"მთავარი ხომ სიყვარულია"

12 წლის იყო რომ გაათხოვეს. პატარძალს მზითევში სათამაშოების მთელი სკივრი გაატანეს და ოჯახმაც ამოისუნთქა: ერთით ნაკლები წევრი ჰყავდათ სარჩენი და შვილიც კარგ ბიჭს ჩააბარეს: შეძლებულს, ტანადს, კარგი ოჯახის შვილსა და თვითონაც მეოჯახეს.

უკუნეთს უხდება რითმა ( პირველი თავი)

- დილა მშვიდობის ლიზა!- მეზობელი სახლის მეპატრონე თავს ხრის და პასუხს არც უცდის ისე აგრძელებს გზას სკოლისკენ. - დილა მშვიდობის!- ჩავილუღლუღებ ისე ჩუმად, რომ მეც კი მეპარება ეჭვი, ვთქვი თუ არა რაიმე.

თავისუფლება ფერებს!

ესეც ფერი იყო! დიახ ფერი. ჩამქვრალი და გაცრეცილი მაგრამ მაინც სიცოცხლის წყურვილით სავსე. ფერი იყო რომელიც დედამიწის დარდით გაჟღენთილიყო . ადამიანების სიძულვილს დაეთრგუნა და დაეჩრდილა , ნელ-ნელა გაქრობასაც უქადდა

ჩემი თვალით დანახული რუსეთის აგრესია

დედა,რომ ბოროტ ავსულებზე მოყვებოდა ზღაპრებს, ალბათ ისეთები არიან რუსი აგრესორები,რომლებსაც ქვეყანაზე არაფერი ადარდებთ... მე მჯერა,რომ აუცილებლად დავბრუნდები უკან,ჩემს სოფელში,მაგრამ რუსი აგრესორი ჩემთვის ყოველთვის იქნება ის,ვინც ბავშვობა მომპარა...

მერე რა, რომ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონდე პირები არიან?!

პროლოგი: ზევით ზეცაში წყდება ადამიანის ბედი, ჩვენგან დამოუკიდებლად. ზოგს უმართლებს, ზოგსაც ნაკლებად, მაგრამ ყველამ უნდა გავითვალისწინოთ -"ცხოვრება მშვენიერია." ნაწილი საზოგადოების დამოკიდებულება უნარშეზღუდული ადამიანების მიმართ სკეპტიკურია. ხან

შენ ჩემი სრულფასოვანი მეორე ნახევარი ხარ

ინდირა საოცარი ადამიანი იყო, ამას იმიტომ არ ვამბობ რომ დღეს აღარ არის, ამას მთელი თბილისი დაგიდასტურებთ, მისი უბრალოება და სილაღე ყველას აოცებდა და აცოცხლებდა... მათ შორის ირაკლის, ის დარწმუნებულია დღესაც რომ ინდირა მისი მეორე ნახევარია და ელოდება

გარდაცვალება

სიამაყით აღსავსე ქალაქი,თავაწეული ადამანები,ყველაფერი შეიცვალა წუთებში,აღარ შემორჩა ქალაქს ის სილაღე,სიამაყე...გარდაიცვალა ტფილისი და გარდაიცვალა ტრაგიკულად ადამიანებიც,ადამიანები რომლებსაც სურდათ თავიანთი სიტყვა ეთქვეთ და არ დასცალდად თქმა,ქალაქი

ჩემი დაკრძალვა

არასდროს შეცდეთ ადამიანებში. ისინი,ვინც ანგელოზად გაჩვენებენ თავს,ეშმაკნი აღმოჩნდებიან,ერთი შეხედვით თბილები და კეთილები,რომლებსაც უყვარხართ,თურმე თქვენი ყველაზე დიდი მტერი ყოფილა... ზოგიც,შეიძლება უბრალოდ სითბოს ვერ გამოხატავს,უბრალოდ არ

გამარჯობა და ნახვამდის,ანუ გემშვიდობებით

ჩემმა მეგობარმა ფეისბუქ-ჯგუფში თქვა რომ,ამ სულელური ჩანახატებით უკვე წუხდებოდა,დავეთანხმე,ასეა მეთქი,და ჰოპლა! კონკურსიდან მომხსნეს :) არ ვიცი რა,უზარმაზარი ტკივილი განვიცადე,ჩანახატი,რომელსაც 1 კვირის მანძილზე,დიახ,ზუსტად 1 კვირის მანძილზე იმის

წითელი ფრთები...

რას არ გავცემდი ოღონდ ჩემთან იყო...როგორ მენატრება შენი ხელები...მწვანე თვალები მრავლის მეტყველი...წვიმაში უხმოდ მივაბიჯებ...მტკივა მე უშენობა,ისე მტკივა რომ ვეღარც ვინძრევი,და მაინც უხმოდ მივაბიჯებ და მხოლოდ ფოთოლთა შრიალი არღვევს გამაყრუებელ