ცოდვის ქალაქი (V თავი)

-ბო*ი იქ უნდა მოგეძებნა,საიდანაც წაიყვანე!-ცეცხლზე ნავთი მოასზა მალხაზმა, წამით სისხლი ააწვა ტვინში ივერის, მაგრამ,მაინც მოახერხა თავის დაჭერა. ისევ ჩაიცინა. ისევ სარკასტულად. -მე შენ არსად წამიყვანიხარ,ღმერთია მოწმე მალხაზ!-მხრები აიჩეჩა უთურანმა

ჩაკეტილი სივრცე 22 თავი

-კარგი მაშინ წავიდეთ-ზედ ტუჩებთან დამიჩურჩულა და ცხვირის წვერით ოდნნავ სულ ოდნავ შემეხო გაყინულ შუბლზე.

ცოდვის ქალაქი ( IV თავი)

-ტყვიას შაითანი ასხამს და სახედაღრეცილი აწერს მასზე დამპალ სახელებს.. საჩვენო ლულა ჯერკიდევ მაშინ გამოჩარხა,ამ დამპალი ცხოვრების ფერხულში რო ჩავებით. წყნარად,მხართეძოზე წამოწოლილი მხოლოდ იმას ელოდება ჩვენგან,როდის შევუხვევთ ცოდვით სავსე ქალაქის ერთ

ოიზისი (II თავი)

-სიყვარულის დედაც... -ხო სიყვარულის დედაც ალუბალო.. მათემ დას მიბაძა, თავი მის მხარეს გადაატრიალა და დას ცისფერ თვალებში ჩახედა. -სიყვარულის დედაც კურუპირავ და ალუბალო.

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 14)

შვილო, აქ შენს დასახმარებლად მოვედით. ზიანის მოყენებას არ ვაპირებ. - დაიწყო თეოფილემ თუმცა გუგამ იქვე მდგარი ტუმბო ხელის შეუხებლად ესროლა მამას და თავში მოარტყა. გონება დაკარგა და ის და მისი ძმა კვლავ პირისპირ დარჩნენ.

ოიზისი (I თავი)

-რა მიქარე? -მე?- ხელი დრამატულად მიიდო მკერდზე, მერე კი მხრები აიჩეჩა- არაფერი. -დარწმუნებული ხარ? -ვაიმე ჩართე და შემეშვი თუ შეიძლებოდეს.

ცოდვის ქალაქი (III თავი)

გონება მხოლოდ მალხაზის ზნედაცემულ სიტყვებს და ვნებამორეულ მზერას უტრიალებდა უთურანს და მხოლოდ ის უნდოდა, მის ხელებში დაელია სული ჭყონიას. მხოლოდ წუთების შემდეგ გამოაფხიზლა იოსების ბრმად ნასროლი მაყუჩიანი იარაღის ხმამ. -"სარდაფი"ალყაშია,ივერი,თუ

ცოდვის ქალაქი ( II თავი)

მალხაზი როგითი პაიკი ნუ გგონია,ლექსო! დიდი გაქნილი ნაბო*არია და, ერთადერთი შანსი დაგრჩა.. ან გონს ეგები და, საკუთარ ჩასვრილს ხეხავ, ან არადა, ჭყონიას ჩრდილს ვეღარ მოიშორებ..

ცოდვის ქალაქი (I თავი)

-დღეიდან უახლოესი ასი წელიწადი,ეს სინთეთიკური ნაგავი გაჩნდება ქუჩებში და,კაცობას ვფიცავ,პირველი,ვინც მას გაიყნოსავს,შენი 17 წლის ანნა იქნება და ამაზე,პირადად მე ვიზრუნებ... გასაგებია სი*ო?!-სახეში ყინულივით ცივი მზერით ჩასძახა და მანამ,სანაც მის

მე - ორი [ თავი IV ]

ჩემკენ დაიხარა და მისი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი. თაფლისფერი თვალები ისევ ჩაუმუქდა და კუნაპეტი შავი გაუხდა. მუხტმა კი, რომელიც მათგან მოდიოდა, საოცრად მარტივად დამაჰიპნოზა. რამდენიმე წამით რეალობის აღქმა დავკარგე. ბამბასავით მსუბუქად ვგრძნობდი თავს და