დაე მიცნობდეთ ამ წამიდან...

მტანჯველია იმაზე ფიქრი, რომ შენს თავთან ხარ და თან არ ხარ. მუდმივად ესაუბრები, მაგრამ ალტერ ეგო გაბნევს. რაც უფრო ხშირად ერთვები მასთან დიალოგში, მეტად რწმუნდები რომ არ იცნობ. უბრალო გამვლელზე მეტის თქმას შეძლებ ალბათ...

დღე

ახლა დილის 10 საათია. კვირა. გაზაფხული.ჩვეულებას ახლაც არ ვღალატობ. დილით ადრე გავიღვიძე, უფრო სწორად, მაღვიძარას გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა. ნახევრად მძინარემ ბორძიკით გავიარე ოთახი, ფარდები გადავწიე და სუსტი მზის სხივებს ოთახში შემოჭრის უფლება

არ ვიცი რა ქვია ამას!!!

სიკვდილზე ბევრი არასდროს მიფიქრია, ან რა უნდა იყოს ს სიცოცხლეზე უარესი, ახლა ვფიქრობ რა დავწერო და არაფერი მაგონდება, განა იმიტომ რომ არ ვიცი რაზე უნდა დავწერო, არამედ მიტომ რომ არ მინდა ისე დავწერო როგორც თითქმის ყოველთვის ვწერ,

შენ უნდა !

ახლა შენ უნდა იწვე ჩემ გვერდით და მეთამაშებოდე თმაზე ახლა შენ უნდა გეძინოს მშვიდი ძილით ხოლო მე კი შენს ყელში თავჩარგულს უნდა მესმოდეს შენივე სუნთქვა ახლა შენ უნდა მკოცნიდე გაბუტულ ტუჩებზე და მეუბნებოდე რომ ყველაფერი კარგად იქნება ახლა შენ უნდა

მინდა ვიყვირო...

ხანდახან ყვირილი მინდება. მინდა უბრალოდ დავიკარგო უკაცრიელ ადგილას, შევწყვიტო ფიქრი, დავივიწყო ყველა და ყველაფერი. მოვშორდე იმ ადგილს, სადაც მნიშვნელობას კარგავს სხვისი აზრი, ემოციები... დაუფიქრებლად ისვრიან მწარე სიტყვებს, ფრაზებს, რომლებიც

არავის უყვარხარ...არავის სჭირდები...

არავის უყვარხარ... არავის სჭირდები... და ალბათ შენც არავინ გჭირდება.... დრო გადის... ყველაფერი იცვლება უარესობისკენ... სიზმრებიც კი იცვლის ფერს...

ყველაფერი დავიწყოთ ახალი ფურცლიდან

ჩემს ოთახში სიმშვიდეა... სრული ჰარმონია. ტელეოფონში ჩართული სიმღერების ხმა სულაც არ მაწუხებს და არც ქარის, რომელის თითქოს მეჩურჩულება. ქარის ხმა მყუდროებას მაგრძნობინებს, თავად ქარ კი წარსულს მახსენებს და ასე მგონია მივიწყებული ემოციებისგან უნდა

რას ვეძებთ მთელი ცხოვრება?

დავსდევთ ჩვენს ფანტომურ ოცნებებს, ძლიერ და იშვიათ ნარკოტიკს - სიყვარულს…და უბრალო ადამიანურ სიყვარულს კი არა,როგორც სასიამოვნო ემოციას,არამეტ რეზონანსს, ჩვენი სურვილების თანხვედრ ვექტორს, რომელსაც არაფერი საერთო არა აქვს რეალობასთან…სამწუხაროდ ამ

შიში და სიყვარული - FeAr AnD LoVe

მატარებლის ერთ-ერთ კუპეში ვიჯექი,კედლის კუთხესთან თავი მიმედო და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი ცხოვრებაზე, ადამიანებზე, ბედნიერებაზე. ჰო კიდევ შიშზე და კიდევ სიყვარულზე. "შიში შეიქმს სიყვარულსა", როგორ შეიძლებოდა შიშს შეექმნა სიყვარული, განა ეს მართლა

სიტყვები

მინდა დაუსრულებლად ვისაუბრო შემოდგომის ფოთლების მეჯლისზე. ერთხელაც ალბათ გაწყდება უხილავი ძაფები ჩემსა და მიწას შორის, წვიმის სურნელით გაჟღენთილი სიტყვები ამიტაცებენ, შევერევი ოქროსფერ ფოთლებს, რომ მათთან ერთად ვიფრინო ცაში. უბრალოდ მინდა უსასრულოდ