მე გაპატიებ

დამცირებული, ნამტირალევი ჩამუხლული ვარ კედელთან დუნედ, ვფიქრობ მომხდარზე, ვიხსენებ წარსულს, რომელსაც უკვე ვერ მოვაბრუნებ ერთი რამე მაქვს, სულ საფიქრელი, აქ რატომ გავჩნდი, დამცირებისთვის? ყველამ ქეჩოში, რომ მირტყას ხელი ან დამიძახოს სადმე ცემისთვის.

მე ვბერდები !

შენ ვერ ხედავ? მე ვბერდები, ხო ვბერდები, თან არ ვიმჩნევ, სინანულით ვერ ვჩერდები, დრო კი მირჩევს თავსაც ირჩენს! გახვეული ტრანსკლიპციის ბურუსში, სად გავჩერდე? სინათლეებს დავეძებ, თუ სიცოცხლე დროსთან აგებს გუნდურში, მე რა მელის ამას უკვე არ ვეძებ!

მე და ის

მე მიყვარდა ის...მიყვარდა მისთვის...არ ვამბობდი,რომ მიყვარდა მასთან მყოფი მე...არც ჩემთან მყოფი ის... მე მისი არსებობა მიყვარდა... თუნდაც შორს ჩემგან. ჩვენ არ ვღლიდით ერთმანეთს,ვიცოდით როდის უნდა შეგვეწყვიტა,როდის უნდა დაგვეწყო...

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. III, დასასრული)

თირგართენის პარკში სეირნობდნენ. გადაწყვიტეს, რომ მშობიარობამდე აქ დარჩებოდნენ, რადგან გართულებების ნებისმიერ მომენტში წარმოშობის რისკი იყო დიდი. სახლი იქირავეს, ბერლინის ცენტრალურ პარკთან ახლოს. ლიკა ექიმი მადლობებითა და საჩუქრებით დახუნძლული

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, 6 - დასასრული)

- მე სულ შენთან ვარ ისეც, - გაუღიმა და განაგრძო: - მაგრამ შენ თუ ამით უკეთ იქნები, დავესწრები ოპერაციას! ნატროშვილმა გაუღიმა და აკოცა. უკვე სასწაულად ენატრებოდა მამაკაცის სითბოს ყველა წერტილში შეგრძნება. ენატრებოდა და მიიღო კიდეც, ამდენი ხნის

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 5)

დაიძრა თუ არა თვითმფრინავი, შეშინებული ჩაებღაუჯა საყვარელი მამაკაცის მაისურს, თავი მხარზე ჩამოსდო და ქუთუთოები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა. – არ ინერვიულო, ღრმად ისუნთქე! – გააფრთხილა ლიკამ (კარდიოლოგმა) მაშინვე.

***მე ქვეყანაზე ნახევრად შენი მერქვა!

მე რომ მოვკვდები, ამ ქვეყნიდან, რომ წავალ, ვიღაც დამრჩება, ვინც უსათუოდ იტყვის! __არ წერდა ლექსებს, ის გვიყვებოდა ამბავს, მის ცხოვრებაზე, მოგონილად რომ თვლიდით! მე რომ მოვკვდები, თუკი დამრჩები შენ აქ, თუკი იქნები მომსწრე ამ ჩემი სიტყვის, გეცოდინება,

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 4)

არეული შევიდა გოგონას პალატაში ირემაშვილი. თავი მარცხნივ, ფანჯრისკენ გადაეწია და უემოციოდ მისჩერებოდა აყვავილებულ ხეებს. როგორ უნდოდა გაზაფხულის სურნელით გაეჟღინთა ფილტვები და ლამაზი კვირტებისთვის ჩუმად გაენდო საიდუმლო - რომ გიჟდებოდა მათზე.

მე ვარ კატალეია(6თავი)

დღეები უსასრულოდ იწეელებოდა ღამეების მოლოდინში. ყველაფერს აზრი მიეცა. თუნდაც იმის გამო რომ ღამით მას ვნახავდი. ჩავეხუტებოდი და დავტკბებოდი მისი ლამაზი სახის ყურებით. მასთან ყოფნისას დავიწყებას ეცემოდა ყველა და ყველაფერი.

მე-ინფიცირებული (სრულად)

-სად იყავი ჰოუფ? ჰოლში დოინჯშემორტყმული ედმონდი დგას და თვალებმოჭუტული მიმზერს.-როდიდან განაღვლებს ჩემი არსებობა? ქურთუკს საკიდზე ვკიდებ, ფეხებს თბილ ჩუსტებში ვყოფ და წინ მივიწევ, მგონია ედმონდი უკვე თავიდან მოვიშორე თუმცა