მე მოვედი...

მე მოვედი... მე სწორედ მაშინ დავბრუნდი ,შენ რომ აღარ მელოდი.მოვედი და დიდხანს ვიდექი შენი ფანჯრის ქვეშ, წვიმდა ..იმ ღამით უსაშველოდ წვიმდა, წვიმის წვეთები ქაოსურად ეცემოდნენ სახურავიდან ..და მე ვიდექი სრულიად მარტო , სველი ,წვიმით და არამხოლოდ -

მეფის დედოფლის პოეზია

მე გამარჯვება კი არა–დიდი სიყვარული მაბედნიერებს, რომელსაც ყოველდღე განსხვავებულად და თანაც უფრო და უფრო მძაფრად ვგრძნობ ,,ჩემი მეფისაგან’’.. ის ყოველდღე მიმეორებს ამ სიტყვებს: ,,გახსოვდეს, რომ ხარ დედოფალი’’!..

ამ ისტორიამ ფურცლები გააცოცხლა

ერთხელ ვერაზე, სადღაც შესახვევთან,ახალგაზრდა გოგონამ ლამაზად გამიღიმა და ზურგზე მოკიდებული დიდი ჩანთა მოიხსნა.მერე ფეხაკრეფით,ისე თითქოს ჩემს მიპატიჟებას ელოდა,ჩემსკენ გამოემართა და სველ სკამზე გრაციოზულად ჩამოჯდა. მე გამეღიმა.

ნაპრალები

მე ისევ მჯერა,რომ კიდევ დარჩა ადამიანის სულიერ მიძინებულ სამყაროში სიყვარული და კეთილშობილება.ისევ მჯერა,რომ საქართველოს,ჩვენი სულიერი ბუნების სამყაროს წიაღისეულში მიძინებული ვულკანი ოდეს გაიღვიძებს,კრატერიდან გადმოხეთქავს და გადმოაფრქვევს

მე ვიღიმი...

მე ვიღიმი... ჰო და ვტირი ხოლმე კიდეც, მაგრამ განა რამით განვსხვავდები ვინმესგან?! ბოლოს გუშინ, ახლობლის ბავშვს გავუღიმე, ყალბად.

სიყვარულმა სიმსიმნე დაამარცხა!

ჩვეულებრივი და მოსაბეზრებელი ცხოვრება დაიწყო!!! ჰაჰ რა ვიყავი და რა ვარ. ან იქნებ არაფერი არ ვყოფილვარ... ყოველ შემთხვევაში ცხოვრება რადიკალურად შემოტრიალდა ჩემთვის 15 მარტს: -ანალიზების პასუხი მზად არის-მშვიდად შემოვიდა ექთანი და ექიმს მიაწოდა

ელენიკო

დღეს ჩემმა დამ დაუნი მიწოდა... მე კი– მე გამეღიმა. ბედნიერს გამეღიმა. თვეზე მეტია, რაც ელენიკო გავიცანი, პატარა სათუთი არსება, რომელმაც ჩემი ცხოვრება შეცვალა. ჯერ მხოლოდ სამი წლისაა მაგრამ მოხუცივით სევდიანი და დაღლილი თვალები აქვს.

ცხოვრება

ყველაფრით დავიღალე. ცხოვრება დუნედ მიდის. რუტინა,რუტინა და ისევ რუტინა.ერთფეროვნება მკლავს.არ მაძლევს საშიალებას,რომ თავი ვიგრძნო ცოცხალ ადამიანად.ადამიანად,რომელსაც თავისუფლების ფრთები აქვს შესხმული.

აპატიე...იბრძოლე...იმედი იქონიე...

სიცივე, სიცარიელე, სევდა.. ჩაბნელებულ ოთახში მარტოდმარტო იწვა და.. არაფერი. არც ფიქრობდა.. არც საუბრობდა.. არც მოძრაობდა.. გაშეშებული მიშტერებოდა ერთ წერტილს, გონებაგათიშული, აზროვნებადაკარგული. არა, ვეღარ გაუძლებდა კიდევ ერთი ადამიანის დაკარგვას.

ცხოვრების მიღმა

საოცარია ... მაგრამ არავის არცერთი წამით არ უგვრძნია თითოეული წამის აზრი . არ შეგვიგვრძვნია არცერთ წამში სხვისი ჩაყლაპული არსებობა. სიცოცხლე იმდენად შეუცნობადია , რომ ამქვეყნად ვერავინ ვერასდროს გაიგებს მის ფასს ... სიცოცხლე გაჩერებულ გზაში სჩქეფს