"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. III, დასასრული)

თირგართენის პარკში სეირნობდნენ. გადაწყვიტეს, რომ მშობიარობამდე აქ დარჩებოდნენ, რადგან გართულებების ნებისმიერ მომენტში წარმოშობის რისკი იყო დიდი. სახლი იქირავეს, ბერლინის ცენტრალურ პარკთან ახლოს. ლიკა ექიმი მადლობებითა და საჩუქრებით დახუნძლული

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, 6 - დასასრული)

- მე სულ შენთან ვარ ისეც, - გაუღიმა და განაგრძო: - მაგრამ შენ თუ ამით უკეთ იქნები, დავესწრები ოპერაციას! ნატროშვილმა გაუღიმა და აკოცა. უკვე სასწაულად ენატრებოდა მამაკაცის სითბოს ყველა წერტილში შეგრძნება. ენატრებოდა და მიიღო კიდეც, ამდენი ხნის

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 5)

დაიძრა თუ არა თვითმფრინავი, შეშინებული ჩაებღაუჯა საყვარელი მამაკაცის მაისურს, თავი მხარზე ჩამოსდო და ქუთუთოები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა. – არ ინერვიულო, ღრმად ისუნთქე! – გააფრთხილა ლიკამ (კარდიოლოგმა) მაშინვე.

***მე ქვეყანაზე ნახევრად შენი მერქვა!

მე რომ მოვკვდები, ამ ქვეყნიდან, რომ წავალ, ვიღაც დამრჩება, ვინც უსათუოდ იტყვის! __არ წერდა ლექსებს, ის გვიყვებოდა ამბავს, მის ცხოვრებაზე, მოგონილად რომ თვლიდით! მე რომ მოვკვდები, თუკი დამრჩები შენ აქ, თუკი იქნები მომსწრე ამ ჩემი სიტყვის, გეცოდინება,

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 4)

არეული შევიდა გოგონას პალატაში ირემაშვილი. თავი მარცხნივ, ფანჯრისკენ გადაეწია და უემოციოდ მისჩერებოდა აყვავილებულ ხეებს. როგორ უნდოდა გაზაფხულის სურნელით გაეჟღინთა ფილტვები და ლამაზი კვირტებისთვის ჩუმად გაენდო საიდუმლო - რომ გიჟდებოდა მათზე.

მე ვარ კატალეია(6თავი)

დღეები უსასრულოდ იწეელებოდა ღამეების მოლოდინში. ყველაფერს აზრი მიეცა. თუნდაც იმის გამო რომ ღამით მას ვნახავდი. ჩავეხუტებოდი და დავტკბებოდი მისი ლამაზი სახის ყურებით. მასთან ყოფნისას დავიწყებას ეცემოდა ყველა და ყველაფერი.

მე-ინფიცირებული (სრულად)

-სად იყავი ჰოუფ? ჰოლში დოინჯშემორტყმული ედმონდი დგას და თვალებმოჭუტული მიმზერს.-როდიდან განაღვლებს ჩემი არსებობა? ქურთუკს საკიდზე ვკიდებ, ფეხებს თბილ ჩუსტებში ვყოფ და წინ მივიწევ, მგონია ედმონდი უკვე თავიდან მოვიშორე თუმცა

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 3)

საავადმყოფოს ჰოლში ისხდნენ, სამნი. ყველა დაძაბული ელოდა ექიმს, რომელსაც თითქოს პირი შეეკრა და განზრახ არ ჩანდა. ყველაზე დაძაბული მაინც ლუკა იყო, ანდა რა გასაკვირია ეს ვინმესთვის?!.. ნერვიულობისგან წაშლილი სახე თლილ თითებში მიემალა და

მე რომ წავალ

თვიტონ ვიცი მოვაკელი ხილი და ვაკლებდი ნაყინსაც და მარწყვსაც რას იტყვიან ძმები წავალ როცა, ალბათ იქაც შემფიცებენ ძმობას ჩემს გარეშე დაიცლება ბოცა ჩემს გარეშე აყვებიან გრძნობას იქ, კი ვიცი ვინც დამხვდება იტყვის მუდამ სცდიდა თავის ბედს და წერას კარგი

ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-7)

უხმოდ მიმიყვანა სახლამდე, მანქანის გაჩერებისთანავე სასწრაფოდ გამდმოვედი, უკვე აღარ შემეძლო მისი სიახლოვე, სული მეხუთებოდა, დანაშაულის გრძნობა მაწუხებდა და ვიცოდი კიდევ ცოტა ხანს რომ დავრჩენილიყავი სიმართლეს ვეტყოდი. კიბეებზე ასვლისას მეშინოდა არ