"ადამიანები"

დრო გადის... ჩემს ცხოვრებაში კი არაფერი იცვლება. გაგიგიათ? "ცხოვრება ერთ წერტილში ვერ გაჩერდება"-ამ ფრაზას სასტიკად არ ვეთანხმები. და მაინც სადამდე მიდის ცხოვრების სისასტიკე? თუმცა აზრი არ აქვს, მაინც გიწევს ბრძოლა, ცხოვრებას არ აინტერესებს რომ

გულის ჩურჩული(სრულად)

მხურვალე მზის სხივები ახალგაზრდა გოგონას გლუვ კანს ნაზად ეფერებოდნენ,ეხებოდნენ მის აღელვებულ,სიყვარულით დაუდგრომელ სხეულს,ეზოში მხოლოდ ფიქრებში დაკარგული გოგონათი დამძიმებული ჰამაკის გულამოსკვნილი ჭრიალი ისმოდა.მწვანე ფერები ჭარბობდა ეზოში,თუმცა აქა

ჩაკეტილი სივრცე 16 თავი

-მიყვარხარ -შენ არავინ არ გიყვარს საკუთარი თავის გარდა! -შენ მიყვარხარ-გამომწვევი ტონით მითხრა და წამში დაფარა ჩვენ შორის არსებული მანძილი

სიყვარულის ქალაქში - თავი 1

შუა ღამემდე ჟრიამული იყო “ალუბლებში”,ძველ ამბებს იხსენებდნენ მეგობრები.სუფრის თავთან იჯდა მერაბი,ბოლოსთან — მახარაძე.ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა მეკო,წვეთს არ ტოვებდა ანოც.დროდადრო თვალებს ისე მტრულად და თან სევდიანად უსწორებდნენ ერთმანეთს,იქ მსხდომთაგან არც

სამოთხის მინდვრები 2 თავი

_ რაო მახინჯო, სუნი არ მოგწონს?_ თავსზემოთ ხარხარის ხმა და კისერში წაჭერილი უხეში ხელი. ხანდახან ისეთი სიცხადით ვიხსენებდი ამ მომენტს უნებურად კისერზე ხელს მოვისვამდი ხოლმე, იმაში დასარწმუნებლად, რომ ვიღაც პატარა არამზადა, ბობოლა მშობლების,

ატმისფერი ( თავი 9 )

. კარს მსუბუქად აეყუდა რომ არავინ შემოსულიყო , თითქოს ეშინიაო. ინტერესით ჩააყოლა თვალი ჯერ სახეს და მერე მსუბუქ სხეულს, მისი ხელების საფარში რომ კარგად გახვეულიყო და მგონი პირველად იგრძნო საკუთარი გულისცემა . იგრძნო და ზუსტად იცის იმიტომ არა რომ

დუდასფერი (სრულად)

მეგონა ჩემი მეხსიერების მუდმივობა არ მომცემდა შენი დავიწყების უფლებას, მაგრამ ისე გადავსხვაფერდი, ისე გადამავიწყდი, როგორც გალაკტიონის “მესაფლავე”-ში საფლავზე მისულ ნაზ გოგოსა და გულმხურვალე ბიჭს თავიანთი მტკივნეული “ნაწილები”.

AND THEN,WE MET(I)

-მაპატიე მამი.. მართლა მაპატიე ის საშინელი დღეები რაც ჩემ გამო გამოიარეთ. ყველაფერს დავთმობდი ახლა რომ რამის გამოსწორება შემეძლოს. ღმერთს მხოლოდ იმისთვის ვუხდი მადლობას რომ შვილები მყავს, მხოლოდ ამისთვის რადგან ცხოვრებაში სხვა არასდროს არაფერში

ღამე მინდოდა და...

ღამე მინდოდა და უცბად თენდებოდა, წუთი მინდოდა და წამად გრძელდებოდა, მეტირებოდა და ცრემლი გამქრალიყო, ფხიზელს ვეძებდი და ყველა დამთვრალიყო.

ნენე (დასასრული)

სიყვარული ადამიანს აბრმავებს. ნერსესნაირი ადამიანის სიყვარული კი სასიკვდილო განაჩენის ტოლფასია. ახლა ვხვდები რას გრძნობდა ეკა, როდესაც იმ წერილს უწერდა ნერსეს. აქედან წასვლა უადვილესია, დარჩენაა რთული. თქვენ გგონიათ მე ახლა ცოცხალი ვარ?