე გაცილებაც ვერ მოვიფიქრე

მზიმე გზა (პირველი ნაწილი) მეოთხე თავი

–სწორედაც_უპასუხა სალომემ და მაცივარი გამოაღო–სოფი,ჭიქები მომაწოდე რა სოფიამ ჭიქები აიღო,სალომესკენ გამობრუნდა,მაგრამ თავბრუ დაეხვა.ამჯერად ისე ძლიერად,რომ თავი ვეღარ შეიმაგრა და იატაკზე უგონოდ დაეცა.

ერთხელ (თავი მეოთხე)

საშინელი დეჟავუს გრძნობა დამეუფლა. თითქოს... თითქოს, სადღაც სხვაგან გადამისროლეს. სადღაც... ძალიან ძველ, ძალიან...ნაცნობ

შუაღამის მზე (თავი მეოთხე)

-ჩემი მოზარდობისას იყო. სადღაც 14-15წლის რომ ვიყავი. მუქი, თითქმის შავი თვალები ჰქონდა და ისე დადიოდა თითქოს მის გარშემო სამყარო არ არსებობდა. ბევრი ფერადი ფურცელი ჰქონდა თუმცა სულ მუქი ფერის ტანსაცმელით დადიოდა. ჭკვიანი და საინტერესო იყო.

შენ მე დილიგიტით(სიყვარულით) დამაავადე (მეოთხე თავი)

იმ ერთმა კოცნამ გაფუჭებულ ეშმაკის ბორბალზე ,ორი ადამიანის ცხოვრება თავდაყირა დააყენა.თავგზა აუბნია გოგონას რომელიც ფიქრობდა,რომ მისი პირველი სიყვარული უკვე დავიწყებული ქონდა.თუმცა ნათქვამია ნამდვილი სიყვარული ადამიანს მხოლოდ ერთხელ ეწვევაო.იქნებ ეს

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი მეოთხე)

ფეხით მიუყვებოდა ნაწვიმარ ქუჩებს. არ აინტერესებდა რომ სველდებოდა. ხალხი ქოლგა გადაფარებულნი მირბოდნენ რომ არ დასველებულიყვნენ. თან მას შეხედავდნენ ამზერით და გზას გააგძელებდნენ.

იმედი ! თავი მეოთხე

–სად მივდივართ ? –ბავთა სახლში ! –ბავშვთა სახლში ?იქ რაგვინდა დემეტრე ? –ანამარიამ ინტერესით გახედა მის წინ მდგომ დემეტრეს –ვიღაც უნდა გაგაცნო