ბატონ რევაზ ინანიშვილს

თქვენი ნაწარმოები პირველად რომ წავიკითხე პატარა ვიყავი,იმდენად პატარა რომ ვერ გავიაზრე თუ რამხელა აზრი გედოთ თითოეულ სიტყვაში და მოქმედებაში.მაშინ ვერ ჩავწვდი თქვენი პერსონაჟის სულიერ სიძლიერეს და ვერც ფიზიკურ აღნაგობას,ვერ გავიგე თუ რატომ მიიღო

ნაქსოვი კალამი ანუ შენთან წერილია, ელიანა!

''ელიანა, მე შენ გიცნობ, თუმცა შენ არა... ვიცნობ იმ სამყაროს, სადაც შენ ცხოვრობდი, რადგან მე შევქმენი ის. ცასა და მიწას შორის გამოვყავი ადგილი, სადაც ვიცხოვრებდი, სადაც ჩემს სამყაროს მოვქსოვდი, სადაც ვიქნებოდით მე და შენ.''

ტკივილი შენში

ადამიანები უცნაური მოდგმა ვართ რადგან გაგვაჩნია ემოციები მათგან ყველაზე მძაფრი კი ტკივილია ...

წერილი ოსკარს!

ჩვენში დარჩეს და სულაც არ მგონია, რომ ჩვენი ესმის... მგონია ყურები დიდი საცობებით დაიცო, რომ ჩვენი პრობლემებით სული არ ამოგვეხადა... არა, ვაღიარებ მე ეჭვიც კი მეპარება ხანდახან რომ არსებობს. ( დედა როზას ნუ ეტყვი, ძლიერად კი გამოიყურება, მაგრამ

ზეციური სოფელი

გადავიხედები ხოლმე ფანჯრიდან და მიყრილ–მიმოფანტული ბორცვების თუ მთების ყველაზე შეუმჩნეველ პაწაწინა ნაწილში ვხედავ ხეებით გარშემორტყმულ მწვანე მოლს, სადაც გაშენებულია ზეციური სოფელი და დარწმუნებული ვარ, რომ იქ არათუ მხოლოდ ჩვეულებრივი ადამიანები,

პემბე კადერი. ანუ, ვარდისფერი ბედისწერა!

ანდაც, უკვე ჩამოყალიბებული ქალი, თეთრ ხალათში გამოწყობილი, ზამთრის სუსხიანი ნიავით შეციებული, ცხელი თურქული ჩაით ხელში მდგარი. კარების გაღებისთანავე დაინახავთ, ახალგაზრდა ბიჭუნას, რომელიც გეტყვით: „თქვენთვის წერილია, მემ!“

გიყვარდა?!

მე უბრალოდ მინდოდა მასთან ახლოს ყოფნა. მე უბრალოდ მომწონდა, თუ როგორ ჭამდა ტკბილეულს... როგორ იწმინდავდა პირს სახელოთი..

ქაღალდის წერილი მარგოს

ეს მე ვარ, ელენი. ქაღალდის გოგო, ქაღალდის ქალაქში, ქაღალდის ადამიანებთან, ქაღალდის გრძნობებით. ხანდახან ქაღალდის ადამიანებს არ შეგვიძლია გავაკონტროლოთ სამყაროს ქაოსური წყობა. ნაბიჯები რომ აუწყო, უბრალოდ საჭიროა გამორთო შენში ყველაფერი შენი და მიყვე

მსხვერპლი,როგორც ასეთი.

ალბათ ყველას გქონიათ ისეთი მომენტი უკვე ყველაფერი მობეზრებული რომ გაქვს და ამ ცხოვრებიდან არაფერი გინდა..სიცოცხლის გაგრძელების მიზეზი კი მხოლოდ შენი მეგობრები არიან..დიახ მეგობრები და არა ოჯახის წევრები...

სკოლა...

სკოლა- თერთმეტწლიანი სასჯელი თუ ბედნიერება?ამ დაწესებულებას უამრავი ტკბილი ან მწარე მოგონება უკავშირდება. ექსკურსიები,გამოცდები,შატალოები, 'შპარგალკები',სახლში დარჩენილი რვეულები