ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (16)

ძილშიც კი უცნაური შეგრძნება მქონდა, გაღვიძება არ მინდოდა, დამძიმებულ ქუთუთოებს განშორების საშუალებას არ ვაძლევდი, ისევ და ისევ სიზმრების კორიანტელში მივიწევდი, როცა სხეულზე მძიმე რაღაც დამაწვა მერე მხრებზე ხელი ვიგრძენი რასაც ჩემი ჯანჯღარი მოყვა.

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე

დაუჯერებელი 'თავი 7'

უკვე მარტი იწურებოდა, თითქმის მთელ დროს უნივერსიტეტს და სწავლას ვუთმოვდი, ბოლოსდაბოლოს წელს ვამთავრებდი და ხომ უნდა ჩამებარებინა გამოცდა, ლაზარეს ხშირად ვერ ვნახულობდი, რამოდენიმეჯერ თუ მოვკარი მხოლოდ თვალი, თუმცა ისე ვიყავი გადართული სწავლაზე აღარც

მიყვარს შემოდგომა (2 თავი)

სახლში შევედი შევედი ეგრევე ჩემს საძინებელში, გავშალე საწოლი და დავწექი არმეძინებოდა მაგრამ მასზე მას ალექსი ჰქვია ალექსიზე ფიქრი დავიწყე ვფიქრობდი ვვოცნებობდი მაგრამ ვიცოდი რომ არცერთი ოცნება არ ამიხდებოდა და გულიც უბრალოდ მეტკინებოდა, მაგრამ

ძველი პიანინო - 4

მიმის გაცნობიდან არც თუ ისე დიდი დრო იყო გასული, ფიფო უკვე მის ყველა მეგობარსა თუ მეზობელს კარგად იცნობდა. სამსახურშიც მოუხშირა მიკითხვას და ცდილობდა სადაც მიმი წავიდოდა, როგორმე გამოეძებნა დრო და მისულიყო, თუ ამას ვერ ახერხებდა, რამოდენიმე წუთი

ქუჩის სამოთხე (მესამე თავი)

ნინა, მიშველე. ისევ დაიწივლა ქეთამ და დათას ზურგში ხელები დაუშინა. - რა ხდება, ბავშვებო, აქ? ვერც კი შევნიშნე როდის შემოვიდა მამაჩემი. ისეთი მკაცრი სახე ქონდა კინაღამ ტაში დავუკარი და ოსკარი გადავეცი. დათას და ქეთას სახე, რომ გენახათ... აღარ

A.N.A.L.E.N.A(თავი 2)

ჩემსკენ მოიწია,უკან დავიხიე მაგრამ კედელს ავეკარი,სუნთქვა გამიხშირდა,სახესთან მომიახლოვდა,მისმა სუნამოს სურნელმა გამაბრუა,თავის დაღწევა მინდოდა მაგრამ თან არც მინდოდა.ტუჩებზე შემეხო და ნაზად და ნელა მაკოცა,საშინლად კარგად ამოძრავებდა ენას.წელზე

მარტო

მაღვიძარა რეკავს... საშინელი ხმა აქვს, პირდაპირ უფსკრულში მიმაქანებს ფიქრებით. ხელებმა თავისით დაიწყეს ბოდვა, ჰაერში აიხლართნენ, საშინელი ხმისკენ გაექანნენ, ერთმანეთს ასწრებდნენ... ხმა გაჩუმდა. „ღმერთო რა მშვენიერია სიჩუმე“, ისევ ჩემს ნათელ ფერებში

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 5

ხშირ შემთხვევაში სათანადოდ არ ვაფასებთ შეხების, ჩახუტების ძალას.შეხება დადებით გავლენას ახდენს ჩვენზე, ვისაც გვჭირდება ძალების აღდგენა და უბრალოდ სითბო,ალბათ ზუსტად არ არის ცნობილი ამის მიზეზი რა არის ეს პირდაპირ კავშირშია მოდუნებასთან, ტკივილის

შეცდომა თუ ბედისწერა

თვალებს ვახელ....თეთრი ჭერი,საოცარი ჭაღი,ოთახი შავ-თეთრშია და გემოვნებიანადაა მოწყობილი...ორი თეთრი კარია და ერთი შავი...ყოჩაღ კარგი გემოვნება მქო.... მოიცა,მოიცა ეს ჩემი ოთახი არაა....ჰმმ სად ჯანდაბაში ხარ მიაააა! არა რაა ბოლო ჭიქა არ უნდა