with(out) you (II თავი)

ბარში როგორც ყოველ საღამოს, ახლაც შეინიშნებოდა ხალხმრავლობა. ლინდა ბარის დახლთან იჯდა და თვალებს მუთმენლად აცეცებდა აქეთ-იქეთ. ბევრჯერ დახედა საათს, კიდევ უფრო მეტჯერ შეისწორა დეკოლტე, სარკეშიც ბევრჯერ ჩაიხედა და როდესაც საბოლოოდ თავისი სამიზნეც

იყალთოელი ბიჭები ,,ვენახში,, (ნაწილი 13)

გულადუღებული მიუყვებოდა ნიკო ორღობეს. ეს რა უქნეს, იმ ციდა-მტკაველა თაღლითებმა განთქმულ ფებბურთელსა და თავმომწონე ბიჭს? როგორ დაქანჩეს. გაქსუებული კამეჩივით დაიჭირეს და დააბეს! საოცარია, თვითონ ის სანდროს გასატყეპად შევიდა ბაღში, სანდრო, როგორც

Chaos.

სიმარტოვის გრძნობა მაქვს. ამდენი ადამიანია ჩემს გარშემო და ერთიც არ არის ისეთი ვინც გამიგებს,ჭკუას არ დამარიგებს და მიწაზე არ დამანარცხებს... ჯერ არ მახსოვს ისეთი დღე, მე რომ ბედნიერი ვიყო და ვინმემ არ გამიფუჭოს ხასიათი... მწამლავენ... ყველანაირად

ის მწარედ ტიროდა

სასეირნოდ გასვლა იმ დღეს შეუძლებელი იყო. მართალია, დილით ერთი საათი დავეხეტებოდი ქუჩებში, მაგრამ ნასადილევს ზამთრის ცივმა ჰაერმა დაჰბერა, ცას შავი ღრუბლები გადაეკრა და ისეთი წვიმა წამოვიდა, რომ მისი სუსხი სხეულშიც კი ატანდა და სისხლს აშრობდა. ასეთ

სარკის მეორე მხარეს

კადრები შენელდა , წამი საუკუნედ იქცა. უცებ ყველაფერი გაჩერდა , თუმცა არა ! მე გავჩერდი.. ჩემი გული გაჩერდა. სადღაც გავიჭედე..სადღაც .. უსასრულობაში. ვერაფერს ვგრძნობდი , ვერაფერს ვხედავდი, ირგვლივ მხოლოდ წყვდიადი და სიცარიელე იყო. მინდოდა მეყვირა

ამორძალი

რომ შეგხედე, ვერ ვიპოვნე შენში ნაკლი, დღეს პირველად მგონია რომ შეგვქმნა ღმერთმა, რომ გძერწავდა, ალბად იყო ძალზედ ლაღი, ფანტაზია ამოუშრე მას შენ ერთმა,

ბავშვობის ტრამვა.

მე ხატია ვარ და რვა ან ცხრა წლის ვიქნებოდი როდესაც ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალა. მანამდე უდარდელი ბავშვობა მქონდა. როგორც ყველა ბავშვი დავრბოდი, დავხტოდი, ვხალისობდი და ყველაფრით ვტკბებოდი. ჩვეულებრივ, არაფრისგან გამორჩეულ ოჯახში ვიზრდებოდი.

ღამის სტუმარი 4

"დროა გავარკვიოთ ყველაფერი" ეს ფრაზა ისე ჟღერდა თითქოს ნაჩხუბრები ვიყავით და ურთიერთობის დალაგებას ვცდილობდით... სასაცილოდ მომეჩვენა,ჩვენ ხო ერთმანეთს არც კი ვიცნობდით,მხოლოდ ის შემთხვევა,ის საღამო გვაკავშირებდა ერთმანეთთან -კარგი გავარკვიოთ

დასასრულის დასაწყისი ნაწილი 4

სახლი... განსხვავებული გრძნობაა როცა შენს სახლში შედიხარ თითქოს რაღაც სურნელით ივსება ფილტვები რომლის უკან გამოშვების სურვილი არ გიჩნდება და მართლაც ვუყურებდი ჩემ სახლს და სასწაული გრძნობით ვივსებოდი სახლი კი დიდი არაფერი იყო მხოლოდ სამი ოთახი

მდუმარე დრო

მე შენი ლოცვა ავ თვალთაგან უთუოდ მიცავს, სხვისი ტკივილიც მაგიჟებს და სულთან პაექრობს. საკუთარ მესაც ვერ ვპატრონობ დედაო ღვთისავ და არც ის ვიცი სადა ვარ და ვინ ვარ საერთოდ.